ขอแชร์ลิงค์ คำอธิษฐานจะได้เป็นจริง

http://m.pantip.com/topic/31176351?

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 18: หัวใจที่ปลายฟ้า
        ปาล์มมี่มาปั่นจักรยานรอบประตูเมืองเชียงใหม่ ปั่นไปก็นึกถึงความทรงจำอีกเช่นเคย มีผู้ชายคนหนึ่งปั่นจักรยานอยู่ตามหลัง แล้วก็บีบแตรใส่ปาล์มมี่ แต่ปาล์มมี่ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือก้อง
ก้อง: ปี้มๆ หลบหน่อยคร้าบ
ปาล์มมี่: ได้ค่ะๆ
ก้อง: หลบหน่อยคร้าบ ผมรีบ
ปาล์มมี่: เออะ...คุณช่วยขี่ดีๆหน่อยสิคะ ชั้นไม่รู้จะหลบทางไหน
ก้อง: ปี้มๆ หลบทางนี้สิครับ
ปาล์มมี่: จะหลบได้ยังไงคะ รถมันเยอะมากเลยคะ ว๊าย! ใจเย็นสิคะ
ก้อง: ก็คุณช่วยหลบมาทางนี้สิครับ
ปาล์มมี่: ชั้นหลบไม่ได้หรอกคุณ ว๊าย! ชั้นหลบไม่ได้จริงๆ
        ปาล์มมี่ขี่จักรยานต่อไม่ได้ รีบประครองตัวหยุดจักรยาน แล้วรีบเดินมาหาผู้ชายคนนั้น แล้วปาล์มมี่ก็อึ้งที่ผู้ชายคนนั้นคือก้อง ปาล์มมี่รีบเดินหนีจะปั่นจักรยานต่อไป ก้องรีบรั้งปาล์มมี่ไว้ทัน
ก้อง: เธอจะไปไหน ไหนเธอบอกว่าถ้าชั้นเคลียร์เสร็จแล้วก็มาคุยกันไง?
ปาล์มมี่: ก็ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนายนี่!
ก้อง: แต่ชั้นอยากคุยกับเธอนะ
ปาล์มมี่: ไม่! นายปล่อยชั้นนะ!
ก้อง: ไม่ปล่อย! จนกว่าเธอจะยอมคุยกับชั้น จะยอมคุยกับชั้นดีๆมั้ย?
ปาล์มมี่: ถ้าชั้นไม่คุยแล้วนายจะทำไม?
ก้อง: ชั้นก็จะ...กอดเธออย่างนี้ไง! จุ๊บๆ หอมเธอด้วย
ปาล์มมี่: บ้า! นายปล่อยชั้นนะ! ชั้นอายคนอื่นเค้า คนตั้งเยอะ
ก้อง: แล้วเธอจะยอมคุยกับชั้นดีๆมั้ย?
ปาล์มมี่: ก็ได้!
       ก้องมาคุยกับปาล์มมี่ที่รีสอร์ท ปาล์มมี่ยอมคุยกับก้อง
ปาล์มมี่: ตกลงผู้หญิงที่ชื่อพิมเป็นใครกันแน่!
ก้อง: พิมเป็นเพื่อนชั้นสมัยเรียนม.ปลาย แต่เค้าชอบชั้น คิดกับชั้นมากกว่าเพื่อน
ปาล์มมี่: แล้วนายหละ? คิดกับเค้ายังไง?
ก้อง: ชั้นคิดกับพิมได้แค่เพื่อนเท่านั้น ไม่มีวันเป็นอย่างอื่นได้
ปาล์มมี่: แล้วเค้าจะตามมารังควาญชั้นอีกมั้ย?
ก้อง: ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นเคลียร์กับพิมแล้ว ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำลายความรักของเราสองคนได้อีกแล้ว
ปาล์มมี่: อือ...
ก้อง: เธอหึงชั้นใช่มั้ย?
ปาล์มมี่: ปะๆๆเปล่าสักหน่อย ชั้นแค่โกรธที่มีคนมาตามรังควาญชั้นกับนายเท่านั้นเอง
ก้อง: จริงหรอ? ไม่หึงชั้นเลยหรอ?
ปาล์มมี่: ไม่!
ก้อง: งั้นจูบที่แก้ปากแข็งหน่อยดีกว่า จู๊บ
       ก้องจูบปาล์มมี่อย่างดูดดื่ม แล้วค่อยๆถอนจูบเบาๆ ปาล์มมี่อมยิ้มเขิน
ก้อง: ชั้นสัญญานะว่าชั้นจะรักเธอ และดูและเธอแบบนี้ตลอดไป
ปาล์มมี่: ชั้นก็สัญญาเหมือนกัน
ก้อง: ชั้นรักเธอนะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ชั้นก็รักนายนะก้อง
       ก้องกอดปาล์มมี่พร้อมยืนชมวิวอยู่ในสวนอย่างมีความสุข
 

                  จบบริบูรณ์

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 17: ความไม่เข้าใจ
        ก้องเดิยมาพอดี เจอปาล์มมี่กับพิมนั่งคุยกันอยู่ ก้องถึงกับอึ้ง แล้วรีบวิ่งเข้าไปทันที
ก้อง: พิม มาได้ไงเนี่ย?
