นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 15: เต็มไปด้วยความรัก
        นัทกับแก้มเล่นน้ำกันไปอย่างสนุกสนาน แล้วทั้งสองก็มองตากันอย่างหวานซึ้ง ใจเต้นแรงกันทั้งคู่ แอรินเดินมาตามแก้มพอดีก็เห็นทั้งคู่จ้องตากันอยู่ แก้มได้สติรีบผลักนัทออกทันที
แก้ม: มันๆๆไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ คือ...
แอริน: ก็ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ทำไมต้องรีบแก้ตัวด้วยหละ?
นัท: มันไม่ได้มีอะไรจริงๆนะ ชั้นมาขอโทษแก้ม แล้วชั้นก็พยามทำให้แก้มหายโกรธ แล้วแก้มก็แกล้งทำให้ชั้นตกน้ำ ไม่ได้มีอะไรหรอก
แก้ม: ใครว่าชั้นแกล้ง นายก็ดึงให้ชั้นตกน้ำเหมือนกัน
นัท: แต่ชั้นก็ดีใจนะที่เธอหายโกรธชั้น
แอริน: ยังจะจู๋จี๋กันอยู่ได้ ระวังจะไม่สบายเอานะ
แก้ม: ชั้นไม่ได้จู๋จี๋กับนัทนะ รีบไปกันเถอะ
       แก้มรีบกลับมาอาบน้ำที่ห้อง พออาบน้ำเสร็จก็เตรียมจะเข้านอน แอรินกลับปาล์มมี่ยังไม่ยอมให้แก้มนอน แล้วก็สอบปากคำแก้มอย่างหนัก
แก้ม: ชั้นขอนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้เก็บกระเป๋าทัน
ปาล์มมี่: จะรีบนอนไปไหนจ๊ะ? ไม่คุยกันก่อนเลยหรอ?
แอริน: ใช่ ชั้นยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดเลย
แก้ม: ก็เท่าที่ชั้นพูดนั่นแหละ นอนก่อนนะ
ปาล์มมี่: ไม่! ชั้นไม่ให้นอน บอกมาซะดีๆว่านัทเค้าง้อเธอยังไงบ้าง?
แอริน: แล้วง้อกันยังไงทำไมถึงจ้องตากันปิ๊งๆอยู่ในน้ำหละจ๊ะ?
แก้ม: ก็นัทเค้าเล่นตลกให้ชั้นดู แล้วชั้นก็แกล้งเตะขานัทตกน้ำ แล้วนัทก็ดึงชั้นตกน้ำไปด้วย แล้วก็เล่นน้ำกัน ก็แค่เนี้ย!
แอริน: แล้วทำไมถึงจ้องตากันหละ? เธอยังไม่ยอมตอบมาเลยนะ
ปาล์มมี่: หรือว่า...
แก้ม: ไม่ใช่อย่างงั้นนะ! ไม่มีอะไรจริงๆ นอนเหอะ
      แก้มรีบนอนคลุมโปรง ปาล์มมี่กับแอรินอมยิ้มพอรู้อาการ และพร้อมที่จะเอาคืนแก้มที่เคยแซวอย่างเต็มที่ วันรุ่งขึ้น นักศึกษาเก็บกระเป๋าพร้อมเดินทางกลับ ก่อนกลับก็กินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร พอเสร็จแล้วก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ ก้องชวนปาล์มมี่คุยเรื่องนัท
ก้อง: ปาล์มมี่ ชั้นมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย
ปาล์มมี่: ก็คุยมาสิ มีอะไรหรอ?
ก้อง: เบาๆนะ เรื่องไอ้นัทอ่ะ
ปาล์มมี่: อ๋อ...นายรู้หรือยังว่านัทมาง้อแก้ม
ก้อง: ชั้นรู้แล้ว แต่ชั้นถามมันว่าทำไมเปียกน้ำมา มันก็ไม่ตอบอ่ะ เธอรู้หรือเปล่าว่ามันเป็นไร?
ปาล์มมี่: รู้สิ! มา! ชั้นเล่าให้ฟัง นัทเค้าไปง้อแก้มที่ริมสระว่ายน้ำ แล้วนัทมันก็เล่นตลกง้อแก้ม แก้มดันแกล้งเตะขานัทให้ตกน้ำ แล้วนัทก็ดึงแก้มตกน้ำไปด้วย
ก้อง: อ๋อ...ทำไมเรื่องแค่นี้มันไม่ยอมบอกวะ?
ปาล์มมี่: มันไม่ใช่แค่นี้ ตอนแอรินไปเห็นหนะ เห็นแก้มจ้องตากับนัทปิ๊งๆเลย ชั้นว่าทั้งสองคนต้อง...
ก้อง: ปิ๊งกัยแน่เลย ใช่มั้ย? เหมือนชั้นกับเธอไง ตอนที่เราสองคนมองตากัน
ปาล์มมี่: บ้า! ดึงมาเกี่ยวได้ไงเนี่ย?
ก้อง: ก็จะได้เป็นข้อเปรียบเทียบไง เพราะเราสองคนรักกัน จะได้เทียบอาการของนัทกับแก้มถูกไง?
ปาล์มมี่: อืม...อย่าย้ำมาก ชั้นเขิน...
ก้อง: เขินหรอ? มวบ! หอมที่นึงเลย
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! ไม่อายเพื่อนบ้างเลยหรอ?
       นัทเห็นก้องกับปาล์มมี่จู๋จี๋กันก็อดยิ้มไม่ได้ พอหันไปหาแก้มนัทก็รู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ แก้มก็รู้สึกเหมือนกัน ก้องกับปาล์มมี่เห็นก็เอาคืนทั้งสองคน แซวอย่างกระหน่ำ
ก้อง: ว่าไง! วันนี้ทำไมเงียบแปลกๆ ไม่แซวชั้นหรอ? หรือว่า...กลัวโดนเอาคืน555
นัท: ชั้นก็กำลังจะแซวอยู่นี่ไง เห็นหอมแก้มกันด้วยนี่
แก้ม: ใช่ เสียดายจัง ชั้นถ่ายรูปไม่ทัน
ปาล์มมี่: งวดนี้ที่ถ่ายรูปไม่ทัน เพราะกำลังใจลอยอยู่ใช่มั้ย?
แก้ม: ไม่ใช่สักหน่อย
นัท: ชั้นก็ไม่ได้ใจลอยเหมือนกัน
ก้อง: หรอ? แล้วเรื่องที่จ้องตากันในสระน้ำเมื่อคืน ไม่คิดจะบอกชั้นเลยหรอเพื่อนรัก?
นัท: ก็ๆๆชั้นง่วงนอนหนะ เดี๋ยววันนี้ชั้นก็เล่าให้นายฟัง
ก้อง: ไม่ต้องเล่าหรอก ชั้นรู้หมดแล้ว จ้องตากันปิ๊งๆ
นัท: โอ้โห! นายคิดจะเอาคืนชั้นใช่มั้ย?
ก้อง: ถ้านายเรียกว่าเอาคืน แสดงว่านายชอบ...
นัท: ไม่ใช่ นายกลับไปจู๋จี๋กับปาล์มมี่เถอะ ชั้นจะนอน
แก้ม: ชั้นจะนอนด้วยเหมือนกัน
      นัทนอนพิงไปอีกทาง ส่วนแก้มก็นอนพิงอีกทางตรงข้ามกับนัท
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 14: แอบน้อยใจ
        พอได้ไหว้พระกันเสร็จแล้วก็ไปโรงแรมที่พักใหม่ นักศึกษาดีใจมากๆเพราะเป็นโรงแรมหรู อาจารย์บอกว่าเป็นของขวัญต้อนรับนักศึกษาปีหนึ่งทุกๆคน หลังจากนั้นก็มาทานข้าวเย็นกันที่ห้องอาหาร เพื่อนๆก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
ก้อง: โอ้โห! น่ากินมากๆเลยหวะ
นัท: ใช่! มีปูตัวใหญ่เลย
ปาล์มมี่: ชั้นขอลุยเลยนะ
ก้อง: เดี๋ยวก่อน! ไม่รอชั้นบ้างเลยหรอ? ถ้าเธอกินหมดแล้วชั้นจะกินอะไรอ่ะ?
ปาล์มมี่: อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ555
แก้ม: ชั้นขอบายนะ ชั้นกลัวปู
นัท: กลัวปูเนี่ยนะ? จะบ้าหรอ?
แก้ม: ก็ชั้นกลัวปูจริงๆนี่ นายอย่าแกล้งชั้นนะ
นัท: ชั้นไม่แกล้งเธอหรอก ชั้นเอาจริงเลย! 555
      นัทโยนปูใส่แก้ม แก้มร้องกรี๊ดสนั่นห้องอาหาร ทุกคนหันมามองกัน แก้มรีบโยนปูใส่จาน
แก้ม: นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย! ชั้นกลัวปู แล้วนายแกล้งชั้นทำไม!
นัท: ก็ชั้นอยากจะรู้ว่าจะกลัวขนาดไหนนี่555
แก้ม: ชั้นไม่สนุกด้วยนะ! ไอ้บ้า!
      แก้มผลักโต๊ะแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป นัทหน้าเสียทันที เพื่อนๆที่โต๊ะต่างก็เป็นห่วงแก้ม
ปาล์มมี่: นัท นายทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ ก็รู้ว่าแก้มเค้ากลัวปู ดันไปแกล้งอีก
นัท: ก็ชั้นไม่คิดว่าแก้มจะซีเรียสขนาดนี้
ก้อง: ชั้นว่ามีงอนยาวหวะ ผู้หญิงแกล้งมากก็ไม่ดีนะ ผู้หญิงเป็นเพศแม่เรานะเว้ย
แอริน: ชั้นว่าชั้นไปดูแก้มหน่อยดีกว่านะ
ปาล์มมี่: ชั้นไปด้วยแล้วกันนะ ก้อง นายกินไปก่อนได้เลย
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก เธอไปเถอะ ชั้นรอเธอ
       แก้มร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ปาล์มมี่กับแอรินช่วยปลอบใจ
แอริน: ไม่เป็นไรนะแก้ม นัทเค้าไม่ได้ตั้งใจจริง
ปาล์มมี่: ไม่ต้องซีเรียสแล้วนะ ลืมมันไปเถอะ เดี๋ยวนัทก็มาขอโทษแล้วนะ
แก้ม: ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแกล้งขนาดนี้
ปาล์มมี่: นัทมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ค่อยคิดอะไร จนบางทีก็อาจทำให้คนรอบข้างเดือดร้อนหนะ
แอริน: ไม่เป็นไรแล้วนะ ไปกินข้าวกันต่อเถอะ
ปาล์มมี่: ยังมีของอร่อยๆอีกเยอะเลยนะ
แก้ม: ก็ได้ ชั้นขอล้างหน้าก่อนนะ เดี๋ยวชั้นตามไป
      ปาล์มมี่กับแอรินเดินมาที่โต๊ะก่อน แล้วแก้มก็ตามมา นัทพยายามจะขอโทษแก้มแต่ก็หาจังหวะไม่ได้ แก้มกินข้าวต่อโดยไม่คุยกับใครเลย พอกินเสร็จก็เข้าห้องนอนกัน แก้มมาเดินเล่นริมสระว่ายน้ำ นัทแอบเดินตามแก้มมาเพื่อจะมาขอโทษแก้ม
นัท: แก้ม คือว่า...ชั้นขอโทษนะเรื่องเมื่อเย็นหนะ ชั้นไม่ตั้งใจจริงๆ ชั้นไม่คิดว่าเธอจะกลัวขนาดนี้
แก้ม: หรอ! ถ้าไม่คิดก็ช่วยคิดหน่อย ถ้าสมมติว่านายกลัวอะไรอย่างหนึ่ง แล้วชั้นแกล้งนายบ้างหละ นายจะรู้สึกยังไง?
