นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 3: ก้าวแรกของดาวเด่น
        วันรุ่งขึ้นที่คณะ มีการคัดเลือกดาวและเดือนประจำคณะ เนย รุ่นพี่ปีสี่ซึ่งเป็นคณะกรรมการในการคัดเลือกได้เดินเข้ามาหาแอริน แล้วสอบถามประวัติต่างๆ
เนย: สวัสดีจ่ะ น้องชื่ออะไรหรอ?
แอริน: ชื่อแอรินค่ะ อยู่ปีหนึ่ง
เนย: จบจากโรงเรียนอะไรมาก่อนจ๊ะ?
แอริน: โรงเรียนสตรีสัมพันธ์ค่ะ
เนย: เดี๋ยวน้องแอรินช่วยเข้าไปวัดส่วนสูงและชั่งน้ำหนักด้านในเลยนะ
แอริน: เออะ...คือต้องการข้อมูลของหนูทำไมคะ
เนย: ตอนนี้หนูกำลังได้รับคัดเลือกเป็นดาวประจำคณะอยู่จ่ะ
แอริน: จริงหรอคะ
เนย: ใช่จ่ะ น้องแอรินเข้าไปข้างในได้เลย
       เพื่อนๆในแก๊งเห็นแอรินเดินเข้าไปเลยตามไปดูว่าทำอะไรกัน เนยเห็นเลยจะส่งเข้ารับการคัดเลือกทั้งแก๊ง
ปาล์มมี่: เธอได้คัดเลือกเป็นดาวหรอ? ชั้นยินดีด้วยนะ
แอริน: จะมาดีใจอะไรกัน ชั้นยังไม่ได้เป็นดาว ชั้นแค่ได้รับคัดเลือกเท่านั้นเอง
เนย: พี่ว่าเพื่อนๆน้องแอรินนี่หน้าตาดีหมดเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง งั้นพี่ส่งเข้าคัดเลือกทั้งแก๊งเลยนะ ใครจะได้ก็ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันหมด
ก้อง: ผมด้วยหรอครับ?
เนย: ใช่จ่ะ น้องหนะหล่อกว่าใครแถวนี้แล้ว ส่วนน้องๆคนอื่นๆก็ใช้ได้เลย แค่เข้าคัดเลือก ไม่เสียหายหรอก ถึงจะไม่ได้เป็นดาวหรือเดือน แต่ก็มีคนรู้จักแล้วนะ เป็นเฟรชชี่ไง
แก้ม: ขอบคุณพี่มากเลยนะคะที่ให้โอกาสพวกหนู
นัท: ชั้นกำลังจะเป็นคนดังในมหาลัยแล้วใช่มั้ย? เย่!
ก้อง: เฮ้ย! ใจเย็นๆ อยากดังมากเลยหรอ?555
นัท: ก็ชั้นอยากดังบ้างหนะ นายดังอยู่แล้วนี่ ใครเล่นโซเชี่ยลแคมก็รู้จักนาย
เนย: น้องใช่คนเดียวกับที่เป็นเซเลปในโซเชี่ยลแคมใช่มั้ย? จริงด้วย! พี่ดีใจมากนะที่ได้เจอน้อง
ก้อง: ครับ ขอบคุณครับ
ปาล์มมี่: นายนี่มีแต่คนรู้จักเนาะ ชั้นยังไม่เคยดูคลิปนายบ้างเลย มันดีตรงไหนเนี่ยที่เป็นเซเลป
ก้อง: ก็มันดีสำหรับชั้น เธอไม่เข้าใจหรอก
แก้ม: พวกเราไปวัดส่วนสูงกันเถอะ จะได้ไปจับฉลากเบอร์
       ทุกๆคนได้ชั่งน้ำหนักและวัดส่วนสูงกันเรียบร้อยแล้ว คณะกรรมการได้ให้กรอกประวัติส่วนตัวแล้วเตรียมตัวจับฉลากหมายเลขเข้าประกวด มีคนได้รับการคัดเลือกอยู่ 20 คน แล้วหมายเลขก็เป็นดังนี้
เดือนประจำคณะนิเทศศาสตร์
หมายเลข 1: ก้อง
หมายเลข 2: แอมป์
หมายเลข 3: กรณ์
หมายเลข 4: นัท
หมายเลข 5: พัตเตอร์
หมายเลข 6: โอปอล์
หมายเลข 7: ซันนี่
หมายเลข 8: อาร์ต
หมายเลข 9: แดน
หมายเลข 10: โอ๊ค
ดาวประจำคณะนิเทศศาสตร์
หมายเลข 1: ซินดี้
หมายเลข 2: ปาล์มมี่
หมายเลข 3: แอริน
หมายเลข 4: ส้ม
หมายเลข 5: แก้ม
หมายเลข 6: ฟ้า
หมายเลข 7: ข้าวฟ่าง
หมายเลข 8: พิมมี่
หมายเลข 9: จินนี่
หมายเลข 10: เอ๋ย
       เมื่อจับฉลากกันเสร็จแล้ว คณะกรรมการได้แจ้งวันประกวดคือวันศุกร์นี้ วันนี้เป็นวันจันทร์ยังพอมีเวลาเตรียมตัวและรวบรวมคะแนนโหวต ปาล์มมี่รู้สึกไม่อยากประกวด
ปาล์มมี่: ชั้นว่า...ชั้นถอนตัวดีกว่ามั้ย?