พิม: ก็พิมแอบสะกดรอยตามก้องมาหนะ
ปาล์มมี่: ก้อง นี่แฟนนายหรอ?
พิม: ไม่ต้องถามก้องหรอก เธอไม่เชื่อชั้นหรือไง? ก้องเป็นแฟนชั้น!
ก้อง: เฮ้ย! พิม พูดแบบนี้ได้ไง ชั้นไม่ใช่แฟนเธอนะ ปาล์มมี่เป็นแฟนชั้น
พิม: ไม่จริง! วันสุดท้ายของม.6 ก้องสัญญาว่าจะกลับมาดูแลพิม
ก้อง: ที่ชั้นสัญญาหนะ ชั้นจะกลับมาดูแลเธอในฐานะเพื่อนไง? เราเป็นเพื่อนกันมานาน เธอเองก็ไม่มีญาติที่ไหน? ชั้นเลยอยู่เป็นเพื่อนเธอ ย้ำนะว่าเพื่อน
ปาล์มมี่: ชั้นว่านายเคลียร์ให้จบก่อน แล้วค่อยมาคุยกับชั้น
       ปาล์มมี่เดินออกจากร้านอาหารไปอย่างโกรธ ก้องรีบเคลียร์กับพิมให้จบ
ก้อง: เห็นมั้ย? ตอนนี้เธอกำลังจะทำลายชีวิตคู่ และหัวใจของชั้นอยู่
พิม: ก็ก้องรักพิมไม่ใช่หรอ?
ก้อง: เธออย่าหลอกตัวเองอีกเลย ชั้นเคยบอกเธอแล้วไงว่าชั้นคิดกับเธอได้แค่เพื่อนเท่านั้น
พิม: ก้องไม่ได้รักพิมจริงๆหรอ?
ก้อง: ใช่ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะ ยังไงเธอก็ต้องเจอผู้ชายที่ดีกว่าชั้น และรักเธอเกมือนกัน
พิม: ก็ได้
ก้อง: ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ
       พิมยอมสัญญากับก้อง แล้วก็เดินออกนอกร้านไป ก้องเห็นกล่องคุ๊กกี้อยู่บนโต๊ะ ก้องรู้ว่าปาล์มมี่เอามาให้ก้อง ก้องรีบโทรหาปาล์มมี่ แต่ปาล์มมี่ไม่ยอมรับสาย ก้องเลยกลับไปที่มหาวิทยาลัย ก้องเจอเพื่อนๆแต่ไม่เห็นปาล์มมี่
ก้อง: นัท นายเห็นปาล์มมี่มั้ย? แอริน แก้ม ไม้ เห็นปาล์มมี่บ้างหรือเปล่า?
แอริน: เมื่อกี้ปาล์มมี่มาหาพวกเรา เล่าให้ฟังหมดแล้ว
แก้ม: แล้วปาล์มมี่ก็กลับไปแล้วด้วย
ไม้: ปาล์มมี่บอกว่าจะต่างจังหวัดสักอาทิตย์นึง ช่วงนี้ปิดเทอมพอดีด้วย
พวกเราก็เลยห้ามไม่ได้
นัท: ไงหละ? ยัยพิมมาตามรังควาญจนเป็นเรื่องเลย
ก้อง: แล้วรู้มั้ยว่าปาล์มมี่จะไปที่ไหนหนะ?
แก้ม: ไม่รู้อ่ะ ลองไปถามแม่ของปาล์มมี่มั้ย? เผื่อปาล์มมี่ยังไม่ทันไปด้วย
       ก้องรีบไปหาปาล์มมี่ที่คอนโด เจอแม่ของปาล์มมี่
ก้อง: สวัสดีครับคุณแม่ ปาล์มมี่อยู่มั้ยครับ?
แม่ปาล์มมี่: ไม่อยู่จ่ะ ทะเลาะกันมาใช่มั้ย?
ก้อง: ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เกิดเรื่องนะครับ
แม่ปาล์มมี่: ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตคู่มันก็ต้องมีเรื่องไม่เข้าใจกัยเป็นธรรมดา
ก้อง: แล้วคุณแม่รู้มั้ยครับว่าปาล์มมี่ไปที่ไหน?