นัท: ชั้นเข้าใจนะ แต่เมื่อเย็นชั้นไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเธอเลย ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แก้ม: ขอโทษแล้วยังไง? จะให้ชั้นให้อภัย แล้วก็จบงั้นหรอ? ง่ายไปมั้ง?
นัท: แล้วเธอจะให้ชั้นทำยังไงหละ? ชั้นยอมทำทุกอย่างเลยนะ ขอให้เธอให้อภัยชั้นก็พอแล้ว
แก้ม: ขนาดนั้นเลยหรอ? ชั้นไม่ใช่แฟนนายนะ ที่นายจะยอมทำทุกอย่างขนาดนี้
นัท: แต่ชั้นยอมจริงๆนะ
แก้ม: ก็ได้ งั้นนายก็ทำอะไรก็ได้ที่นายคิดว่าทำแล้วชั้นหายโกรธก็แล้วกัน
นัท: งั้น...ชั้นเล่นตลกให้เธอดู ได้มั้ย?
      แล้วนัทก็เล่นตลกให้แก้มดู แก้มแอบยิ้มแต่ก็ต้องเก๊กหน้าต่อไป นัทแอบเห็นแก้มอมยิ้ม แต่ก็เล่นตลกต่อไป แก้มแกล้งนัทกลับ แก้มเตะขานัทจนนัทตกน้ำ นัทเอาคืน ดึงแก้มให้ตกน้ำลงมาด้วยเหมือนกัน แล้วก็เล่นกันในน้ำอย่างสนุกสนาน
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 13: ทำความคุ้นเคย
        ไม้ชวนคุยกับแอริน ทำให้แอรินเริ่มรู้จักไม้มากขึ้น จากผู้ชายขี้อายก็กล้าเปิดเผยตัวตนมากขึ้น
ไม้: ชั้นขอขี่ด้วยคนสิ
แอริน: ได้เลย วิวสวยมากเลยนะไม้
ไม้: ใช่ ตอนเด็กๆชั้นก็เคยมาที่นี่นะ พ่อชั้นบอกว่าเป็นที่ที่พ่ออยากมาอยู่มากๆเลบ
แอริน: นายเคยมาที่นี่ด้วยหรอ? แล้วตอนนี้ที่นี่เปลี่ยนไปจากเดิมหรือเปล่า?
ไม้: ก็เปลี่ยนบ้างนะ เจริญมากขึ้น แต่วิถีชีวิตของผู้คนที่นี่ก็ยังเหมือนเดิม แล้ววิวก็สวยเหมือนเดิม
แอริน: แล้วนายอยากอยู่ที่นี่มั้ย?
ไม้: ชั้นอยากอยู่ที่นี่มากๆเลย แต่ขอให้ชั้นมีเงิน มีงานดีๆก่อนนะ
แอริน: นายต้องได้งานดีๆแน่ นายเป็นคนเก่ง
ไม้: จริงหรอ? ขอบใจมากนะแอริน
แอริน: ไม่เป็นไร
ไม้: ชั้นอยากรู้จักเธอมากกว่านี้หนะ
แอริน: ชั้นก็อยากรู้จักตัวตนของนายเหมือนกัน
ไม้: ชั้นขอเป็นเพื่อนสนิทเธอได้มั้ย? สนิทกับทุกคนในแก๊งด้วย
แอริน: ได้สิ พวกเราทุกคนยินดีต้อนรับนายอยู่แล้ว
       พอถึงร้านอาหาร อาจารย์พานักศึกษาทุกคนพักทานอาหารกลางวัน ไม้นั่งกินข้าวกับเพื่อนๆในแก๊ง ทุกคนก็คุยกันอย่างสนุกสนาน
แก้ม: ชั้นถ่ายรูปมาเต็มเลย สวยมากอ่ะ!
นัท: โอ้โห! นี่จะถ่ายให้หมดเมมเลยหรอ? เยอะไปแล้วนะ
ปาล์มมี่: ชั้นมัวแต่กินเพลิน เลยไม่ได้ถ่ายรูปไว้บ้างเลย
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก เราสองคนก็อัดคลิปด้วยกันแล้วนี่
นัท: แหม...เราสองคน ชั้นว่าระวังโทรศัพท์นายจะมดขึ้นนะเว้ย555
ก้อง: นายนี่แซวได้ทุกวี่ทุกวัน คอยดูนะ ถ้านายเป็นแบบชั้นเมื่อไหร่ ชั้นจะแซวยันลูกบวชเลย
นัท: เอายันลูกบวชเลยหรอวะ? ชั้นว่าลูกนายบวชก่อนลูกชั้นแน่555
ปาล์มมี่: พอได้แล้ว กินกันต่อเถอะ ลูกบงลูกบวชอะไรกัน?
แก้ม: ไม่ต้องมาเขินเลยปาล์มมี่ อีกไม่กี่ปีชั้นก็คงเห็นลูกเธอบวชแล้วแหละ555
ปาล์มมี่: บ้า! กินกันเถอะ
ไม้: แอริน เธอลองชิมข้าวซอยดูมั้ย? ของโปรดชั้นเลยนะ อร่อยมากๆเลย
แอริน: อั้ม...อร่อยจริงๆด้วย แต่ขอน้ำด่วนเลย ชั้นกินเผ็ดไม่ค่อยได้
ไม้: อะนี่! น้ำเปล่า โอเคมั้ย?
แอริน: ชั้นไม่เป็นไร อร่อยมากจริงๆนะ
นัท: แหม...สงสัยว่าไม่นานอาจจะมีคู่รักอีกคู่แล้วมั้ง?
แก้ม: ใช่ ให้ชั้นถ่ายรูปด้วยมั้ย?
แอริน: บ้าหนะ! ไม่มีอะไรสักหน่อย
ปาล์มมี่: ถึงตอนนี้ไม่มี แต่อีกไม่นานก็มีนะ555
แอริน: ไม่มีอะไรจริงๆ กินต่อเถอะ เธออยากินไม่ใช่หรอ?
       แอรินแอบเขิน ส่วนไม้ก็เขินเหมือนกัน พอกินข้าวเสร็จก็เดินทางไปเที่ยวกันต่อ นักศึกษาขึ้นไปไหว้พระบนดอยสุเทพ ต่างคนต่างนั่งอธิษฐานขอพรกัน พอขอพรเสร็จแล้วก้องคุยกับปาล์มมี่
ก้อง: ปาล์มมี่ เธอขอพรว่าอะไรหรอ?
ปาล์มมี่: ชั้นก็ขอให้ชั้นเรียนจบอย่างราบรื่น แล้วก็มีงานดีๆทำ ประสบความสำเร็จทุกเรื่อง ทั้งเรื่องงาน เงิน และก็...ความรัก
ก้อง: ชั้นนึกว่าเธอจะไม่ขอเรื่องนี้ซะแล้ว
ปาล์มมี่: แล้วทำไมชั้นจะไม่ขอหละ? แล้วนายขอว่าอะไรบ้าง?
ก้อง: ชั้นขอให้ชั้นประสบความสำเร็จ คิดอะไรก็ขอให้สมปรารถนา ขอให้ชั้นกับเธอรักกันไปนานๆ อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
ปาล์มมี่: นายขอซะ...ชั้นเขินเลยนะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากอยู่กับเธอไปนานๆนี่ ชั้นวางแผนไว้ว่าประมาณ 25 ชั้นจะแต่งงานกับเธอ
ปาล์มมี่: ใครบอกว่าชั้นจะแต่งงานกับนาย
ก้อง: หัวใจของชั้นเอง มันเรียกร้องที่จะอยากแต่งงานกับเธอ
ปาล์มมี่: บ้า! 25 มันเร็วไปมั้ย? ขอ 28 ได้เปล่า? คนอื่นเขา 30 ขึ้นกันเลยนะ
ก้อง: ก็ได้ แต่เธอต้องแต่งนะ
ปาล์มมี่: อันนี้ไม่รับปาก ต้องดูพฤติกรรมของนาย
ก้อง: ดูพฤติกรรม แสดงเธอยังรักชั้นอยู่ ถ้าชั้นทำดี เธอก็ยอมแต่งงานกับชั้น เย่!
ปาล์มมี่: ดีใจอะไรเนี่ย? ชั้นยังไม่แต่งสักหน่อย
       แอรินอธิษฐานขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ทั้งเรื่องงาน และความรัก ไม้เดินเข้ามาคุยด้วย
ไม้: เธอขออะไรบ้างหรอ? นานจังเลย
แอริน: ชั้นก็ขอแบบที่คนอื่นเขาขอนั่นแหละ ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
ไม้: ชีวิตของเธอต้องมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาอยู่แล้ว
แอริน: นายคิดว่าสิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิตชั้นคืออะไรหรอ?
ไม้: ก็เรื่องการเรียน หรือไม่ก็งานดีๆ หรืออาจจะเป็น...ผู้ชายดีๆคนนึงที่รักเธอมาก และไม่ทำให้เธอเสียใจ
      แอรินอึ้งในคำพูดของไม้มากๆ แต่ก็รู้สึกดีที่ไม้คิดแบบนี้ แอรินสนิทสนมกับไม้มากขึ้น ได้รู้นิสัยและตัวตนของไม้ว่าเป็นอย่างไร
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 12: ความในใจ
        ปาล์มมี่อึ้งที่ก้องจับมือ แต่ก็ยังเงยหน้ามองดาวตามที่ก้องบอก แล้วก้องก็สารภาพรักกับปาล์มมี่
ก้อง: ปาล์มมี่ เธอเคยเล่าว่าอาการรักมันเป็นยังไง ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่าชั้นรู้สึกแบบนี้กับใคร?
ปาล์มมี่: กับใครหรอ...
ก้อง: กับ...เธอไง...
ปาล์มมี่: จะๆๆจริงหรอ... นายพูดอีกทีได้มั้ย?
ก้อง: ชั้นรักเธอนะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: นายรักชั้นจริงๆหรอ?
ก้อง: ทุกอย่างที่ชั้นพูดมันเป็นความจริง ที่ชั้นกวนตีนใส่เธอ ชวนทะเลาะ หรือไม่ก็แกล้งเธอ ความจริงแล้วชั้นอยากอยู่ใกล้ๆเธอ
ปาล์มมี่: อยากอยู่ใกล้ชั้นหรอ...
ก้อง: เมื่อวันที่นั่งรถมา ที่เธอเห็นว่าชั้นซืมแปลกๆ ชั้นรู้สึกผิดและก็น้อยใจเธอเนี่ยแหละ ปากบอกว่าไม่แต่ที่จริงชั้นน้อยใจเธอมากเลย สับสนบอกไม่ถูก
ปาล์มมี่: สุดท้ายวันนั้นนายก็น้อยใจชั้นจริงๆด้วย ชั้นขอโทษนะ
ก้อง: ยังไงชั้นก็ไม่มีวันโกรธเธอหรอก และที่ชั้นน้อยใจ ก็เพราะว่าชั้นรักเธอไง
แล้วเธอหละ? คิดเหมือนกับชั้นหรือเปล่า?
ปาล์มมี่: ชั้น...ก็รักนายเหมือนกัน
ก้อง: จริงหรอ? วันนั้นเธอยังหาว่าชั้นฉวยโอกาสอยู่เลย
ปาล์มมี่: ไหนว่าไม่โกรธแล้วไง?