แอริน: อ้าว! ทำไมหละ?
ปาล์มมี่: วันนั้นชั้นต้องใส่ชุดราตรี แล้วก็ใส่ส้นสูง ชั้นๆๆๆไม่เอาอ่ะ
ก้อง: ไม่มั่นใจหรอ? ชั้นว่าวันนั้นเธอต้องเดินตกเวทีแน่เลย555
ปาล์มมี่: นี่นายไม่ต้องมาตอกย้ำชั้นเลยนะ ชั้นถอนตัวแน่!
แก้ม: ไม่นะ! เธอต้องประกวดเป็นเพื่อนพวกเรา เธอต้องสู้สิ!
ก้อง: ที่ชั้นล้อเธอเมื่อกี้ ชั้นขอโทษแล้วกัน ชั้นก็คิดว่าเธอจะสู้เพื่อลบคำสบประมาทของชั้น แต่ชั้นไม่คิดว่าเธอจะยอมแพ้แบบนี้
ปาล์มมี่: เรื่องอื่นหนะ ชั้นไม่ยอมนายแน่ แต่เรื่องนี้ชั้น...
แอริน: งั้นชั้นจะสอนเธอใส่ส้นสูง เราจะได้เตรียมตัวไปด้วยกันเลยไง
ปาล์มมี่: จะดีหรอ?
แก้ม: ดีสิ! เธอห้ามยอมแพ้เด็ดขาดเลยนะ
ปาล์มมี่: อืม...ก็ได้
       ปาล์มมี่เริ่มมีกำลังใจที่จะประกวดแล้ว แอรินกับแก้มสอนปาล์มมี่เดินใส่รองเท้าส้นสูง ในช่วงแรกเป็นไปอย่างลำบากมาก แต่สุดท้ายปาล์มมี่ก็เดินได้ แอรินให้ก้องกับนัทมาดู
แอริน: พวกนายช่วยดูปาล์มมี่หน่อยสิ ตอนนี้เดินใส่ส้นสูงคล่องแล้วนะ
ก้อง: ได้ ชั้นอยากรู้ว่าคนอย่างยัยปาล์มมี่จะเดินส้นสูงเหมือนผู้หญิงเป็นหรือเปล่า?
นัท: นั่นไง! เดินมาแล้ว
แก้ม: โอเคมากเลย! สวยแล้ว ใช้ได้เลย
แอริน: ชั้นดีใจมากนะที่เธอทำได้
ปาล์มมี่: ชั้นขอบใจพวกเธอมากนะที่สอนชั้นหนะ ชั้นทำได้แล้ว
ก้อง: เดินได้แล้ว แต่ความสวยจะสู้คนอื่นได้มั้ยเนี่ย?
ปาล์มมี่: ชั้นมั่นใจว่าชั้นสวยอยู่แล้ว! แล้วนายหละ หล่อตรงไหน?