แม่ปาล์มมี่: ที่จริงปาล์มมี่กำชับว่สห้ามบอกใคร แต่แม่เห็นใจก้องนะแม่ถึงบอก ปาล์มมี่ไปเชียงใหม่ แล้วก็เดินทางไปแล้วด้วย ถ้ามาเร็วกว่านี้ก็ยังทัน
ก้อง: พอดีรถติดด้วย ผมก็เลยมาไม่ทัน ขอบคุณนะครับคุณแม่
แม่ปาล์มมี่: ตามไปเลยสิ ไปปรับความเข้าใจกัน
ก้อง: ครับ สวัสดีครับ
      ก้องรีบตามปาล์มมี่ไปที่เชียงใหม่ทันที วันรุ่งขึ้น ปาล์มมี่อยู่ที่เชียงใหม่แล้ว ปาล์มมี่ไปที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ที่เคยมาเมื่อค่ายอาสา ปาล์มมี่เด็ดสตรอว์เบอร์รี่กินแล้วนึกถึงความทรงจำที่ผ่านมาในไร่นี้ ส่วนก้องเพิ่งถึงเชียงใหม่ พักที่รีสอร์ทที่เคยพักเมื่อค่ายอาสา ก้องเดินไปที่สวน ก้องนึกถึงความทรงจำในสวนนี้ตอนที่ก้องบอกรักปาล์มมี่ ทั้งสองคนนึกถึงอดีตที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา แต่ก็ไม่รู้ว่าอนาคตของทั้งสองจะเป็นอย่างไรต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 16: ทำตามความฝัน
        เมื่อกลับถึงมหาวิทยาลัย นักศึกษาทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แม่ของปาล์มมี่มารับปาล์มมี่ และได้เจอกับก้องเป็นครั้งแรก ก้องถือโอกาสนี้ฝากเนื้อฝากตัวและตีสนิทกับแม่ของปาล์มมี่
แม่ปาล์มมี่: เป็นไงบ้างลูก ไปค่ายมาสนุกมากมั้ย?
ปาล์มมี่: สนุกมากเลยคะแม่
ก้อง: สวัสดีครับ แม่ของปาล์มมี่ใช่มั้ยครับ?
แม่ปาล์มมี่: ใช่จ่ะ รูปหล่อแบบนี้นี่ก้องใช่มั้ย? เดือนมหาลัยคู่กับปาล์มมี่
ก้อง: ใช่ครับ ผมขอสารภาพว่า...ผมรักปาล์มมี่ครับ และผมก็ขอปาล์มมี่เป็นแฟนแล้วครับ
แม่ปาล์มมี่: แล้วหนูก็ตกลงแล้วใช่มั้ยลูก
ปาล์มมี่: ใช่ค่ะ หนูตอบตกลงไปแล้ว
แม่ปาล์มมี่: ก้องทำดีมากนะที่ให้ผู้ใหญ่รับรู้ อย่างนี้แม่ก็วางใจ จะคบกันก็ทำอะไรแบบพองามนะ ไม่รีบร้อน ศึกษากันไปเรื่อยๆ แล้วมันจะยั่งยืน
ก้อง: ครับ ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสผม
ปาล์มมี่: ยังไงหนูก็รักแม่ที่สุดอยู่ดีค่ะ
       ทุกๆคนเรียนกันอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ว่างานจะหนักก็ตาม แต่ก็ไม่เคยท้อ ทุกคนตั้งใจทำความฝันของตนเองให้สำเร็จ เพื่อนๆในแก๊งนั่งคุยกันถึงความฝันในอดีตของแต่ละคน
แอริน: ชั้นเคยฝันว่าอยากเป็นแอร์โฮสเตส ชั้นอยากขึ้นเครื่องบิน
ไม้: จริงหรอ? อย่างเธอก็เหมาะนะ ส่วนชั้นอยากเคยอยากเป็นนักบินด้วยแหละ
แอริน: แล้วทำไมนายไม่เป็นนักบินหละ?
ไม้: พอโตขึ้นชั้นอยากทำงานที่มันเหมาะกับชั้นจริงๆ เพราะตอนนี้ชั้นอยากเป็นผู้กำกับ
นัท: ส่วนชั้นเคยอยากเป็นนักบินอวกาศด้วย555
แก้ม: โอโห้! โคตรติ๊งต๊องเลย
นัท: ก็ชั้นเคยคิดจริงๆ แล้วเธอหละ?
แก้ม: ชั้นเคยอยากเป็นตำรวจหญิง แต่ตอนนี้ชั้นคิดว่าร่าวกายชั้นไม่พร้อมหนะ
นัท: ก็เจ้าสำอาง หุ่นเพรียว รักสวยรักงามอย่างเธอจะไปเป็นตำรวจหญิงได้ไง? มันต้องอึด ถึก บึก บึนเว้ย!
ปาล์มมี่: ชั้นอยากเป็นผู้กำกับมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ชั้นชอบ
ก้อง: ส่วนชั้นเคยอยากเป็น...ซูปเปอร์ฮีโร่นะ ชั้นอยากมีพลังวิเศษ จะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์บนโลกนี้ได้
ปาล์มมี่: แล้วนายคิดว่านายจะช่วยเพื่อนมนุษย์ยังไงบ้างหรอ?