ก้อง: ชั้นไม่ได้โกรธ ชั้นแค่อยากรู้ว่าเธอรักชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ปาล์มมี่: ก็ที่ชั้นว่านายฉวยโอกาส ชั้นไม่รู้ว่านายรักชั้นนี่ ถ้ารู้ว่านายรักชั้น ชั้นก็ไม่ว่านายหรอก
ก้อง: ชั้นขอบใจมากนะที่เธอเปิดโอกาสให้ชั้น
ปาล์มมี่: ชั้นรู้แล้วว่าคำถามที่นายถามมันเป็นแบบนี้นี่เอง แอบชอบเพื่อนสนิท
ก้อง: ก็ชั้นกังวลมากเลย ชั้นไม่เคยรักใครมาก่อน ชั้นก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ดีแต่เป็นเซเลบโพสต์คลิป แต่เรื่องรักนี่อ่อนหัดมาก
ปาล์มมี่: มันไม่จำเป็นหรอกนะว่าต้องมีประสบการณ์มาก่อน แค่กล้าทำตามหัวใจตัวเองก็พอแล้ว
ก้อง: ชั้นอยากอยู่กับเธอแบบนี้ไปนานๆเลย นั่งอยู่ด้วยกันสองคนใต้แสงดาว จะอัดคลิปกันมั้ย? ชั้นจะประกาศให้ทั่วเลยว่าเธอเป็นแฟนชั้น
ปาล์มมี่: บ้าหรือเปล่าเนี่ย! ใครบอกว่าชั้นเป็นแฟนนาย ชั้นยังไม่ได้ตอบตกลงเลย
ก้อง: เออ...ชั้นขอถามหน่อย OK แปลว่าอะไรอ่ะ?
ปาล์มมี่: แปลว่าตกลงไง?
ก้อง: เย่! เธอตอบตกลงแล้ว
ปาล์มมี่: นี่นายฉวยโอกาสหรอเนี่ย!
ก้อง: อันนี้ก็แล้วแต่จะคิดนะ แฟนจ๋า!
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! มาให้ชั้นถีบซะดีๆ
ก้อง: ถีบเลย! ชั้นยอมแล้ว
ปาล์มมี่: ยอมง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?
ก้อง: จะถีบมั้ย? ถ้าไม่ถีบชั้นจะ...จูบเธอแน่ จุ๊บๆ
ปาล์มมี่: บ้า! ปล่อยชั้นนะ!
       นัท แอริน ไม้ และแก้มแอบดูก้องกับปาล์มมี่มาตลอด ฟินกันจนบอกไม่ถูก ก้องหอมแก้มปาล์มมี่ นัทรีบขัดจังหวะแซวทันที ส่วนแก้มก็ถ่ายรูปไว้ด้วย
นัท: เย่! แก๊งเรามีคู่รักแล้ว กัดกันตั้งนาน ยอมรับแล้วหละสิว่ารักกัน
ก้อง: ก็ชั้นไม่กล้าบอกนี่
แก้ม: เมื่อกี้ชั้นถ่ายรูปไว้ด้วยนะ น่ารักอ่ะ!
ปาล์มมี่: นี่ถ่ายไว้ด้วยหรอเนี่ย โรคจิตหรือเปล่าเธอ
แก้ม: ก็มันน่าจะฟินนี่ หอมแก้มจนแก้มช้ำเลย อิอิ
แอริน: ขอให้รักกันแบบนี้ไปนานๆนะ
        ไม้แอบมองแอรินแบบยิ้มไม่หุบ นัทแปลกใจและก็พอรู้ว่าไม้เป็นอะไร แอรินยิ่งสงสัยว่าไม้อาจจะแอบชอบเธอจริงๆ แล้วทุกคนก็กลับไปนอนกัน วันรุ่งขึ้นทุกคนมาลาน้องๆที่โรงเรียน แล้วอาจารย์ก็พานักศึกษาเที่ยวอีกคืนหนึ่ง ทุกคนดีใจมากๆ ทุกคนปั่นจักรยานรอบประตูเชียงใหม่ ก้องชวนปาล์มมี่คุยด้วย
ก้อง: ทำไมเธอไม่ซ้อนท้ายชั้นอ่ะ?
ปาล์มมี่: ก็ชั้นอยากปั่นจักรยานบ้างนี่ แล้วชั้นก็ปั่นกับนายด้วยนี่
ก้อง: ก็ชั้นอยากให้เธอซ้อนท้ายชั้นมากกว่านะ
ปาล์มมี่: ที่นายคิดจะให้ชั้นซ้อนท้าย นายจะได้แกล้งขี่เร็ว แล้วให้ชั้นกอดนายเล่นๆใช่มั้ย?
ก้อง: รู้ทันด้วยอ่ะ น่ารักที่สุดเลย
ปาล์มมี่: บ้า! นายเจ้าเล่ห์มากเลยนะ ชั้นไม่หลงกลนายหรอก
ก้อง: ไม่หลงกล แต่ก็หลงรักใช่มั้ยหละ?
ปาล์มมี่: บ้า! ขี่ต่อไปเร็ว
       แอรินขี่จักรยานอยู่คนเดียวตามหลังเพื่อน ไม้แซงเพื่อนๆแล้วมาขี่กับแอริน แอรินก็พอรู้ว่าไม้ชอบแอริน และแอรินก็เริ่มรู้สึกดีกับไม้
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 11: แสงดาวเต็มฟ้า
        คืนนี้มีการแสดงละคร ตอนเย็นๆเพื่อนๆทุกคนต่างก็มาซ้อมละครกันอีกรอบเพื่อให้แสดงได้อย่างเต็มที่ ไม้ซ้อมกับแอริน แต่ก็แอบเขินอยู่เรื่อย แอรินเริ่มสังเกตอาการของไม้ แต่ไม่ให้ไม้รู้ตัว
แอริน: นายเป็นไรหรอ? เหงื่อแตกเลย ตื่นเต้นหละสิ
ไม้: ใช่ ชั้นตื่นเต้นมากๆเลย
แอริน: แต่นายก็เล่นโอเคมากเลยนะ
ไม้: ขอบใจนะที่เธอเป็นกำลังใจให้ชั้น
แอริน: ไม่เป็นไรหรอก
       แอรินแอบคิดแล้วว่าแก้มอาจจะพูดจริง ส่วนก้องก็ซ้อมกับปาล์มมี่ นัทกับแก้มซ้อมเสร็จก็แอบดูปาล์มมี่กับก้องซ้อม พอซ้อมเสร็จนัทกับแก้มก็แซวปาล์มมี่กับก้อง
นัท: แหม...หนีไปซ้อมกันสองต่อสองด้วยอ่ะ ฟินเว่อร์!
แก้ม: ขนาดชั้นถ่ายรูปไว้ตั้งหลายรอบ ยังไม่เข็ดกันอีกหรอ?
ปาล์มมี่: ก็ชั้นแค่มาซ้อมเฉยๆ กลัวว่าจะไม่มีสมาธิ
ก้อง: ใช่ๆ แล้วซ้อมกันเสร็จแล้วหรอ?
นัท: แหม...ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะ
ปาล์มมี่: เออแล้วเห็นแอรินกับไม้บ้างมั้ย? จะได้มาซ้อมใหญ่กันเลย
แก้ม: มาโน่นแล้ว
       แล้วทุกๆคนก็ซ้อมการแสดงครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มแสดงจริง พอแสดงเสร็จก็ไปกินข้าวเย็นกันก่อนที่จะเตรียมตัวแสดงในคืนนี้ นัทนึกสนุกเล่นเกมตอบคำถามกันบนโต๊ะกินข้าว ทุกคนไม่กล้าเล่นแต่สุดท้ายก็เล่น โดยหมุนขวดน้ำไป ถ้าฝาขวดหันไปหาใครคนนั้นต้องตอบคำถามหนึ่งคำถามของคนที่หมุนขวดน้ำ หรือ คนที่ตอบคำถามคนที่แล้ว
นัท: ชั้นขอหมุนคนแรกนะ ชั้นเป็นคนคิดเกม เริ่มเลยนะ! ใครเอ่ย...ก้องนี่! 555
ก้อง: ไอ้บ้า! นี่นายจงใจให้ชั้นโดนหรือเปล่าเนี่ย!
นัท: ชั้นไม่ได้โกง ดวงมันพาไป555
ก้อง: แล้วจะถามอะไร? ถามดีๆนะเว้ย!
นัท: เออ! นายเคยรักใครมั้ย? 555
ก้อง: ชั้นบอกแล้วไงว่าให้ถามดีๆ
นัท: ชั้นพูดจริง ทุกคนก็อยากรู้ ใช่มั้ย?
ก้อง: เออก็ได้! ชั้นไม่เคยรักใครมาก่อน
นัท: แล้วตอนนี้หละ?
ก้อง: ไหนบอกว่าคำถามเดียวไง?
นัท: ก็มันเรื่องเดียวกัน ใช่มั้ยทุกคน? อย่าโกหกนะเว้ย! 555
ก้อง: นายก็รู้แล้วมั้ยใช่หรอ?
นัท: แต่ทุกคนไม่รู้ ตอบมาแค่ว่ามีหรือไม่มี แค่เนี้ย!
ก้อง: เออ! มีแล้ว
แก้ม: เสียดาย ถามต่อไม่ได้แล้ว ไม่งั้นก็จะได้รู้ว่าคนที่ก้องชอบคือใคร?
ก้อง: ชั้นหมุนต่อนะ เออะ...ปาล์มมี่
ปาล์มมี่: นายจะถามอะไรชั้น ว่ามาเลย
ก้อง: คือ...ถ้าสมมติว่าเธอมีเพื่อนสนิทคนนึง เป็นผู้ชาย เธอสนิทมากด้วย กัดกันเล่นกันตลอด แล้ววันหนึ่งเธอรู้ว่าเพื่อนคนนั้นแอบชอบเธอ เธอจะว่ายังไง?
นัท: โอ้โห! ถามซะอย่างกะเรื่องจริง555
ปาล์มมี่: ชั้นก็ให้โอกาสเค้านะ แต่ถ้าชั้นไม่มีใจจริงๆชั้นก็ต้องบอกไปว่ากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ ถ้าชั้นมีใจก็...อืม
แก้ม: แต่ชั้นว่าเธอต้องมีใจอยู่แล้วแหละ?
แอริน: ใช่ ถ้าสมมติว่าคนๆนั้นคือ...
อาจารย์: นักศึกษาทุกๆคนครับ เตรียมตัวแสดงกันได้แล้วครับ
        ปาล์มมี่โล่งอกที่อาจารย์มาตาม การแสดงมี 8 ชุด กลุ่มของปาล์มมี่อยู่ชุดที่ 5 แล้วก็เริ่มแสดงกัน แต่ละกลุ่มแสดงกันอย่างสนุกสนานและสมบทบาทมาก พอถึงกลุ่มของปาล์มมี่ก็แสดงกันอย่างเต็มที่ ฉากนี้ก้องร้องไห้จริง ปาล์มมี่แอบอึ้งแล้วก็ร้องไห้จริงตามก้องไป ช่วงพักเปลี่ยนฉากปาล์มมี่คุยกับก้อง
ปาล์มมี่: นายร้องไห้จริงเลยหรอ? ชั้นเกือบไปไม่ถูกเลย
ก้อง: ชั้นขอโทษนะ พอดีชั้นอินกับบทไปหน่อย เธอก็ร้องเหมือนกันนี่
ปาล์มมี่: ชั้นร้องตามนายเนี่ยแหละ
ก้อง: มา! ชั้นเช็ดน้ำตาให้
ปาล์มมี่: ชั้นเช็ดให้นายด้วย
       ก้องจ้องตากับปาล์มมี่ รู้สึกดีมากๆที่ได้เช็ดน้ำตาให้กันและกัน นัทมาเรียกเข้าฉากต่อไปก็ฟินไปด้วย พอแสดงเสร็จก็ฉลองกันต่อ เพื่อนๆเต้นกันอย่างมันสุดขั้ว ปาล์มมี่ฝ่าวงล้อมรีบเข้าไปเต้นด้วย ก้องวิ่งตามปาล์มมี่ไป
ปาล์มมี่: เพลงนี้มันจังเลย! เย่!
