นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 7: จุดหมายที่ปลายฟ้า
        รถเดินทางมาถึงนครสวรรค์ ก้องหลับและเผลอพิงหัวปาล์มมี่ นัท แอริน และแก้มเห็นเลยเม้ากันอย่างสนุกและแก้มก็ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ดูกัน
แก้ม: ดูนี่สิ! ฟินมากเลยอ่ะ เหมือนคู่พระเอกนางเอกหนังเกาหลีเลย
นัท: แหม...ชั้นว่านะ อีกไม่นานต้ิงมีคู่รักคู่ใหม่แน่เลยอ่ะ
แอริน: ใช่ เหมาะสมกันดีเนาะ
แก้ม: ถ่ายอีกรูปดีกว่า น่ารักจุงเบย
       แล้วอาจารย์ก็เรียกนักเรียนทุกคนไปกินข้าวกลางวัน โดมกับแฟร์รี่เริ่มตื่น แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมาเห็นโดม ทั้งสองคนอึ้งกันไปสักพัก แฟร์รี่ได้สติรีบผลักโดมออก
ปาล์มมี่: นี่นายนอนพิงหัวชั้นได้ไงอ่ะ?
ก้อง: เธอตังหาก เธอนอนพิงไหล่ชั้นก่อน ชั้นก็เลยนอนพิงหัวเธอซะเลย
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! ทำไมนายไม่ปลุกชั้นหละ?
ก้อง: ก็ชั้นยอมให้เธอนอนพิงไหล่ไง ชั้นจะได้พิงหัวเธอได้ เฮ่ย...สบายจัง
ปาล์มมี่: บ้า! ชั้นไม่ยอมให้นายฉวยโอกาสง่ายๆหรอก ชั้นไม่ให้นายนอนแล้ว และนายก็ห้ามแตะเนื้อต้องตัวชั้นด้วย คนฉวยโอกาส
       ปาล์มมี่รีบวิ่งลงจากรถไปกินข้าวกลางวัน ก้องรีบตามลงไปด้วย เพื่อนๆในแก๊งนั่งกินข้าวด้วยกัน แก้มแฉรูปที่แอบถ่าย ปาล์มมี่รู้สึกอายมาก รีบกินข้าวกลบเกลื่อน
แก้ม: นี่ไง! รูปที่ชั้นถ่ายเมื่อกี้ น่ารักจุง
ปาล์มมี่: รีบลบรูปเลยนะ ชั้นไม่ได้สติ มันก็ต้องมีแบบนี้บ้าง
ก้อง: ลบไปเถอะ มันไม่มีสาระตรงไหนหรอก
นัท: หรอ? ชั้นรู้แล้ว ภาพมันอยู่ในความทรงจำแล้วนี่555
ปาล์มมี่: ชั้นว่าพวกเรากินข้าวกันต่อเถอะ
       พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินทางกันต่อ น่าจะถึงแม่ฮ่องสอนตอนเย็นพอดี ก้องชมวิวต่อไป ปาล์มมี่ก็ชมวิวด้วยเหมือนกัน
ปาล์มมี่: สวยมากเลยอ่ะ อากาศก็ดี ชั้นอยากมาเที่ยวบ่อยๆเลย
ก้อง: อืม
ปาล์มมี่: ภูเขาลูกโน้นใหญ่จัง นายเห็นมั้ย?
ก้อง: อืม
ปาล์มมี่: นายเป็นไรอ่ะ? ง่วงนอนหรอ? นายก็นอนสิ
ก้อง: เปล่า ชั้นไม่ได้ง่วง
ปาล์มมี่: เมื่อกลางวันชั้นโมโหมากไปหน่อยหนะ ชั้นผิดเอง ชั้นนอนพิงไหล่นายก่อน แต่นายก็น่าจะปลุกชั้นนี่
ก้อง: ชั้นไม่กล้าปลุกเธอหรอก ชั้นปล่อยให้เธอนอนต่อไปแหละ
ปาล์มมี่: แล้วที่นายตั้งใจนอนพิงหัวชั้นมันจริงมั้ย?