ก้อง: ก็ช่วยแก้ปัญหาเมื่อเดือดร้อน แต่เรื่องปกติชั้นไม่ช่วย ก็ช่วยตัวเองกันได้อยู่แล้วนี่
       วันรุ่งขึ้น แอรินเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะในมหาวิทยาลัย ไม้เตรียมจะมาสารภาพรักกับแอริน ไม้เข้าไปชวนแอรินคุยด้วย
ไม้: วันนี้อากาศดีจังเลยเนอะ
แอริน: ใช่ ชั้นเลยมาเดินเล่นตากอากาศสักหน่อย เรียนหนักมามาก ขอพักบ้างไรบ้าง
ไม้: แล้วเธออยากมีใครสักคนมาเคียงข้างกายมั้ย? มีคนให้ซบไหล่อยู่ข้างๆหนะ
แอริน: ก็อยากมีนะ แต่ชั้นไม่เห็นใครจะอยากให้ชั้นซบไหล่สักคนเลย
ไม้: ชั้นว่ามีนะ แต่เธอมองข้ามมันไปมากกว่า
แอริน: แล้วนายรู้มั้ยหละว่าเป็นใคร?
ไม้: ชั้นรู้ รู้ดีที่สุดเลย
แอริน: แล้วใครหละ?
ไม้: คือ...ชั้นไง? คือว่า...ชั้นรักเธอ
       แอรินอึ้งกับคำสารภาพรักของไม้ แต่แอรินก็ไม่ปฏิเสธ เปิดโอกาสให้ไม้ได้พิสูจน์ว่ารักเธอจริง ส่วนนัทกับแก้มก็สนิทสนมกันมาก และก็เปิดโอกาสที่จะเรียนรู้กันและกัน ส่วนก้องกับปาล์มมี่ก็คบกันต่อไป วันหนึ่ง ปาล์มมี่ทำคุ๊กกี้ของโปรดของก้องมาให้ก้องที่ร้านอาหารประจำที่ก้องนัดไว้ แต่กลับเจอผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า พิม เดิมมาหาปาล์มมี่ที่โต๊ะ
ปาล์มมี่: เออะ...คือ...ไม่ทราบว่าคุณมานั่งผิดโต๊ะหรือเปล่าคะ?
พิม: ไม่หรอกค่ะ ชั้นมาถูกโต๊ะแล้ว คุณปาล์มมี่ใช่มั้ยคะ?
ปาล์มมี่: เออะ...คุณรู้จักชั้นได้ไงคะ?
พิม: ทำไมชั้นจะไม่รู้จักหละคะ ก้องเล่าให้ชั้นฟังบ่อยๆ ชั้นเป็นแฟนกับก้อง มีอะไรก้องก็เล่าให้ชั้นฟังอยู่แล้วนี่คะ?
      ปาล์มมี่ช็อคกับคำพูดที่พิมพูด อารมณ์ของปาล์มมี่กำลังสับสนวุ่นวายไปหมด ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 15: เต็มไปด้วยความรัก
        นัทกับแก้มเล่นน้ำกันไปอย่างสนุกสนาน แล้วทั้งสองก็มองตากันอย่างหวานซึ้ง ใจเต้นแรงกันทั้งคู่ แอรินเดินมาตามแก้มพอดีก็เห็นทั้งคู่จ้องตากันอยู่ แก้มได้สติรีบผลักนัทออกทันที
แก้ม: มันๆๆไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ คือ...
แอริน: ก็ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ทำไมต้องรีบแก้ตัวด้วยหละ?
นัท: มันไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ ชั้นมาขอโทษแก้ม แล้วชั้นก็พยามทำให้แก้มหายโกรธ แล้วแก้มก็แกล้งทำให้ชั้นตกน้ำ ไม่ได้มีอะไรหรอก
แก้ม: ใครว่าชั้นแกล้ง นายก็ดึงให้ชั้นตกน้ำเหมือนกัน
นัท: แต่ชั้นก็ดีใจนะที่เธอหายโกรธชั้น
แอริน: ยังจะจู๋จี๋กันอยู่ได้ ระวังจะไม่สบายเอานะ
แก้ม: ชั้นไม่ได้จู๋จี๋กับนัทนะ รีบไปกันเถอะ
       แก้มรีบกลับมาอาบน้ำที่ห้อง พออาบน้ำเสร็จก็เตรียมจะเข้านอน แอรินกลับปาล์มมี่ยังไม่ยอมให้แก้มนอน แล้วก็สอบปากคำแก้มอย่างหนัก
แก้ม: ชั้นขอนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้เก็บกระเป๋าทัน
ปาล์มมี่: จะรีบนอนไปไหนจ๊ะ? ไม่คุยกันก่อนเลยหรอ?