ก้อง: เธอนี่อาการหนักนะ เต้นมากระวังสะโพกหลุดนะ555
ปาล์มมี่: ไม่ต้องแซวเลยนะ แล้วที่ตามมาก็มาเต้นเหมือนกันนี่
ก้อง: ก็ใช่ แต่ชั้นคงไม่บ้าระห่ำแบบเธอหรอก นี่เหนื่อยมั้ยเนี่ย?
ปาล์มมี่: ไม่เหนื่อย สนุกมากกว่า
       พองานเลิกก็กลับที่พักกัน ปาล์มมี่เดินเล่นดูดาวในสวนก่อนนอน ก้องเห็นปาล์มมี่ก็ชวนคุยด้วย
ก้อง: ยังไม่นอนอีกหรอ?
ปาล์มมี่: ชั้นอยากดูดาวก่อนนอนหน่อย วันนี้ดาวเต็มท้องฟ้าเลยนะ
ก้อง: บรรยากาศแบบนี้ชั้นก็ชอบเหมือนกัน ยิ่งใครอยู่กันเป็นคู่ๆยิ่งฟินเลย
ปาล์มมี่: แล้ว...เราอยู่กันกี่คนอ่ะ?
ก้อง: คือ...อยู่กันเป็นคู่แหละ ฟินเลย
ปาล์มมี่: ว่าไงนะ...
ก้อง: ก็ฟินไง เออะ...ฟินกับบรรยากาศหนะ อย่าๆๆตกใจ
ปาล์มมี่: ชั้นอยากรู้อ่ะ? คำถามที่นายถามชั้นเมื่อเย็น นายต้องการจะสื่ออะไรหรือเปล่า?
ก้อง: แล้วเธอคิดว่าชั้นจะสื่อถึงอะไรหละ?
ปาล์มมี่: ชั้น...ไม่กล้าคิดอ่ะ นายไม่ต้องตอบก็ได้ ชั้นขอถามอีกนะ นายแอบชอบใครหรอ? อาการตรงกับที่ชั้นเล่าแล้วใช่มั้ย?
ก้อง: คือ...ใช่
ปาล์มมี่: นายบอกได้มั้ย?
ก้อง: ถ้าชั้นบอกเธอ เธออย่าตกใจ อย่าโกรธชั้นได้มั้ย?
ปาล์มมี่: ชั้นจะโกรธนายทำไมหละ?
ก้อง: เงยหน้ามองดาวก่อน แสงดาวเต็มท้องฟ้าสวยมากเลย
       เมื่อปาล์มมี่เงยหน้า ก้องก็พร้อมที่จะสารภาพรักกับปาล์มมี่ ก้องเข้าไปใกล้ปาล์มมี่ จับมือปาล์มมี่พร้อมกับมองดาว
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 10: อาการรัก
        นัทชวนก้องคุยก่อนนอน ก้องนั่งบนเตียงพร้อมคุยด้วย
นัท: ก้อง ชั้นขอคุยด้วยหน่อย
ก้อง: มีไรว่ามา
นัท: เมื่อวานชั้นยังไม่ได้บอกนายเลยนะว่าอาการที่นายเป็นมันคืออะไร
ก้อง: แต่ชั้นก็บอกนายแล้วไงว่าชั้นไม่อยากรู้
นัท: นายรู้อยู่แก่ใจแล้วใช่มั้ยว่ามันคืออะไร
ก้อง: ใช่ แต่ชั้นไม่บอกนายหรอก
นัท: นี่เราเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าวะ มีเรื่องอะไรก็ต้องบอกกันดิ
ก้อง: นายบอกก่อนแล้วกันว่ามันคืออะไร
นัท: อาการรักไง
ก้อง: เออะ...คือ...ชั้นรู้อยู่แล้ว
นัท: นายรู้ได้ไง
ก้อง: ตอนแรกชั้นไม่แน่ใจหรอก แต่พอปาล์มมี่บอกอาการแล้วมันตรงมาก
นัท: ตอนนั้นนายรู้สึกยังไงที่ปาล์มมี่เล่าให้ฟัง
ก้อง: ตอนนั้นชั้นรู้สึกแบบที่ปาล์มมี่เล่าเลย แล้วปาล์มมี่ก็เห็นชั้นหน้าแดง ก็เลยส่องกระจกกัน แล้วก็...อย่างที่นายเห็นแหละ
นัท: นายยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าชอบปาล์มมี่
ก้อง: ใช่ ชั้นรักปาล์มมี่ เหมือนที่ยัยแก้มพูดเลย กัดไปกัดมาสุดท้ายชั้นก็ตกหลุมรักปาล์มมี่จนได้
นัท: สุดยอดไปเลย!
ก้อง: นายก็รู้ใช่มั้ย นี่มันรักแรกของชั้นเลยนะเว้ย ชั้น...ชั้นบอกไม่ถูกเลยอ่ะ
นัท: แค่นอนนี้นายก็หน้าแดงจัดและ แล้วอีกหน่อยนายจะเก็บอาการต่อไปได้มั้ยเนี่ย
ก้อง: ต้องเก็บได้สิ ชั้นไม่อยากให้ปาล์มมี่รู้ ชั้นกลัวเสียเพื่อน
นัท: แล้วเมื่อไหร่นายจะบอกรักปาล์มมี่หละ?
ก้อง: ให้ชั้นดูอาการปาล์มมี่ก่อน ถ้ามีแววที่จะมีใจให้กับชั้นชั้นก็บอก แต่ถ้าไม่มีชั้นก็จะเก็บต่อไป
นัท: สมมติถ้ารู้ว่าปาล์มมี่ไม่ได้ชอบนาย หรือปาล์มมี่ไปชอบคนอื่น นายจะทำยังไง?
ก้อง: ชั้นก็ต้องตัดใจจากปาล์มมี่ให้ได้ แล้วก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
นัท: โอ้โห! โคตรหล่อเลยอ่ะ พ่อพระเอกสุดหล่อ
ก้อง: เออ! นอนได้แล้ว
       ปาล์มมี่เดินเล่นดูดาวอยู่ในสวนหย่อม แอรินกับแก้มมาเป็นเพื่อน แล้วก็ชวนคุยกัน
ปาล์มมี่: วันนี้ดาวสวยจังเลยเนาะ
แอริน: ใช่ วันนี้เธอดูมีความสุขมากเลยนะ
แก้ม: เพราะกัองใช่มั้ยหละ? อิอิ
ปาล์มมี่: ปะๆๆเปล่าสักหน่อย
แอริน: ไม่ต้องปฏิเสธเลย ผู้หญิงด้วยกันหนะดูออก
ปาล์มมี่: แล้วทีเธอกับไม้หละ ดูหวานกันน่าดูเลย
แก้ม: ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยปาล์มมี่ ชั้นขอคุยเรื่องของเธอก่อน ของแอรินหนะไว้ที่หลัง
แอริน: เธอชอบก้องใช่มั้ย?
ปาล์มมี่: เออะ....คือ...
แก้ม: ใช่มั้ยจ๊ะ?
ปาล์มมี่: เออะ...ใช่!
แก้ม: นี่ไง! จริงด้วย
แอริน: กัดกันมาตั้งนาน สุดท้ายก็รักก้องเข้าแล้ว
ปาล์มมี่: รู้ก็เลิกแซวได้แล้ว มาแซวแอรินบ้าง
แก้ม: ว่าไงจ๊ะ? ชั้นเห็นเถอะเอาน้ำไปให้ไม้ด้วย ส่งสายตาหวานเชียว
แอริน: ชั้นไม่ได้ส่งสายตานะ ชั้นไม่ไก้คิดอะไรกับไม้
แก้ม: เธอไม่คิดแตาไม้อาจจะคิดก็ได้นะ
ปาล์มมี่: ใช่ ตั้งแต่ไม้เริ่มอยู่กลุ่มพวกเราแล้ว ไม้จะเขินแอรินตลอดเลย
แก้ม: ชั้นว่าไม้ต้องชอบเธอแน่เลย
แอริน: ไม้เค้าอาจจะแค่ปลื้มชั้นก็ได้
แก้ม: ไม่ใช่แค่ปลื้ม ต้องชอบเธอชัวร์
       แอรินเริ่มไม่แน่ใจแล้วแอบคิดว่าไม้อาจจะแอบชอบเธออยู่ วันรุ่งขึ้น เพื่อนๆก็เดินทางไปช่วยปรับปรุงห้องเรียนให้กับน้องๆ ปาล์มมี่กำลังยกหนังสืออยู่ ก้องช่วยปาล์มมี่ยกหนังสือ
ก้อง: มา! เดี๋ยวชั้นช่วย
ปาล์มมี่: ไม่ต้องหรอก นายไปช่วยคนอื่นเถอะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากช่วยเธอนี่
ปาล์มมี่: เออะ...นายอยากช่วยชั้นจริงๆหรอ?
ก้อง: เออะ...คือ...ใช่
       ก้องก็ช่วยปาล์มมี่ต่อไป แต่ก็ทำตัวไม่ถูกเพราะเกือบจะเผลอบอกรักเข้าแล้ว ปาล์มมี่แอบดีใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 9: กลิ่นไอรักที่ปลายฟ้า
        ปาล์มมี่กำลังจะไปเก็บผักสวนครัวในสวนเพื่อมาทำอาหารกลางวันให้กับน้องๆและเพื่อนๆ ก้องขอช่วยปาล์มมี่เก็บผักด้วยคน
ก้อง: ปาล์มมี่ ชั้นขอเก็บผักด้วยคนดิ
ปาล์มมี่: แล้วนายสร้างห้องน้ำเสร็จแล้วหรอ?
ก้อง: ก็ชั้นให้เพื่อนคนอื่นทำบ้าง เพื่อนมีกันตั้งเยอะ
ปาล์มมี่: ชั้นเพิ่งรู้ว่าที่นี่ปลูกผักสวนครัวด้วย สามารถนำผักมาประกอบอาหาร หรือว่าเอาไปขายก็ได้ด้วย เอารายได้เข้าโรงเรียน
ก้อง: ดีจังเลยเนาะ อาหารก็ไม่ต้องซื้อ ทำกินเองกันสบายเลย เออแล้วเธอจะทำเมนูอะไรหรอ?
ปาล์มมี่: ชั้นคิดว่าจะทำต้มยำไก่ แล้วก็แกงจืดตำลึง ทำไข่เจียวด้วยดีกว่า แล้วก็ยำไข่ดาว
ก้อง: ชั้นว่าเธอคงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้จริงๆ สงสัยกินมาเยอะ เลยรู้ทุกเมนู
ปาล์มมี่: นี่นายชมหรือว่าหลอกด่าชั้นอยู่เนี่ย
ก้อง: ก็แล้วแต่จะคิดนะ555
ปาล์มมี่: ชั้นว่านายช่วยเก็บผักดีกว่านะ
ก้อง: อืม...อันนี้ใช้ได้มั้ย
ปาล์มมี่: โอเค
       เมื่อเก็บผักกันเสร็จก็ทำอาหารกลางวันกินกัน เมื่อกินอาหารกลางวันเสร็จก็พาน้องมาทำกิจกรรมกัน ส่วนหนึ่งก็ช่วยสร้างห้องเรียนต่อไป อาจารย์และเพื่อนๆได้พาน้องๆมาที่ไร่สตรอว์เบอร์รี่ของชาวบ้าน มีน่องคนหนึ่งชื่อ อ๋อย เด็ดสตรอว์เบอร์รี่ให้ปาล์มมี่ชิม
อ๋อย: พี่คะ ลองชิมสตรอว์เบอร์รี่ดูมั้ยคะ? อร่อยมากๆเลย
ปาล์มมี่: จริงหรอคะ? งั้นพี่ชิมเลยนะ
อ๋อย: อร่อยมั้ยค่ะ?
