ตอนที่ 7: รักเธอเหลือเกิน
โดมวิ่งออกตามหาแฟร์รี่ทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ จนโดมมาที่ชมรมคาราโอเกะแล้วเจอเหล่าแก๊งตัวแสบ
ป๊อป: โดม แกมีอะไรกับแฟร์รี่หรือเปล่า ชั้นเห็นแฟร์รี่ร้องไห้แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนหนะ
โดม: ชั้นโกรธแฟร์รี่มากเกินไป ชั้นไม่น่าพูดแรงขนาดนี้เลย
ฝ้าย: แฟร์รี่ให้ตุ๊กตานายแล้วหรอ
โดม: แฟร์รี่ให้ชั้นหรอ ชั้นเห็นมันหล่นหนะ
ฝ้าย: แฟร์รี่อุตส่าห์เย็บทุกคืน นอนดึกทุกวัน เพื่อให้ได้ตุ๊กตาตัวนี้ นายรู้มั้ย แฟร์รี่รักนายมากนะ
โดม: แฟร์รี่อยู่ไหน! ชั้นจะขึ้นไปหา
โดมรีบวิ่งขึ้นไปหาแฟร์รี่ แฟร์รี่อยู่ในห้องทำงาน โดมเปิดประตูเข้าไปเห็นงานที่แฟร์รี่ทำให้โดม ซึ่งเหมือนและสวยตามที่โดมต้องการ แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองโดมแบบคนที่เย็นชา สายตาที่มีแต่ความอ้างว้าง
โดม: เธอทำได้ไง มันยากมากเลยนะ
แฟร์รี่: คนอย่างชั้นต้องทำได้อยู่แล้ว พอใจนายมั้ย แต่มันยังไม่เสร็จ เหลือเติมอีกหน่อย
โดม: เธอพอได้แล้วแหละ เดี๋ยวที่เหลือชั้นทำเอง
แฟร์รี่: ได้ไงอ่ะ ชั้นต้องทำให้เสร็จ จะได้พอใจนายไง มานี่! ให้ชั้นทำต่อเถอะ
โดม: พอเถอะแฟร์รี่ ชั้นขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แฟร์รี่: ชั้นเคยโกรธนายด้วยหรอ คนอย่างนายชั้นโกรธไม่ลงหรอก
โดม: ตุ๊กตาตัวนี้เธอทำให้ชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: ใช่ แต่มันคงไม่มีค่าสำหรับนายหรอก
อืม...เสร็จแล้ว โอเคมั้ย
โดม: โอเคแล้วแหละ ขอบใจมากนะ ที่เธอทำทุกอย่างทั้งหมดนี้ เธอรักชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: เป็นบ้าหรือเปล่า? ใช่ ชั้นรักนาย แต่ตอนนี้ชั้นเกลียดนายมาก ชั้นไม่เคยเกลียดใครมากเท่านี้มาก่อน
แฟร์รี่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้โดมอยู่คนเดียว โดมเสียน้ำตาลูกผู้ชายออกมาทันที พร้อมกอดตุ๊กตาไว้ให้แน่นที่สุด เพราะโดมอาจจะเสียใจแบบนี้ไปตลอดชีวิต แฟร์รี่แอบมองโดมแล้วร้องไห้ เธอเสียใจเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนี้ เธอไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้โดมเป็นแบบนี้
แฟร์รี่: โดม ชั้นขอโทษ แต่ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ
โดมนอนกอดตุ๊กตาที่บ้านทั้งคืนจนเผลอหลับไป แล้วโดมก็ร้องไห้จนเป็นไข้ วันรุ่งขึ้น แก๊งตัวแสบมาหาโดมรวมทั้งแฟร์รี่ด้วย แม่ของโดมบอกว่าโดมไข้สูงมาก
ป๊อป: สวัสดีครับคุณแม่ โดมอยู่ไหนครับ
แม่โดม: โดมเป็นไข้สูงมาก นอนอยู่ข้างบนหนะจะ เค้าเพ้อถึงหนูด้วยนะแฟรรี่ แม่ว่าหนูไปดูโดมหน่อยเถอะ
แฟร์รี่: เออะ...คือ...
แม่โดม: โดมเค้ารักหนูมากนะ ถึงลูกทั้งสองจะมีปัญหากันแต่ยังไงก็ต้องให้อภัยกันนะ ความรักมันยิ่งใหญ่เสมอ
แฟร์รี่: ค่ะ หนูจะขึ้นไปหาโดม
แฟร์รี่ได้ขึ้นไปหาโดม เห็นโดมนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวนั้นอยู่พร้อมกันคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหาย แล้วโดมก็เพ้อถึงแฟร์รี่ทั้งน้ำตา แฟร์รี่จับมือโดมไว้แน่น
โดม: แฟร์รี่ ชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ เธออย่าทิ้งชั้นไปนะ ไม่! แฟร์รี่! ชั้นขอร้อง! อย่าไปนะ! ชั้นรักเธอ!
แฟร์รี่: ชั้นจะไม่ไปไหน ชั้นจะอยู่ข้างนาย
แล้วโดมก็ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแฟร์รี่จับมือโดม โดมรีบลุกขึ้นนั่วแล้วรีบปาดน้ำตา
โดม: เธอมาได้ยังไง?
แฟร์รี่: ไม่ต้องถามหรอก มานี่ ชั้นเช็ดตัวให้
โดม: เธอเกลียดชั้นไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ยังไงชั้นก็เกลียดนายไม่ลงหรอก เพราะชั้นรักนาย และนายก็รักชั้นไม่ใช่หรอ?
โดม: ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นรักเธอ รักเธอเหลือเกิน ชั้นขอโอกาสได้มั้ย ชั้นสัญญาว่าชั้นจะดูแลเธอให้ดีเท่าที่เธอดูแลชั้น
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่านายจะเป็นยังไงชั้นก็ยังรักนายอยู่ดี
โดมร้องไห้กอดแฟร์รี่ไว้แน่นที่สุด แฟร์รี่ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนโดม ป๊อปฝ้ายและอาร์มแอบดูแล้วซึ้งตาม โดมมองแฟร์รี่แล้วจูบแฟร์รี่อย่างดูดดื่ม หัวใจของทั้งสองคนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น