แอริน: ใช่ ชั้นยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดเลย
แก้ม: ก็เท่าที่ชั้นพูดนั่นแหละ นอนก่อนนะ
ปาล์มมี่: ไม่! ชั้นไม่ให้นอน บอกมาซะดีๆว่านัทเค้าง้อเธอยังไงบ้าง?
แอริน: แล้วง้อกันยังไงทำไมถึงจ้องตากันปิ๊งๆอยู่ในน้ำหละจ๊ะ?
แก้ม: ก็นัทเค้าเล่นตลกให้ชั้นดู แล้วชั้นก็แกล้งเตะขานัทตกน้ำ แล้วนัทก็ดึงชั้นตกน้ำไปด้วย แล้วก็เล่นน้ำกัน ก็แค่เนี้ย!
แอริน: แล้วทำไมถึงจ้องตากันหละ? เธอยังไม่ยอมตอบมาเลยนะ
ปาล์มมี่: หรือว่า...
แก้ม: ไม่ใช่อย่างงั้นนะ! ไม่มีอะไรจริงๆ นอนเหอะ
      แก้มรีบนอนคลุมโปรง ปาล์มมี่กับแอรินอมยิ้มพอรู้อาการ และพร้อมที่จะเอาคืนแก้มที่เคยแซวอย่างเต็มที่ วันรุ่งขึ้น นักศึกษาเก็บกระเป๋าพร้อมเดินทางกลับ ก่อนกลับก็กินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร พอเสร็จแล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ ก้องชวนปาล์มมี่คุยเรื่องนัท
ก้อง: ปาล์มมี่ ชั้นมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย
ปาล์มมี่: ก็คุยมาสิ มีอะไรหรอ?
ก้อง: เบาๆนะ เรื่องไอ้นัทอ่ะ
ปาล์มมี่: อ๋อ...นายรู้หรือยังว่านัทมาง้อแก้ม
ก้อง: ชั้นรู้แล้ว แต่ชั้นถามมันว่าทำไมเปียกน้ำมา มันก็ไม่ตอบอ่ะ เธอรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นไร?
ปาล์มมี่: รู้สิ! มา! ชั้นเล่าให้ฟัง นัทเค้าไปง้อแก้มที่ริมสระว่ายน้ำ แล้วนัทมันก็เล่นตลกง้อแก้ม แก้มดันแกล้งเตะขานัทให้ตกน้ำ แล้วนัทก็ดึงแก้มตกน้ำไปด้วย
ก้อง: อ๋อ...ทำไมเรื่องแค่นี้มันไม่ยอมบอกวะ?
ปาล์มมี่: มันไม่ใช่แค่นี้ ตอนแอรินไปเห็นหนะ เห็นแก้มจ้องตากับนัทปิ๊งๆเลย ชั้นว่าทั้งสองคนต้อง...
ก้อง: ปิ๊งกัยแน่เลย ใช่มั้ย? เหมือนชั้นกับเธอไง ตอนที่เราสองคนมองตากัน
ปาล์มมี่: บ้า! ดึงมาเกี่ยวได้ไงเนี่ย?
ก้อง: ก็จะได้เป็นข้อเปรียบเทียบไง เพราะเราสองคนรักกัน จะได้เทียบอาการของนัทกับแก้มถูกไง?
ปาล์มมี่: อืม...อย่าย้ำมาก ชั้นเขิน...
ก้อง: เขินหรอ? มวบ! หอมที่นึงเลย
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! ไม่อายเพื่อนบ้างเลยหรอ?
       นัทเห็นก้องกับปาล์มมี่จู๋จี๋กันก็อดยิ้มไม่ได้ พอหันไปหาแก้มนัทก็รู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ แก้มก็รู้สึกเหมือนกัน ก้องกับปาล์มมี่เห็นก็เอาคืนทั้งสองคน แซวอย่างกระหน่ำ
ก้อง: ว่าไง! วันนี้ทำไมเงียบแปลกๆ ไม่แซวชั้นหรอ? หรือว่า...กลัวโดนเอาคืน555
นัท: ชั้นก็กำลังจะแซวอยู่นี่ไง เห็นหอมแก้มกันด้วยนี่
แก้ม: ใช่ เสียดายจัง ชั้นถ่ายรูปไม่ทัน
ปาล์มมี่: งวดนี้ที่ถ่ายรูปไม่ทัน เพราะกำลังใจลอยอยู่ใช่มั้ย?
แก้ม: ไม่ใช่สักหน่อย
นัท: ชั้นก็ไม่ได้ใจลอยเหมือนกัน
ก้อง: หรอ? แล้วเรื่องที่จ้องตากันในสระน้ำเมื่อคืน ไม่คิดจะบอกชั้นเลยหรอเพื่อนรัก?