ปาล์มมี่: อร่อยมากเลยค่ะ
อ๋อย: หนูได้กินเกือบทุกวันเลยค่ะ แม่หนูทำงานอยู่ที่นี่ สตรอว์เบอร์รี่ที่นี่อร่อยมากจริงๆค่ะ
       ก้องเดินมาเห็นปาล์มมี่ชิมสตรอว์เบอร์รี่อยู่เลยอยากกินบ้าง
ก้อง: สตรอว์เบอร์รี่น่ากินจัง ขอชิมสักหน่อย
ปาล์มมี่: ลองชิมสิ อร่อยมากเลยนะ ทั้งหวานกรอบ ลูกใหญ่ด้วย
ก้อง: เธอป้อนให้ชั้นหน่อยสิ พอดีชั้นมือเปื้อนหนะ
ปาล์มมี่: ให้ชั้นป้อนเนี่ยนะ? ไม่มีทาง
ก้อง: ชั้นให้เลือกสองอย่าง ระหว่างเธอจะป้อนชั้นด้วยมือ หรือจะให้ชั้นป้อนเธอด้วยปาก เอามั้ย?
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! ชั้นใช้มือป้อนนายแหละ กินไปเลย
ก้อง: งัมๆๆ อร่อยจุง ป้อนอีกสิ
ปาล์มมี่: พอแล้ว จะกินหมดไร่เลยมั้ยเนี่ย
ก้อง: จะป้อนหรือไม่ป้อน
ปาล์มมี่: ไม่ป้อน! นายใช้ปากนายหากินเอาเองแล้วกัน ลูกนี้ชั้นจะกิน
ก้อง: เอามานี่นะ! ชั้นจะกิน
ปาล์มมี่: ไม่ให้!
       ปาล์มมี่วิ่งหนีก้อง ก้องวิ่งไล่ตาม ปาล์มมี่สะดุดพอดี ก้องก็สะดุดตาม ทั้งสองคนล้มลงไปกับพื้นและมองตากัน สายตาที่อ่อนหวานทำให้ทั้งคู่หวั่นไหว แอริน แก้ม และนัทมาเห็นพอดีก็แซวอย่างหนัก ปาล์มมี่กับก้องได้สติรีบลุกขึ้นอย่างเร็ว
นัท: ทำอะไรกันหนะ? จะจูบกันหรอ555
ก้อง: มันเป็นอุบัติเหตุ ชั้นกับปาล์มมี่สะดุดล้ม
แก้ม: อุบัติเหตุหรืออุบัติรักกันจ๊ะ
ปาล์มมี่: ไม่ใช่อย่งงั้นนะ ชั้นกับก้องแย่งกันกินสตรอว์เบอร์รี่ แล้วมันก็เป็นอุบัติเหตุจริงๆ
แอริน: แล้วทำไมต้องน่าแดงกันหละ
แก้ม: บอกแล้วมันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา
ปาล์มมี่: เปล่านะ! ชั้นไม่ได้น่าแดงสักหน่อย ชั้นกินสตรอว์เบอร์รี่ มันก็เลยน่าแดง
ก้อง: ใช่! ชั้นก็กินสตรอว์เบอร์รี่เหมือนกัน
นัท: แก้ตัวไม่ขึ้นหรอก สตรอว์เบอร์รี่กินแล้วน่าแดงแก้มแดงที่ไหนหละ แครอทตังหาก555
ปาล์มมี่: เออะ...คือมันก็แดงได้แหละ
ก้อง: อากาศมันร้อนหนะ หน้าเลยแดง
แอริน: อากาศร้อนที่ไหนกัน หนาวจะตาย
ปาล์มมี่: พวกเรารีบกลับกันเถอะ ไปซ้อมบทละครไง
นัท: รีบเปลี่ยนเรื่องเชียวนะ
ก้อง: ไปสิ! เดี๋ยวแสดงออกมาไม่ดีนะ
นัท: ไอ้นี่ก็เก๊กโหด อีกคนก็ชอบเปลี่ยนเรื่อง พิรุศโคตรเยอะเลย555
      แล้วก็เดินทางกลับที่พักไปซ้อมบทกัน ไม้เตรียมบทพร้อมที่จะซ้อม แล้วทุกคนก็เริ่มซ้อมกัน ก้องกับปาล์มมี่กัดกันได้สมจริงมาก พอซีนสวีทกันก็หวานกันจริงๆ เพื่อนๆแซวกันไปด้วย ไม้เล่นได้ดีมาก เพราะก็แอบชอบแอรินจริงๆ แอรินก็เล่นได้ดีเหมือนกัน มีเขินๆไม้อยู่บ้าง นัทกับฝ้ายก็เล่นดีเช่นกัน พอดึกก็แยกย้ายกันไปนอน
โปรดตืดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 8: ความใกล้ชิด
        วันรุ่งขึ้น ก้องตื่นเช้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้น เดินมาเจอปาล์มมี่พอดี ปาล์มมี่พร้อมที่จะอัดคลิป
ปาล์มมี่: สวัสดีก้อง นายจะอัดคลิปเลยมั้ย?
ก้อง: อยากอัดมากเลยหรอ? ถ้าชั้นไม่อัดจะว่าไง555
ปาล์มมี่: นายไม่อัดไม่ได้นะ ชั้นอุตส่าห์ตื่นเช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวมาเพื่ออัดคลิปโดยเฉพาะเลยนะ
ก้อง: ชั้นล่อเล่นหนะ อัดอยู่แล้วสิ
ปาล์มมี่: วันนี้นายดูเป็นนายหน่อย เมื่อวานนายเป็นอะไรหรอ?
ก้อง: ประจำเดือนชั้นมาไม่ปกติมั้ง555
ปาล์มมี่: กวนอีกและ ชั้นถามดีๆนะ
ก้อง: เธอเป็นห่วงชั้นหรอ?
ปาล์มมี่: ปะๆๆเปล่า ไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย
       ปาล์มมี่รีบหันหน้าหนี ก้องอมยิ้มและรู้สึกดีที่ปาล์มมี่เป็นห่วง แล้วก็อัดคลิปกัน พออัดคลิปเสร็จก็เดินเล่นด้วยกัน วันนี้คงเป็นวันแรกที่ทั้งสองคนแชร์ความคิดกัน และก็คุยกันอย่างสนุก ไม่ทะเลาะกัน คุยกันไปกันมาจนถึงเรื่องความรัก
ก้อง: ชั้นถามตรงๆนะ เธอเคยมีความรักหรือเปล่า?
ปาล์มมี่: เคยสิ เมื่อตอนม.ต้น แล้วก็ไม่มีอีกเลย แล้วนายหละ
ก้อง: เธอเชื่อมั้ย นอกจากความรักแบบพ่อแม่ลูกแล้ว ชั้นไม่เคยมีความรักเลย
ปาล์มมี่: จริงหรอ? นายเป็นหนุ่มหล่อขนาดเนี่ยจะไม่มีใครสนเลยหรอ
ก้อง: คือมันแค่ปลื้ม แล้วก็เลิก ชอบที่น่าตา แต่ไม่รู้สึกอะไร ไม่เคยรู้สึกแบบคนรักกัน
ปาล์มมี่: แล้วถ้านายเกิดรักใครขึ้นมานายจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย
ก้อง: เธอช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่าอาการของความรักมันเป็นยังไง
ปาล์มมี่: ได้ เวลาเรารักใครสักคนนึง เมื่ออยู่ใกล้คนนั้นมากๆเราจะรู้สึกใจสั่น ใจเต้นแรงแบบบอกไม่ถูก
ก้อง: ใจสั่น...ใจเต้นแรง...
ปาล์มมี่: มีความสุขเมื่อได้อยู่กับคนนั้น อยากอยู่ด้วยนานๆ เผลออมยิ้มตลอดเมื่อได้เห็นหน้า บางที่ก็เขินหรือหน้าแดงด้วย
ก้อง: อมยิ้ม...เขิน...หน้าแดง...
ปาล์มมี่: แต่ถ้าเขาทำอะไรให้เราไม่พอใจ หรือเห็นว่าเราไม่สำคัญเราก็จะน้อยใจแบบไม่มีเหตุผล เศร้า เสียใจ
ก้อง: น้อยใจ...
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ทำไมนายน่าแดงอ่ะ?
ก้อง: เฮ้ย! จริงหรอ? ขอดูหน่อย แดงได้ไงอ่ะ
ปาล์มมี่: นายมีอารมณ์ร่วมด้วยหรอเนี่ย555
       ก้องส่องกระจกจากโทรศัพท์เห็นตนหน้าแดง ปาล์มมี่เข้าไปดูใกล้ๆ ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาพอดี สบตากันและกัน ปาล์มมี่มีอาการเหมือนที่เล่าไปเมื่อกี้ ส่วนก้องก็มีอาการตามที่ปาล์มมี่เล่าเช่นกัน พอได้สติแล้วทั้งคู่รีบออกจากกัน แล้วชวนกลับไปกินข้าวเช้า พอถึงโต๊ะอาหาร เพื่อนๆแซวอย่างหนัก
นัท: เป็นไงกันบ้าง ถ่ายคลิปกันสนุกมั้ย? เอ้ย! ไม่ใช่สิ ฟินมั้ย?555
ปาล์มมี่: จะบ้าหรอ ฟินอะไรกัน ไม่มี
แก้ม: จริงหรอ? แล้วเห็นคุยเปิดอกกันตั้งนาน คุยเรื่องอะไรบ้างหรอ?
ก้อง: ก็คุยเรื่องทั่วไปเนี่ยแหละ
แอริน: แล้วชั้นเห็นพวกเธอเอิ่ม...หนะ ทำอะไรกันหรอ?
ปาล์มมี่: เอิ่มนี่อะไรหรอ?
นัท: ก็ที่จมูกชนกันไง พวกชั้นเห็นนะ อัยยะ! ฟิน
ปาล์มมี่: มันๆๆไม่ใช่อย่างงั้นนะ มันเป็นอุบัติเหตุ
ก้อง: ใช่! ชั้นกับปาล์มมี่ไม่ได้ตั้งใจ
แก้ม: ไม่ได้ตั้งใจแน่นะ?
