ตอนที่ 5: บ้านผีสิงมหัศจรรย์
นับตั้งแต่วันที่อาร์มคุยด้วย โดมก็เริ่มทำตัวให้สนิทกับแฟร์รี่มากๆ เพื่อจะได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ ซึ่งก็ทำให้แฟร์รี่รู้สึกดีกับโดมมากขึ้น แล้ววันพรุ่งนี้โดมก็ชวนเพื่อนทุกคนไปบ้านผีสิงกัน
โดม: เฮ้ย! พรุ่งนี้ไปบ้านผีสิงกันมั้ย เห็นมีเพื่อนบอกว่ามันสนุกดีอ่ะ
ป๊อป: เออ ลองไปกันดูมั้ย
ฝ้าย: แต่ชั้นกลัวผีนะ
ป๊อป: ไม่เป็นไร เธอเกาะชั้นไว้แน่นๆเลย พอเธอตกใจชั้นจะได้กอดเธอได้
ฝ้าย: กล้าพูดนะ ฉวยโอกาส
แฟร์รี่: ชั้นว่าชั้นไม่ไปนะ
โดม: ไม่น่าเชื่อนะ เธอกลัวผีหรอ 555
แฟร์รี่: ใครว่าชั้นกลัวหละ ชั้นคิดว่าไปมันคงจะไม่ตื่นเต้น เพราะชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว
โดม: แต่เธอก็น่าจะไปนะ ท้ากันมั้ยหละ
แฟร์รี่: ได้ ชั้นไปก็ได้ แล้วจะได้รู้กันว่าใครที่จะวิ่งหางจุกตูด
แฟร์รี่ท้ากับโดมอย่างเต็มที่ แต่ที่จริงแล้วแฟร์รี่ก็กลัวผี ส่วนฝ้ายถึงจะกลัวผีแต่เมื่อมีป๊อปอยู่ข้างๆแล้วก็อุ่นใจ ส่วนอาร์มก็ไปได้อยู่แล้ว อาร์มเริ่มทำใจไก้แล้วและก็คอยเชียร์กับทั้งสองคู่ วันรุ่งขึ้นก็ไปที่บ้านผีสิงกัน
ป๊อป: ฝ้ายกับแฟร์รี่ช้าจัง ประตูจะเปิดแล้วนะ
ฝ้าย: มาแล้ว.... ขอโทษทีนะที่ให้รอ
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่โกรธเธออยู่แล้ว
โดม: นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยอมรับมาเถอะว่ากลัว
แฟร์รี่: ชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว ชั้นมั่นใจ
อาร์ม: ประตูเปิดแล้ว เข้าไปกันเธอ พร้อมกันหรือยัง
โดม: พร้อมกันหมดแล้ว ไปเลย
แล้วโดมก็นำทุกคนไป ฝ้ายเกาะแขนป๊อปอย่างเต็มที่ อาร์มเดินตามแฟร์รี่กับโดมไป แล้วอยู่ดีดีก็มีมือปริศนาเข้ามาเกาะแฟร์รี่ โดมเดินตามแฟร์รี่อยู่
แฟร์รี่: นี่ๆๆ นายๆๆจับชั้นทำไมอะ
โดม: ชั้นได้จับเธอที่ไหนหละ
อาร์ม: ชั้นก็ไม่ได้จับนะ ป๊อปกับฝ้ายก็อยู่หลังโน่น หรือว่า...
แฟรรี่: อะๆๆไรๆๆอ่ะๆๆๆ อ้าาาาาาาา
แฟร์รี่กรี๊ดดังสะนั่น เมื่อรู้ว่ามือปริศนานั้นคือผี แฟร์รี่วิ่งมากอดโดม โดมแอบอมยิ้มแล้วก็กอดแฟร์รี่เดินกันต่อไป ระหว่างทางเจอผีที่น่าตกใจมามาย แฟร์รี่เลยยังไม่รู้ว่ากอดโดมอยู่ อาร์มเดินตามสองคนนั้นไปแล้วอยากมีคนให้กอดบ้าง ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็เดินกันไปพร้อมเสียงกรี๊ดของฝ้ายตลอดเวลาจนออกจากบ้าน
โดม: เป็นไงบ้าง กรี๊ดจนคอแตกหรือยัง
ฝ้าย: น่ากลัวมากๆเลย แต่ก็สนุกดี
ป๊อป: ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่ข้างเธอแล้ว
ฝ้าย: จะอวก! ยังหวานอีกหรอ?
อาร์ม: แฟร์รี่ไม่พูดอะไรเลยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นๆๆๆกลัวอ่ะๆๆๆ
โดม: เธอแพ้ชั้นแล้ว กรี๊ดตั้งแต่ผีตัวแรกเลย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นก็ต้องกลัวผีเป็นเรื่องธรรมดา
โดม: แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกอดชั้นเนี่ย หรือว่าอยากกอดชั้นอย่างนี้ต่อไป อุ่นใช่มั้ยหล่ะ
แฟร์รี่: บ้า! ใครอยากกอดนาย ชั้นไม่มีสติมากกว่า
ป๊อป: กอดไอ้โดมมันอุ่นนะ ใครได้กอดมันติดใจไปสามวันเจ็ดวันเลย ชั้นยังเคยเลย แต่ๆชั้นเป็นผู้ชายนะ อย่าๆเข้าใจผิด
อาร์ม: ชั้นไม่คิดว่านายเป็นเกย์หรอก หวานกับฝ้ายซะ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน
ฝ้าย: ชั้นขอดูอีกหน่อย ผู้หญิงก็ต้องเล่นตัวกันบ้าง
ป๊อป: อย่านานนะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว
แฟร์รี่หวั่นไหวกัยอ้อมกอดของโดมจนแก้มแดงชั้น โดมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน และโดมก็เห็นแฟร์รี่เขินจึงพอรู้แล้วว่าทำไมตนถึงมีโอกาสสมหวังมากกว่าอาร์ม ส่วนอาร์มก็รอคนที่จะมาเติมเต็มหัวใจต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น