นัท: ก็ๆๆชั้นง่วงนอนหนะ เดี๋ยววันนี้ชั้นก็เล่าให้นายฟัง
ก้อง: ไม่ต้องเล่าหรอก ชั้นรู้หมดแล้ว จ้องตากันปิ๊งๆ
นัท: โอ้โห! นายคิดจะเอาคืนชั้นใช่มั้ย?
ก้อง: ถ้านายเรียกว่าเอาคืน แสดงว่านายชอบ...
นัท: ไม่ใช่ นายกลับไปจู๋จี๋กับปาล์มมี่เถอะ ชั้นจะนอน
แก้ม: ชั้นจะนอนด้วยเหมือนกัน
      นัทนอนพิงไปอีกทาง ส่วนแก้มก็นอนพิงอีกทางตรงข้ามกับนัท
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 14: แอบน้อยใจ
        พอได้ไหว้พระกันเสร็จแล้วก็ไปโรงแรมที่พักใหม่ นักศึกษาดีใจมากๆเพราะเป็นโรงแรมหรู อาจารย์บอกว่าเป็นของขวัญต้อนรับนักศึกษาปีหนึ่งทุกๆคน หลังจากนั้นก็มาทานข้าวเย็นกันที่ห้องอาหาร เพื่อนๆก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
ก้อง: โอ้โห! น่ากินมากๆเลยหวะ
นัท: ใช่! มีปูตัวใหญ่เลย
ปาล์มมี่: ชั้นขอลุยเลยนะ
ก้อง: เดี๋ยวก่อน! ไม่รอชั้นบ้างเลยหรอ? ถ้าเธอกินหมดแล้วชั้นจะกินอะไรอ่ะ?
ปาล์มมี่: อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ555
แก้ม: ชั้นขอบายนะ ชั้นกลัวปู
นัท: กลัวปูเนี่ยนะ? จะบ้าหรอ?
แก้ม: ก็ชั้นกลัวปูจริงๆนี่ นายอย่าแกล้งชั้นนะ
นัท: ชั้นไม่แกล้งเธอหรอก ชั้นเอาจริงเลย! 555
      นัทโยนปูใส่แก้ม แก้มร้องกรี๊ดสนั่นห้องอาหาร ทุกคนหันมามองกัน แก้มรีบโยนปูใส่จาน
แก้ม: นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย! ชั้นกลัวปู แล้วนายแกล้งชั้นทำไม!
นัท: ก็ชั้นอยากจะรู้ว่าจะกลัวขนาดไหนนี่555
แก้ม: ชั้นไม่สนุกด้วยนะ! ไอ้บ้า!
      แก้มผลักโต๊ะแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป นัทหน้าเสียทันที เพื่อนๆที่โต๊ะต่างก็เป็นห่วงแก้ม
ปาล์มมี่: นัท นายทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ ก็รู้ว่าแก้มเค้ากลัวปู ดันไปแกล้งอีก
นัท: ก็ชั้นไม่คิดว่าแก้มจะซีเรียสขนาดนี้
ก้อง: ชั้นว่ามีงอนยาวหวะ ผู้หญิงแกล้งมากก็ไม่ดีนะ ผู้หญิงเป็นเพศแม่เรานะเว้ย
แอริน: ชั้นว่าชั้นไปดูแก้มหน่อยดีกว่านะ
ปาล์มมี่: ชั้นไปด้วยแล้วกันนะ ก้อง นายกินไปก่อนได้เลย
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก เธอไปเถอะ ชั้นรอเธอ
       แก้มร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ปาล์มมี่กับแอรินช่วยปลอบใจ
แอริน: ไม่เป็นไรนะแก้ม นัทเค้าไม่ได้ตั้งใจจริง
ปาล์มมี่: ไม่ต้องซีเรียสแล้วนะ ลืมมันไปเถอะ เดี๋ยวนัทก็มาขอโทษแล้วนะ
แก้ม: ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแกล้งขนาดนี้
ปาล์มมี่: นัทมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ค่อยคิดอะไร จนบางทีก็อาจทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนหนะ
แอริน: ไม่เป็นไรแล้วนะ ไปกินข้าวกันต่อเถอะ
ปาล์มมี่: ยังมีของอร่อยๆอีกเยอะเลยนะ
แก้ม: ก็ได้ ชั้นขอล้างหน้าก่อนนะ เดี๋ยวชั้นตามไป
      ปาล์มมี่กับแอรินเดินมาที่โต๊ะก่อน แล้วแก้มก็ตามมา นัทพยายามจะขอโทษแก้มแต่ก็หาจังหวะไม่ได้ แก้มกินข้าวต่อโดยไม่คุยกับใครเลย พอกินเสร็จก็เข้าห้องนอนกัน แก้มมาเดินเล่นริมสระว่ายน้ำ นัทแอบเดินตามแก้มมาเพื่อจะมาขอโทษแก้ม
นัท: แก้ม คือว่า...ชั้นขอโทษนะเรื่องเมื่อเย็นหนะ ชั้นไม่ตั้งใจจริงๆ ชั้นไม่คิดว่าเธอจะกลัวขนาดนี้
แก้ม: หรอ! ถ้าไม่คิดก็ช่วยคิดหน่อย ถ้าสมมติว่านายกลัวอะไรอย่างหนึ่ง แล้วชั้นแกล้งนายบ้างหละ นายจะรู้สึกยังไง?