ปาล์มมี่: แน่สิ! รีบกินข้าวเร็ว จะได้ไปช่วยน้องๆเร็ว
นัท: ก็ได้ แต่ถ้ามีช็อตเด็ดอะไรอีก พวกชั้นจวกยับกว่านี้แน่555
ก้อง: เฮ้ย! จะกินหรือไม่กิน
นัท: แหม...กินดิ ทำเป็นเก๊กโหด555
       พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินทางออกจากที่พักไปโรงเรียนทุรกันดาร เพื่อเป็นจิตอาสาช่วยสร้างห้องน้ำ โรงอาหาร และปรับปรุงห้องเรียนใหม่ แล้วก็ทำกิจกรรมให้น่องๆด้วย ขณะที่ไม้กำลังสร้างห้องน้ำอยู่ แอรินเอาน้ำมาให้ ไม้แอบดีใจมากๆ และก็เขินด้วย
แอริน: ไม้ พักเหนื่อยก่อนมั้ย? อ่ะนี่! น้ำจ่ะ
ไม้: ขอบใจมากนะแอริน
แอริน: นายเก่งมากเลยนะ สู้ๆ
       ส่วนก้องก็ช่วยสร้างห้องน้ำเหมือนกัน แก้มบอกปาล์มมี่ให้เอาน้ำไปให้ก้องด้วย
แก้ม: ปาล์มมี่ เธอไม่เอาน้ำไปให้ก้องหน่อยหรอ? ก้องเค้าเหงื่อแตกแล้วเนี่ย
ปาล์มมี่: แล้วทำไมต้องเป็นก้องหละ ให้นัทด้วยสิ
แก้ม: ก็ได้ ชั้นฝากของนัทไปด้วยแล้วกัน
       ปาล์มมี่เอาน้ำไปให้ก้องกับนัท นัทส่งซิกให้แก้ม ก้องดีใจที่ปาล์มมี่เอาน้ำมาให้ ปาล์มมี่ก็แอบเขินก้องอยู่เหมือนกัน
ปาล์มมี่: ก้อง นัท ชั้นเอาน้ำมาให้
นัท: ขอบใจมาก
ก้อง: ขอบใจนะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็...ไมาได้เต็มใจเท่าไหร่หรอก
นัท: ไม่เต็มใจจริงหรอ? พูดแบบนี้ก้องมันเสียใจแย่หรอก555
ก้อง: เสียใจอะไรกัน ชั่นก็ไม่เห็นเป็นไรเลย
ปาล์มมี่: ทำให้เสร็จเร็วๆหละ น้องๆเค้าอยากมีห้องน้ำใหม่จะแย่อยู่แล้ว
ก้อง: ไม่ต้องเร่งหรอก ชั้นทำเสร็จแน่ เธอไม่ไปดูแลน้องๆต่อหรอ?
ปาล์มมี่: น้องๆเค้ามีเพื่อนดูแลเยอะแล้ว ชั้นมาคุมงานนายดีกว่า
นัท: อย่างนี้ก้องคงมีกำลังใจทำงานน่าดู
ก้อง: ไอ้บ้า! นายรีบช่วยชั้นทำเถอะ มันจะไม่เสร็จเพราะนายเนี่ยแหละ
นัท: จ้า! พอหนุ่มสุดหล่อ
      ปาล์มมี่คุมดูก้อวกับนัท และก็ช่วยเป็นลูกมือด้วย ก้องแอบยิ้มตลอด นัทแอบมองก้องกับปาล์มมี่ก็มีความสุข
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 7: จุดหมายที่ปลายฟ้า
        รถเดินทางมาถึงนครสวรรค์ ก้องหลับและเผลอพิงหัวปาล์มมี่ นัท แอริน และแก้มเห็นเลยเม้ากันอย่างสนุกและแก้มก็ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ดูกัน
แก้ม: ดูนี่สิ! ฟินมากเลยอ่ะ เหมือนคู่พระเอกนางเอกหนังเกาหลีเลย
นัท: แหม...ชั้นว่านะ อีกไม่นานต้ิงมีคู่รักคู่ใหม่แน่เลยอ่ะ
แอริน: ใช่ เหมาะสมกันดีเนาะ
แก้ม: ถ่ายอีกรูปดีกว่า น่ารักจุงเบย
       แล้วอาจารย์ก็เรียกนักเรียนทุกคนไปกินข้าวกลางวัน โดมกับแฟร์รี่เริ่มตื่น แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมาเห็นโดม ทั้งสองคนอึ้งกันไปสักพัก แฟร์รี่ได้สติรีบผลักโดมออก
ปาล์มมี่: นี่นายนอนพิงหัวชั้นได้ไงอ่ะ?
ก้อง: เธอตังหาก เธอนอนพิงไหล่ชั้นก่อน ชั้นก็เลยนอนพิงหัวเธอซะเลย
ปาล์มมี่: ไอ้บ้า! ทำไมนายไม่ปลุกชั้นหละ?
ก้อง: ก็ชั้นยอมให้เธอนอนพิงไหล่ไง ชั้นจะได้พิงหัวเธอได้ เฮ่ย...สบายจัง
ปาล์มมี่: บ้า! ชั้นไม่ยอมให้นายฉวยโอกาสง่ายๆหรอก ชั้นไม่ให้นายนอนแล้ว และนายก็ห้ามแตะเนื้อต้องตัวชั้นด้วย คนฉวยโอกาส
       ปาล์มมี่รีบวิ่งลงจากรถไปกินข้าวกลางวัน ก้องรีบตามลงไปด้วย เพื่อนๆในแก๊งนั่งกินข้าวด้วยกัน แก้มแฉรูปที่แอบถ่าย ปาล์มมี่รู้สึกอายมาก รีบกินข้าวกลบเกลื่อน
แก้ม: นี่ไง! รูปที่ชั้นถ่ายเมื่อกี้ น่ารักจุง
ปาล์มมี่: รีบลบรูปเลยนะ ชั้นไม่ได้สติ มันก็ต้องมีแบบนี้บ้าง
ก้อง: ลบไปเถอะ มันไม่มีสาระตรงไหนหรอก
นัท: หรอ? ชั้นรู้แล้ว ภาพมันอยู่ในความทรงจำแล้วนี่555
ปาล์มมี่: ชั้นว่าพวกเรากินข้าวกันต่อเถอะ
       พอกินข้าวกันเสร็จก็เดินทางกันต่อ น่าจะถึงแม่ฮ่องสอนตอนเย็นพอดี ก้องชมวิวต่อไป ปาล์มมี่ก็ชมวิวด้วยเหมือนกัน
ปาล์มมี่: สวยมากเลยอ่ะ อากาศก็ดี ชั้นอยากมาเที่ยวบ่อยๆเลย
ก้อง: อืม
ปาล์มมี่: ภูเขาลูกโน้นใหญ่จัง นายเห็นมั้ย?
ก้อง: อืม
ปาล์มมี่: นายเป็นไรอ่ะ? ง่วงนอนหรอ? นายก็นอนสิ
ก้อง: เปล่า ชั้นไม่ได้ง่วง
ปาล์มมี่: เมื่อกลางวันชั้นโมโหมากไปหน่อยหนะ ชั้นผิดเอง ชั้นนอนพิงไหล่นายก่อน แต่นายก็น่าจะปลุกชั้นนี่
ก้อง: ชั้นไม่กล้าปลุกเธอหรอก ชั้นปล่อยให้เธอนอนต่อไปแหละ
ปาล์มมี่: แล้วที่นายตั้งใจนอนพิงหัวชั้นมันจริงมั้ย?
ก้อง: ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะพิงหัวเธอหรอก ชั้นก็เพิ่งรู้ตอนตื่นเนี่ยแหละ ชั้นแค่แกล้งเธอเล่นแหละ ชั้นขอโทษก็แล้วกัน
ปาล์มมี่: อืม ไม่เป็นไรหรอก
ก้อง: เธอจะนอนก็ได้นะ ตามสบาย
ปาล์มมี่: วันนี้นายแปลกๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า
ก้อง: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไร
       ก้องลุกไปเข้าห้องน้ำบนรถทัวร์ ปาล์มมี่แปลกใจมากๆ แต่ในใจก็ยังรู้สึกผิดแบบบอกไม่ถูก กลัวว่าก้องจะน้อยใจปาล์มมี่ ก้องสับสนบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตนน้อยใจแบบไม่มีเหตุผล นัทลงมาพอดีเลยชวนคุยด้วย
นัท: เฮ้ยก้อง! นายเป็นไรเปล่า?
ก้อง: ชั้นบอกไม่ถูกอ่ะ ชั้นหงุดหงิด รู้สึกน้อยใจยังไงบอกไม่ถูกอ่ะ
นัท: น้อยใจปาล์มมี่หรอ? ชั้นได้ยินนะตอนที่นายคุยกับปาล์มมี่ก่อนลงมากินข้าว
ก้อง: ปะๆๆเปล่านะเว้ย!
นัท: ไม่ต้องปฏิเสธเลย
ก้อง: ชั้นคงผิดเอง ชั้นมันคนฉวยโอกาสจริงๆ
นัท: แต่นายก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนะ
ก้อง: ไม่เป็นไร
นัท: นายน้อยใจแบบไม่มีเหตุผลใช่มั้ย?
เพราะเรื่องแค่นี้ไม่ทำให้นายน้อยใจขนาดนี้หรอก ชั้นรู้ว่านายเป็นอะไร?
ก้อง: ไม่ต้องพูดหรอก ชั้นไม่อยากรู้
นัท: นายรู้แก่ใจตัวเองอยู่แล้วใช่มั้ย?
      ก้องรีบกลับมานั่งที่ ปาล์มมี่มองก้องแบบกังวล ก้องยิ้มให้ปาล์มมี่แล้วรีบนอน ปาล์มมี่งงกับผู้ชายคนนี้จริงๆ แต่ก็โล่งอกที่เห็นก้องยิ้มได้ เมื่อถึงที่พักที่แม่ฮ่องสอน ทุกคนก็ขนสัมภาระไปเก็บที่ห้อง และพักตามอัธยาศัย อาจารย์นัดกินข้าวเย็นตอนหกโมงครึ่ง ปาล์มมี่รีบไปสูดอากาศบริสุทธิ์พร้อมรอดูพระอาทิตย์ตกดิน เพื่อนๆก็ตามปาล์มมี่มา
แอริน: วิวสวยมากเลย
แก้ม: อย่างนี้ต้องถ่ายรูป
ปาล์มมี่: ชั้นชอบอากาศแบบนี้ที่สุดเลย
นัท: เฮ้ยก้อง! นายจะอัดคลิปมั้ย บรรยากาศดีเลยนะ
ก้อง: ไม่ดีกว่า พรุ่งนี่ค่อยอัดก็ได้
แอริน: นายจะอัดกับปาล์มมี่มั้ย? เดี๋ยวจะได้ปลุกให้
ปาล์มมี่: ไม่ต้องปลุกหรอก ชั้นตื่นเองได้
ก้อง: ชั้นไม่รบกวนเธอดีกว่านะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเริ่มติดใจการเป็นแขกรับเชิญของนายแล้ว
      ก้องเผลอยิ้มออกมา นัทแอบขำเพราะรู้ว่านี่มันคืออาการของความรัก แก้มงงที่นัทขำ แอรินเห็นนัทขำและมองก้องก็พอเดาออก
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 6: เตรียมตัวออนทัวร์
        วันนี้อาจารย์เรียกประชุมนักศึกษาทุกคนในคณะนิเทศศาสตร์ อาจารย์มีเรื่องแจ้ง คือ การเข้าค่ายอาสาเป็นเวลา 5วัน 4คืน ซึ่งจะไปที่จ.แม่ฮ่องสอน แล้วก็ไปในเดือนหน้านี้ ซึ่งเหลือเวลาอีก 10วันในการเตรียมตัวไปเข้าค่าย และอาจารย์ให้นักเรียนแบ่งกลุ่มแสดงละครให้น้องๆที่นั่นดู กลุ่มของปาล์มมี่มีสมาชิกอยู่ 10คน โดยเพิ่มเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกันอีก 5คน ไม้ หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มได้แอบปลื้มแอรินมาตั้งแต่วันรับน้องแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ทำงานร่วมกับแอริน
แอริน: ไม้ มาประชุมด้วยกันสิว่าจะเล่นละครเรื่องไหน?