ก้อง: ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะพิงหัวเธอหรอก ชั้นก็เพิ่งรู้ตอนตื่นเนี่ยแหละ ชั้นแค่แกล้งเธอเล่นแหละ ชั้นขอโทษก็แล้วกัน
ปาล์มมี่: อืม ไม่เป็นไรหรอก
ก้อง: เธอจะนอนก็ได้นะ ตามสบาย
ปาล์มมี่: วันนี้นายแปลกๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า
ก้อง: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไร
       ก้องลุกไปเข้าห้องน้ำบนรถทัวร์ ปาล์มมี่แปลกใจมากๆ แต่ในใจก็ยังรู้สึกผิดแบบบอกไม่ถูก กลัวว่าก้องจะน้อยใจปาล์มมี่ ก้องสับสนบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตนน้อยใจแบบไม่มีเหตุผล นัทลงมาพอดีเลยชวนคุยด้วย
นัท: เฮ้ยก้อง! นายเป็นไรเปล่า?
ก้อง: ชั้นบอกไม่ถูกอ่ะ ชั้นหงุดหงิด รู้สึกน้อยใจยังไงบอกไม่ถูกอ่ะ
นัท: น้อยใจปาล์มมี่หรอ? ชั้นได้ยินนะตอนที่นายคุยกับปาล์มมี่ก่อนลงมากินข้าว
ก้อง: ปะๆๆเปล่านะเว้ย!
นัท: ไม่ต้องปฏิเสธเลย
ก้อง: ชั้นคงผิดเอง ชั้นมันคนฉวยโอกาสจริงๆ
นัท: แต่นายก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนะ
ก้อง: ไม่เป็นไร
นัท: นายน้อยใจแบบไม่มีเหตุผลใช่มั้ย?
เพราะเรื่องแค่นี้ไม่ทำให้นายน้อยใจขนาดนี้หรอก ชั้นรู้ว่านายเป็นอะไร?
ก้อง: ไม่ต้องพูดหรอก ชั้นไม่อยากรู้
นัท: นายรู้แก่ใจตัวเองอยู่แล้วใช่มั้ย?
      ก้องรีบกลับมานั่งที่ ปาล์มมี่มองก้องแบบกังวล ก้องยิ้มให้ปาล์มมี่แล้วรีบนอน ปาล์มมี่งงกับผู้ชายคนนี้จริงๆ แต่ก็โล่งอกที่เห็นก้องยิ้มได้ เมื่อถึงที่พักที่แม่ฮ่องสอน ทุกคนก็ขนสัมภาระไปเก็บที่ห้อง และพักตามอัธยาศัย อาจารย์นัดกินข้าวเย็นตอนหกโมงครึ่ง ปาล์มมี่รีบไปสูดอากาศบริสุทธิ์พร้อมรอดูพระอาทิตย์ตกดิน เพื่อนๆก็ตามปาล์มมี่มา
แอริน: วิวสวยมากเลย
แก้ม: อย่างนี้ต้องถ่ายรูป
ปาล์มมี่: ชั้นชอบอากาศแบบนี้ที่สุดเลย
นัท: เฮ้ยก้อง! นายจะอัดคลิปมั้ย บรรยากาศดีเลยนะ
ก้อง: ไม่ดีกว่า พรุ่งนี่ค่อยอัดก็ได้
แอริน: นายจะอัดกับปาล์มมี่มั้ย? เดี๋ยวจะได้ปลุกให้
ปาล์มมี่: ไม่ต้องปลุกหรอก ชั้นตื่นเองได้
ก้อง: ชั้นไม่รบกวนเธอดีกว่านะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเริ่มติดใจการเป็นแขกรับเชิญของนายแล้ว
      ก้องเผลอยิ้มออกมา นัทแอบขำเพราะรู้ว่านี่มันคืออาการของความรัก แก้มงงที่นัทขำ แอรินเห็นนัทขำและมองก้องก็พอเดาออก
โปรดติดตามตอนต่อไป...