นัท: ชั้นเข้าใจนะ แต่เมื่อเย็นชั้นไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเธอเลย ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แก้ม: ขอโทษแล้วยังไง? จะให้ชั้นให้อภัย แล้วก็จบงั้นหรอ? ง่ายไปมั้ง?
นัท: แล้วเธอจะให้ชั้นทำยังไงหละ? ชั้นยอมทำทุกอย่างเลยนะ ขอให้เธอให้อภัยชั้นก็พอแล้ว
แก้ม: ขนาดนั้นเลยหรอ? ชั้นไม่ใช่แฟนนายนะ ที่นายจะยอมทำทุกอย่างขนาดนี้
นัท: แต่ชั้นยอมจริงๆนะ
แก้ม: ก็ได้ งั้นนายก็ทำอะไรก็ได้ที่นายคิดว่าทำแล้วชั้นหายโกรธก็แล้วกัน
นัท: งั้น...ชั้นเล่นตลกให้เธอดู ได้มั้ย?
      แล้วนัทก็เล่นตลกให้แก้มดู แก้มแอบยิ้มแต่ก็ต้องเก๊กหน้าต่อไป นัทแอบเห็นแก้มอมยิ้ม แต่ก็เล่นตลกต่อไป แก้มแกล้งนัทกลับ แก้มเตะขานัทจนนัทตกน้ำ นัทเอาคืน ดึงแก้มให้ตกน้ำลงมาด้วยเหมือนกัน แล้วก็เล่นกันในน้ำอย่างสนุกสนาน
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 13: ทำความคุ้นเคย
        ไม้ชวนคุยกับแอริน ทำให้แอรินเริ่มรู้จักไม้มากขึ้น จากผู้ชายขี้อายก็กล้าเปิดเผยตัวตนมากขึ้น
ไม้: ชั้นขอขี่ด้วยคนสิ
แอริน: ได้เลย วิวสวยมากเลยนะไม้
ไม้: ใช่ ตอนเด็กๆชั้นก็เคยมาที่นี่นะ พ่อชั้นบอกว่าเป็นที่ที่พ่ออยากมาอยู่มากๆเลบ
แอริน: นายเคยมาที่นี่ด้วยหรอ? แล้วตอนนี้ที่นี่เปลี่ยนไปจากเดิมหรือเปล่า?
ไม้: ก็เปลี่ยนบ้างนะ เจริญมากขึ้น แต่วิถีชีวิตของผู้คนที่นี่ก็ยังเหมือนเดิม แล้ววิวก็สวยเหมือนเดิม
แอริน: แล้วนายอยากอยู่ที่นี่มั้ย?
ไม้: ชั้นอยากอยู่ที่นี่มากๆเลย แต่ขอให้ชั้นมีเงิน มีงานดีๆก่อนนะ
แอริน: นายต้องได้งานดีๆแน่ นายเป็นคนเก่ง
ไม้: จริงหรอ? ขอบใจมากนะแอริน
แอริน: ไม่เป็นไร
ไม้: ชั้นอยากรู้จักเธอมากกว่านี้หนะ
แอริน: ชั้นก็อยากรู้จักตัวตนของนายเหมือนกัน
ไม้: ชั้นขอเป็นเพื่อนสนิทเธอได้มั้ย? สนิทกับทุกคนในแก๊งด้วย
แอริน: ได้สิ พวกเราทุกคนยินดีต้อนรับนายอยู่แล้ว
       พอถึงร้านอาหาร อาจารย์พานักศึกษาทุกคนพักทานอาหารกลางวัน ไม้นั่งกินข้าวกับเพื่อนๆในแก๊ง ทุกคนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
แก้ม: ชั้นถ่ายรูปมาเต็มเลย สวยมากอ่ะ!
นัท: โอ้โห! นี่จะถ่ายให้หมดเมมเลยหรอ? เยอะไปแล้วนะ
ปาล์มมี่: ชั้นมัวแต่กินเพลิน เลยไม่ได้ถ่ายรูปไว้บ้างเลย
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก เราสองคนก็อัดคลิปด้วยกันแล้วนี่
นัท: แหม...เราสองคน ชั้นว่าระวังโทรศัพท์นายจะมดขึ้นนะเว้ย555
ก้อง: นายนี่แซวได้ทุกวี่ทุกวัน คอยดูนะ ถ้านายเป็นแบบชั้นเมื่อไหร่ ชั้นจะแซวยันลูกบวชเลย
นัท: เอายันลูกบวชเลยหรอวะ? ชั้นว่าลูกนายบวชก่อนลูกชั้นแน่555
ปาล์มมี่: พอได้แล้ว กินกันต่อเถอะ ลูกบงลูกบวชอะไรกัน?