ไม้: ได้ ชั้นเล่นเรื่องไหนบทไหนก็ได้
นัท: ชั้นว่าเอาเรื่องนี้แหละ บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ปาล์มมี่: อืม...แล้วใครจะรับบทอะไรกันบ้างอ่ะ?
นัท: ชั้นว่าก้องเหมาะที่จะเล่นเป็นโดมที่สุดแล้ว นายก็เพิ่มความกวนตีนจากตัวจริงเข้าไปอีกหน่อย โอเคเลย
ก้อง: นี่แอบด่าว่าชั้นกวนตีนอยู่ใช่มั้ยเนี่ย งั้นนายเป็นป๊อปก็แล้วกัน เพื่อนสนิทชั้น
แก้ม: ส่วนเธอเป็นแฟร์รี่ดีกว่านะปาล์มมี่ จะได้กัดกับโดมไง กัดไปกัดมาก็รักกัน ฟินจุง!
ปาล์มมี่: บ้าหนะ! รักกันแค่ในละครเท่านั้น เรื่องจริงชั้นไม่มีทาง
แอริน: ไม้ นายเป็นอาร์มมั้ย? เหมาะกับนายดี
ไม้: ได้อยู่แล้ว ชั้นยังไงก็ได้
นัท: เธอเป็นเบเบ้แล้วกันแอริน ส่วนส้มก็เป็นฟอร่า ดินเป็นปีแอร์ แล้วอุ้มกับอ้อมเป็นคนเดินเรื่องแล้วกัน
แก้ม: ชั้นเป็นฝ้ายหรอ? ต้องเรียบร้อยนะสิ
นัท: ใช่! แล้วได้คู่กับชั้นด้วย
แก้ม: แล้วไงหรอ? คู่กับนายแล้วไง
นัท: ก็บางทีอาจจะอินนอกบทก็ได้
แก้ม: ฝันไปเถอะ!
แอริน: วันไหนที่ว่างๆพวกเราก็เริ่มซ้อมกันเลยนะ แล้วเตรียมเสื้อผ้าและร่างกายให้พร้อมนะ พวกเราจะได้ช่วยเหลือน้องๆอย่างเต็มที่
       แล้วทุกคนก็เตรียมพร้อมสำหรับการไปเข้าค่ายครั้งนี้ เพื่อนๆในแก๊งไปห้างสรรพสินค้าด้วยกัน ปาล์มมี่เลือกซื้อเสื้อกันหนาวไปหลายตัว แอรินต้องคอยห้ามๆบ้าง
แอริน: นี่เธอจะเหมาหมดทั้งห้างเลยมั้ยเนี่ย ไปแค่ห้าวันเอง
ปาล์มมี่: ก็ชั้นเป็นคนขี้หนาวนี่ แถมเสื้อกันหนาวที่บ้านก็บางเชียว บางตัวก็หายไปแล้ว ชั้นถือโอกาสนี้ซื้อเสื้อกันหนาวใหม่เลย
ก้อง: นี่ไปเข้าค่ายนะ ไม่ได้ไปเดินแฟชั่นโชว์ จะได้ขนไปหมดนี่หนะ
ปาล์มมี่: ก็ชั้นหนาวจริงๆนี่ แถมมันก็สวยดีออก
แก้ม: ตามใจเธอแล้วกัน แต่ขออย่างเดียว อย่าเหมาหมดห้างนะ
ปาล์มมี่: จ้า ชั้นไม่บ้าเหมาหมดห้างหรอก
        เมื่อถึงวันออกเดินทาง อาจารย์ให้นั่งที่ตามเลขที่ ปาล์มมี่ได้นั่งข้างก้อง แอรินได้นั่งข้างไม้ ส่วนนัทได้นั่งข้างแก้ม แล้วก็เริ่มออกเดินทาง ปาล์มมี่ขนขนมมาเยอะมาก ก้องเลยแซวปาล์มมี่
ก้อง: โอ้โห! ขนมาซะขนาดนี้เนี่ย จะกินไปฝากใคร555
ปาล์มมี่: ก็ชั้นกลัวหิวนี่ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง ถึงที่โน่นก็เย็นพอดี
ก้อง: กินเยอะระวังจะอ้วนนะ แค่นี้ก็เป็นดาวมหาลัยที่อ้วนที่สุดในประวัติศาสตร์แล้ว555
ปาล์มมี่: นี่นายหาว่าชั้นอ้วนหรอ! กินนี่ไปเลย! จะได้ไม่ต้องพูดมากอีก
ก้อง: งัมๆๆ จะติดคออยู่แล้วเนี่ย!
ปาล์มมี่: สมน้ำหน้า อยากมาว่าชั้นก่อนนี่555
ก้อง: งัมๆๆ ฝากไว้ก่อนเถอะ
ปาล์มมี่: อ่ะนี่! น้ำ ชั้นไม่ใจร้ายกับนายมากขนาดนั้นหรอกนะ ชั้นไม่อยากเห็นข่าวหน้าหนึ่งว่ามีคนตายเพราะขนมติดคอ
ก้อง: ขอบใจนะ ชั้นรู้ว่าที่จริงเธอเป็นห่วงชั้น
ปาล์มมี่: บ้า! ชั้นจะเป็นห่วงนายทำไม เออนี่! นายห้ามนอนพิงไหล่ชั้นนะ เข้าใจมั้ย!
ก้อง: ชั้นไม่นอนพิงไหล่เธอหรอก เธอก็เหมือนกัน ไม่ต้องพิงไหล่ชั้น ชั้นกลัวว่าเสื้อชั่นจะเปียกน้ำลายเธอหมด555
ปาล์มมี่: บ้า! ชั้นไม่นอนพิงไหล่นายหรอกหยะ
ก้อง: ให้มันจริงเถอะ
       รถขับมาถึงแค่สุพรรณบุรี ปาล์มมี่ก็หลับแล้ว แล้วก็สับพะหงกพิงไหล่ก้อง ก้องหันมาอมยิ้ม
ก้อง: ไหนบอกจะไม่พิงไหล่ชั้นไง จะว่าไปตอนเธอหลับก็น่ารักดีนะ
       ก้องเอามือลูบหัวปาล์มมี่เบาๆ แล้วก็เผลอยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว นัทเห็นเลยแซว
นัท: แอ๊ะ! แฮ่ม!
ก้อง: นายเป็นไรวะ?
นัท: ชั้นรู้สึกมีอะไรติดคอหนะ เห็นคนบางคนแอบลูบหัวผู้หญิงอยู่หนะ ต่อหน้าทำเป็นกัดกัน พอลับหลังหนะ อัยยะ!
ก้อง: เมื่อกี้มันไม่ใช่นะเว้ย! คือว่า...
นัท: ชั้นพูดถึงนายที่ไหน ร้อนตัวไปได้ หรือว่าจริง?
ก้อง: ไอ้บ้า! ชั้นไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก
นัท: แน่นะ วิ๊ดวิ้ว!
ก้อง: เออ! นอนไปได้แล้ว
นัท: ชั้นไม่นอน เพราะชั้นไม่ง่วง
ก้อง: ก็ตามใจ
       ก้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจโดยการหันหน้าเข้าหน้าต่างชมวิวต่อไป แต่ก็เผลอแอบมองปาล์มมี่ตลอด และรู้สึกใจสั่นๆเวลาเห็นหน้าปาล์มมี่
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 5: ดาวเดือนมหาลัย
        วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด ปาล์มมี่มาที่มหาลัย กำลังเตรียมศึกษาหาข้อมูลของรุ่นพี่ดาวมหาวิทยาลัยปีที่แล้ว ว่าทำหน้าที่อะไรบ้างหลังจากที่ได้รับตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัย เพราะวันศุกร์หน้าจะมีการประกวดดาวเดือนประจำมหาวิทยาลัย ซึ่งงานใหญ่กว่าเมื่อวานอีก ก้องเห็นปาล์มมี่เลยชวนคุยด้วย
ก้อง: หวัดดีปาล์มมี่ เตรียมตัวเป็นดาวมหาลัยหรอ? ชั้นว่าเธอคงไม่ได้หรอก
ปาล์มมี่: ถ้าชั้นไม่ได้ นายก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะเขาประกวดกันเป็นคู่
ก้อง: ชั้นล้อเล่นหนะ เธอยังเป็นดาวคณะได้เลย แค่นี้คงไม่ยากหรอก
ปาล์มมี่: แต่ชั้นดูข้อมูลของพี่ที่เป็นดาวปีที่แล้วหนะ เค้าเป็นแบบอย่างที่ดีมากเลยนะ ชั้นกลัวว่าชั้นจะมีผลงานไม่ดีเท่าพี่เค้าหนะ
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราได้เป็นจริงๆ เราก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
ปาล์มมี่: ขอบใจนะ วันนี้นายดูเป็นผู้เป็นคนกว่าวันอื่นเลยนะ
ก้อง: นี่แอบหลอกด่าชั้นหรือเปล่าเนี่ย
ปาล์มมี่: แล้วแต่จะคิด555 เออแล้วคลิปที่นายโพสต์เมื่อวานเป็นไงบ้างอ่ะ?
ก้อง: มีคนชอบเธอหลายคนเลยนะ อยากให้เธอเป็นดาวมหาลัย ดูนี่สิ! คอมเมนต์กันเต็มเลย
ปาล์มมี่: ชั้นดีใจมากเลยอ่ะ
ก้อง: ชั้นว่าเธอต้องได้เป็นแน่ ไปเถอะ! ไปซ้อมกัน
ปาล์มมี่: ตกลงแอรินไม่ได้มาซ้อมให้ชั้นหรอ?
ก้อง: ก็แอรินบอกชั้นให้ชั้นซ้อมกับเธอ แอรินติดธุระไปกับแม่
ปาล์มมี่: อืม...ก็ได้
        ปาล์มมี่ซ้อมกับก้องที่สวนสาธารณะในมหาวิทยาลัย ทั้งสองคนซ้อมกันแบบนี้ทุกวัน แอรินเลยปล่อยให้สองคนนี้ซ้อมกันเอง และก็คิดว่าสองคนนี้คงจะอยู่ด้วยกัยได้ แล้วก็ถึงวันประกวด ปาล์มมี่อยู่หลังเวทีตื่นเต้นอย่างมาก ก้องเอายาดมมาให้
ก้อง: อ่ะ! ยาดม เธอยังไหวใช่มั้ย?
ปาล์มมี่: ชะๆชั้นวะๆๆไหว
ก้อง: ชั้นว่าเธออาการหนักแล้ว นั่งลงก่อนดีกว่า
ปาล์มมี่: ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะทำได้ดีเหมือนตอนซ้อมหรือเปล่า?
ก้อง: ไม่เป็นไรหรอก ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดก็พอแล้ว เพื่อนๆเรารออยู่ข้างหน้าเวทีแล้ว
ปาล์มมี่: นั่นไง! จริงด้วย!
ก้อง: เธอพร้อมมั้ย?
ปาล์มมี่: ชั้นพร้อมแล้ว
        ปาล์มมี่จับมือก้องไว้แน่น พอได้สติเลยรีบปล่อยมือ แล้วก็ทำตัวไม่ถูก
พิธีกรได้ประกาศหมายเลข ทั้งสองคนก็ขึ้นเวทีกันอย่างสง่างาม ปาล์มมี่ตอบคำถามอย่างมั่นใจ ส่วนก้องก็มั่นใจเช่นกัน แอริน นัท แก้มถือป้ายไฟเชียร์อย่างเต็มที่
แก้ม: ชั้นว่าเพื่อนเราต้องได้เป็นดาวเดือนมหาลัยแน่เลย
นัท: ใช่! ถ้าก้องได้เป็น ชั้นก็มีโอกาสดังด้วย
แอริน: คือนายจะพึ่งใบบุญเพื่อนว่างั้น
นัท: ใช่เลย!