แก้ม: ไม่ต้องมาเขินเลยปาล์มมี่ อีกไม่กี่ปีชั้นก็คงเห็นลูกเธอบวชแล้วแหละ555
ปาล์มมี่: บ้า! กินกันเถอะ
ไม้: แอริน เธอลองชิมข้าวซอยดูมั้ย? ของโปรดชั้นเลยนะ อร่อยมากๆเลย
แอริน: อั้ม...อร่อยจริงๆด้วย แต่ขอน้ำด่วนเลย ชั้นกินเผ็ดไม่ค่อยได้
ไม้: อะนี่! น้ำเปล่า โอเคมั้ย?
แอริน: ชั้นไม่เป็นไร อร่อยมากจริงๆนะ
นัท: แหม...สงสัยว่าไม่นานอาจจะมีคู่รักอีกคู่แล้วมั้ง?
แก้ม: ใช่ ให้ชั้นถ่ายรูปด้วยมั้ย?
แอริน: บ้าหนะ! ไม่มีอะไรสักหน่อย
ปาล์มมี่: ถึงตอนนี้ไม่มี แต่อีกไม่นานก็มีนะ555
แอริน: ไม่มีอะไรจริงๆ กินต่อเถอะ เธออยากินไม่ใช่หรอ?
       แอรินแอบเขิน ส่วนไม้ก็เขินเหมือนกัน พอกินข้าวเสร็จก็เดินทางไปเที่ยวกันต่อ นักศึกษาขึ้นไปไหว้พระบนดอยสุเทพ ต่างคนต่างนั่งอธิษฐานขอพรกัน พอขอพรเสร็จแล้วก้องคุยกับปาล์มมี่
ก้อง: ปาล์มมี่ เธอขอพรว่าอะไรหรอ?
ปาล์มมี่: ชั้นก็ขอให้ชั้นเรียนจบอย่างราบรื่น แล้วก็มีงานดีๆทำ ประสบความสำเร็จทุกเรื่อง ทั้งเรื่องงาน เงิน และก็...ความรัก
ก้อง: ชั้นนึกว่าเธอจะไม่ขอเรื่องนี้ซะแล้ว
ปาล์มมี่: แล้วทำไมชั้นจะไม่ขอหละ? แล้วนายขอว่าอะไรบ้าง?
ก้อง: ชั้นขอให้ชั้นประสบความสำเร็จ คิดอะไรก็ขอให้สมปรารถนา ขอให้ชั้นกับเธอรักกันไปนานๆ อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
ปาล์มมี่: นายขอซะ...ชั้นเขินเลยนะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากอยู่กับเธอไปนานๆนี่ ชั้นวางแผนไว้ว่าประมาณ 25 ชั้นจะแต่งงานกับเธอ
ปาล์มมี่: ใครบอกว่าชั้นจะแต่งงานกับนาย
ก้อง: หัวใจของชั้นเอง มันเรียกร้องที่จะอยากแต่งงานกับเธอ
ปาล์มมี่: บ้า! 25 มันเร็วไปมั้ย? ขอ 28 ได้เปล่า? คนอื่นเขา 30 ขึ้นกันเลยนะ
ก้อง: ก็ได้ แต่เธอต้องแต่งนะ
ปาล์มมี่: อันนี้ไม่รับปาก ต้องดูพฤติกรรมของนาย
ก้อง: ดูพฤติกรรม แสดงเธอยังรักชั้นอยู่ ถ้าชั้นทำดี เธอก็ยอมแต่งงานกับชั้น เย่!
ปาล์มมี่: ดีใจอะไรเนี่ย? ชั้นยังไม่แต่งสักหน่อย
       แอรินอธิษฐานขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ทั้งเรื่องงาน และความรัก ไม้เดินเข้ามาคุยด้วย
ไม้: เธอขออะไรบ้างหรอ? นานจังเลย
แอริน: ชั้นก็ขอแบบที่คนอื่นเขาขอนั่นแหละ ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ไม้: ชีวิตของเธอต้องมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาอยู่แล้ว
แอริน: นายคิดว่าสิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิตชั้นคืออะไรหรอ?
ไม้: ก็เรื่องการเรียน หรือไม่ก็งานดีๆ หรืออาจจะเป็น...ผู้ชายดีๆคนนึงที่รักเธอมาก และไม่ทำให้เธอเสียใจ
      แอรินอึ้งในคำพูดของไม้มากๆ แต่ก็รู้สึกดีที่ไม้คิดแบบนี้ แอรินสนิทสนมกับไม้มากขึ้น ได้รู้นิสัยและตัวตนของไม้ว่าเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนต่อไป...