แก้ม: ชั้นว่านายดังยากอ่ะ ดูก้องดิ! หลาอซะขนาดนั้น กลบรัศมีนายหมด
นัท: ถึงชั้นจะหล่อไม่เท่าก้องนะ แต่ชั้นก็ของดีเหมือนกันนะ555
แอริน: ชั้นว่าพวกเราเชียร์เพื่อนกันต่อดีกว่านะ
        แล้วพิธีกรก็ประกาศผลว่าใครที่จะได้เป็นดาวและเดือนประจำมหาวิทยาลัย
พิธีกร: ผู้ที่ได้เป็นดาวและเดือนประจำมหาวิทยาลัยปีนี้ได้แก่...ปาล์มมี่กับก้องค่ะ
        ปาล์มมี่กับก้องดีใจมาก กระโดดเข้ากอดกัน เพื่อนๆเห็นเลยอมยิ้ม แก้มถ่ายรูปตอนที่ปาล์มมี่กับก้องกอดกันเก็บไว้ดูแก้ฟิน ปาล์มมี่กับก้องรับรางวัลพร้อมสายสะพาย ซึ่งทั้งสองคนต้องทำภาระกิจตลอดปีนี้ แต่ทั้งสองคนก็เต็มใจที่จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด เมื่องานเลิกมีคนขอถ่ายรูปก้องกับปาล์มมี่เป็นจำนวนมาก พอถ่สยรูปเสร็จก็คุยกับเพื่อนๆก่อนกลับบ้าน
แอริน: เป็นไงบ้างจะดาวมหาลัยสุดสวย
ปาล์มมี่: ชั้นดีใจมากเลยอ่ะ ต่อไปนี้ชั้นก็จะมีแต่คนรู้จักแล้ว แต่ชั้นก็ทำตัวสบายๆไม่ได้แล้วอ่ะ
แอริน: ใช่! เธอต้องทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับทุกคน
นัท: ก้อง! นายจะอัดแอพพิโสดต่อไปมั้ย
ก้อง: อัดอยู่แล้วสิ ปาล์มมี่! มามุมนี้ดีกว่า สวยดี
ปาล์มมี่: นี่ชั้นต้องอัดคลิปกับนายตลอดเลยใช่มั้ยเนี่ย
ก้อง: อยู่แล้ว ชั้นไม่เคยคิดเลยนะว่าคนที่จะเป็นแขกรับเชิญของชั้นคือเธอ
ปาล์มมี่: ชั้นก็ยังไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
       ก้องอัดคลิปกับปาล์มมี่อย่างสนิทสนม ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น ถึงจะกัดกันบ้างแตาก็เป็นเพื่อนแท้ต่อกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 4: ดาวเด่นประจำคณะ
        เหล่าผู้เข้าประกวดทั้งหลายกำลังเตรียมแต่งตัวกันอยู่ พี่ๆนัดเจอที่หลังเวทีตอนหนึ่งทุ่ม ปาล์มมี่แต่งตัวเสร็จแล้วเลยออกมาเดินเล่นในสวนใกล้กับงาน เจอกับก้องพอดี ก้องอึ้งกับความสวยแบบธรรมชาติของปาล์มมี่ ปาล์มมี่เห็นก้องอึ้งเลยทำตัวไม่ถูก
ปาล์มมี่: นี่...นายจะมองชั้นอีกนานมั้ยเนี่ย
ก้อง: เออะ...คือว่าไงหรอ?
ปาล์มมี่: ชั้นแค่บอกว่านายจะมองชั้นอีกนานมั้ยเนี่ย เป็นไง? ตะลึงในความสวยชั้นละสิ
ก้อง: ใช่...เอ้ย! จะบ้าหรอ ก็งั้นแหละ ชั้นเห็นคนอื่นสวยกว่าเธอตั้งเยอะ
ปาล์มมี่: หรอ? ชั้นก็เห็นว่ามีคนอื่นหล่อกว่านายตั้งเยอะแหละ
ก้อง: แล้วนี่ออกมาเดินเล่นทำไมหละ ไม่ไปฝึกเดินใส่ส้นสูงหรอ? เดียวลืมขึ้นมาละเรื่องใหญ่555
ปาล์มมี่: บ้า! ชั้นไม่ลืมที่ซ้อมหรอก ชั้นเดินเป็นแล้วหยะ!
แอริน: ปาล์มมี่! อยู่นี่นี่เอง อ้าวก้อง! อยู่นี่เหมือนกันหรอ?
ก้อง: พอดีเดินมาเจอเฉยๆ เธอสวยมากนะแอริน
แอริน: ขอบใจจ่ะ พี่เข้ามาตามแล้ว ไปกันเถอะ
       ทุกคนไปเตรียมตัวกันหลังเวที เรียงลำดับตามหมายเลข และให้ผู้ชายเดินก่อน ก้องตื่นเต้นที่ต้องเดินเป็นคนแรก แต่ปาล์มมี่กลับตื่นเต้นมากกว่าทั้งที่ยังเหลืออีกหลายคนกว่าปาล์มมี่จะเดิน
นัท: ว่าไงก้อง! ตื่นเต้นหรอ?
ก้อง:ใช่! ทำไมต้องเป็นคยแรกด้วยวะ คนแม่งก็เยอะเชียว
นัท: แต่ชั้นว่ามีคนตื่นเต้นกว่านายอีกหวะ นั่นไง! สั่นแล้ว
แก้ม: ปาล์มมี่! ไหวมั้ย? หายใจลึกๆ ปล่อยออกมาโล่งๆ
ปาล์มมี่: ชั้นๆๆๆตื่นเต้นมากเลยอ่ะแก้ม แอริน...มียาดมมั้ย? ชั้นขอหน่อย
แอริน: ได้ๆๆ อ่ะนี่ ชั้นว่าเธออาการหนักเลยแหละ อย่าลืมหละซ้อม
ปาล์มมี่: อ่ะๆๆโอเค ชั้นไม่ลืมแน่
        แล้วก็เริ่มเดินประกวด ก้องเดินออกมาอย่างสง่างาม สาวๆกรี๊ดกันตรึม ส่วนนัทก็ไม่แพ้กัน เมื่อผู้ชายเดินเสร็จแล้วก็ถึงตาผู้หญิงบ้าง ปาล์มมี่ทำสมาธิอย่างหนัก แล้วก็ก้าวเท้าเดินออกไปอย่างมั่นใจ ทุกๆคนก็กรี๊ดให้ ชายหนุ่มทั้งหลายเฮร้องกันอย่างชื่นชอบ ก้องแอบมองอยู่ก็ยิ้มไม่หุบ แอรินเดินมาอย่างสวยงาม ส่วนแก้มก็ไม่แพ้เช่นกัน นัทเชียร์ทุกคนเลย พอเดินเสร็จแล้วก็พักกันที่ห้องรับรอง ปาล์มมี่โล่งอกมากๆ
ปาล์มมี่: เฮ้ย! โล่งอกสักที
แอริน: เธอทำได้ดีมากนะปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ขอบใจจ่ะ เธอก็สวยมากเลยนะ
แก้ม: มีผู้ชายชอบเธอหลายคนเลยนะปาล์มมี่ ชั้นว่าหนึ่งในนั้นต้องมีก้องแน่
แอริน: ใช่! ชั้นเห็นก้องยิ้มไม่หุบเลย
ปาล์มมี่: จะบ้าหรอ? นายก้องเนี่ยนะ
แก้ม: ไม่เชื่อใช่มั้ย? งั้นก็คอยดูแล้วกัน
นัท: ว่าไงสาวสวยทั้งหลาย หนุมๆข้างนอกรอพวกเธอเต็มกันหมดเลย
ก้อง: ชั้นว่าพวกเธอต้องเข้ารอบแน่ๆ
แอริน: แล้วเขาจะประกาศผลเมื่อไหร่หรอ?
นัท: อีกไม่กี่นาทีเนี่ยแหละ พวกเราไปกันเถอะ
       ทุกคนเดินขึ้นเวทีกันอีกรอบ คณะกรรมการได้รวบรวมคะแนนโหวตเรียบร้อยแล้ว โดยจะประกาศผล 3 คนสุดท้ายของดาวและเดือน ซึ่งได้แก่
เดือน: หมายเลข 1 ก้อง,หมายเลข 4 นัท,หมายเลข 8 อาร์ต
ดาว: หมายเลข 2 ปาล์มมี่,หมายเลข 3 แอริน,หมายเลข 5 แก้ม
ต่อไปคณะกรรมการจะประกาศผู้ที่ได้เป็นดาวและเดือนประจำคณะนิเทศศาสตร์
คณะกรรมการ: ผู้ที่ได้เป็นเดือนประจำคณะนิเทศศาสตร์ได้แก่... หมายเลข... 1 ก้องครับ!
       ทุกๆคนเฮกันอย่างดีใจมากๆ ก้องดีใจจนทำตัวไม่ถูก แล้วก็รับรางวัลพร้อมสายสะพาย และได้ส่งประกวดเดือนประจำมหาวิทยาลัย
ก้อง: ผมรู้สึกดีใจแลัเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับตำแหน่งนี้ครับ ผมสัญญาว่าจะเป็นนักศึกษาที่ดีเพื่อเป็นตัวอย่างแก่รุ่นน้องต่อไปครับ
คณะกรรมการ: ผู้ที่ได้เป็นดาวประจำคณะนิเทศศาสตร์ได้แก่... หมายเลข... 2 ค่ะ ปาล์มมี่ค่ะ!
       ปาล์มมี่ช็อคและดีใจอย่างมาก แล้วก็รับรางวัลพร้อมสายสะพาย และได้ส่งประกวดดาวประจำมหาวิทยาลัยต่อไป
ปาล์มมี่: ปาล์มรู้สึกดีใจมากๆเลยคะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้รับตำแหน่งนี้ ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะที่โหวตให้ปาล์ม ปาล์มสัญญาค่ะว่าจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดค่ะ
        พอมอบรางวัลเสร็จก็มีคนขอถ่ายรูปก้องกับปาล์มมี่กันอย่างมาก อาจารย์ก็มาแสดงความยินดีด้วย พอเลิกงานเพื่อนในแก๊งก็แสดงความยินดีกับก้องและปาล์มมี่
แอริน: ชั้นดีใจกับพวกเธอนะที่ได้รางวัล
ปาล์มมี่: ชั้นรู้สึกตื่นเต้นมากเลยอ่ะ แล้วต่อไปเวลาชั้นจัไปไหนทุกคนก็รู้จัก
ก้อง: คราวนี้ก็ต้องมีคนติดตามคลิปเยอะกว่าเดิมแล้ว! ว่าแล้วชั้นอัดแอพพิโสดใหม่ดีกว่า เดือนประจำคณะ
นัท: ถ่ายปาล์มมี่ด้วยสิ ปาล์มมี่เป็นดาวประจำคณะนี่
ปาล์มมี่: เฮ๊ย...ชั้นไม่เอาหรอก
ก้อง: ถ่ายเถอะ เธอเป็นดาวนี่ ก็ต้องอยู่คู่กับเดือน ถ่ายหน่อยหน่า จะได้ดังทั้งคู่
ปาล์มมี่: เออ...ก็ได้!
       ก้องอัดคลิปถ่ายคู่กับปาล์มมี่ เพื่อนๆในแก๊งมองดูแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้ก็อยู่ร่วมกันได้ สมกับการเป็นเพื่อนสนิทกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...