ก้อง: ก็หล่อแบบนี้ไง หล่อมาตั้งแต่เกิดแล้ว
แอริน: พอกันทั้งคู่เลย เลิกเถียงกันได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้แล้วนะ สู้ๆ
        ทุกๆคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นพี่ๆคณะกรรมการได้นัดซ้อมกันตอนกลางวัน พอตอนเย็นก็เตรียมตัวแต่งหน้าเปลี่ยนชุดเสริมสวยกันตามสบาย
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง: อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 2: คู่ป่วนอลเวง
        งานกลุ่มดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ก็ไม่ราบรื่นเมื่อปาล์มมี่กับก้องเถียงกันเรื่องบทละครที่จะใช้ในงานนี้ แอริน แก้ม และนัทเหนื่อยใจจนเพลียมากๆ
ปาล์มมี่: นี่ทุกคน ชั้นอยากทำเรื่องนี้อ่ะ  วิมานสีชมพู
ก้อง: จะบ้าหรอ? โรแมนติกจนเลี่ยน ต้องเรื่องนี้ พยัคฆ์ร้ายมังกรหยก บู๊แอ๊คชั่น มันสุดเหวี่ยงไปเลย!
ปาล์มมี่: ไม่ได้! เรื่องของชั้นดีกว่า
ก้อง: ดีกว่าตรงไหน? เรื่องของชั้นดีกว่าเยอะ
นัท: ใจเย็นๆเถอะ ชั้นเหนื่อยหว่ะ
แอริน: พวกเราทุกคนต้องมีความสามัคคีกันนะ อย่าทะเลาะกันสิ
แก้ม: นี่ๆๆ เอาเรื่องนี้มั้ย บ่วงรักแก๊งตัวแสบ เหมาะกับวัยรุ่นปัจจุบันดี
ปาล์มมี่: ไหนขออ่านหน่อย
นัท: อืม...น่าสนุกเลยนะ
ก้อง: เรื่องนี้ก็ได้ เธอว่าไงหละปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ก็โอเค
แก้ม: งั้นเอาเรื่องนี้เลยนะ แล้วอย่าเถียงกันอีกหละ
ปาล์มมี่: เออ...
ก้อง: โอเค แล้วเริ่มทำกันเลยมั้ย
แอริน: เดี๋ยวนายเคลียร์เรื่องเนื้อเรื่องย่อนะ ส่วนชั้นกับปาล์มจะทำรายงาน แก้มกับนัททำพรีเซนต์แล้วกัน
ก้อง: ได้ ชั้นเริ่มเลยนะ
นัท: ลุยเลย!
        แล้วทุกคนก็เริ่มทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งก็ราบรื่นดีเพราะก้องกับปาล์มมี่ทำคนละหน้าที่กัน อาจารย์ให้เวลาถึงบ่ายสองโมง แต่ทุกคนทำงายเสร็จตั้งแต่เที่ยง เลยมีเวลาเตรียมตัวพรีเซนต์เยอะ ทุกคนมาตกลงกันว่าแต่ละคนจะพรีเซนต์ช่ววไหน
ปาล์มมี่: ชั้นขอช่วงนี้นะ มันง่ายดีอ่ะ
ก้อง: อ้าว! ได้ไงอ่ะ เลือกแต่ช่วงง่ายๆแล้วให้เพื่อนยากๆเนี่ยนะ เอาช่วงนี้ไปด้วย
แอริน: ใจเย็นๆ ชั้นอ่านช่วงนี้นะ โอมั้ย
นัท: โออยู่แล้ว ชั้นช่วงนี้นะ แก้มเอาช่วงนี้มั้ย
แก้ม: ได้ ชั้นยังไงก็ได้อยู่แล้ว
นัท: เหลือก้องกับปาล์มมี่ จะเอายังไง?
ปาล์มมี่: ถ้าชั้นเอาช่วงนี้ด้วยแล้วนายจะอ่านอะไร?
ก้อง: ก็ชั้นพูดตอนแรกแล้วไง?
ปาล์มมี่: นี่! เอาเปรียบกันชัดๆ ทำมาหาว่าชั้นอ่านน้อย ของนายน้องกว่าชั้นอีก
ก้อง: ก็ชั้นอ่านคนแรกนี่ มันต้องเปิดตัวพรีเซนต์ ชั้นเป็นผู้กล้าชั้นก็ทำงานหนักกว่าคนอื่นเลยนะ
ปาล์มมี่: แหม...ผู้กล้า ชั้นไม่ยอมหรอก นายเอาช่วงนี้ไปด้วยเลย เจ๊ากัน
ก้อง: เออ! ก็ได้
นัท: ครั้งนี้เคลียร์กันเองได้ชั้นโคตรโล่งอกเลย
แอริน: นั่นสิ นี่เรามีคู่ป่วนในกลุ่มแล้วใช่มั้ยเนี่ย
แก้ม: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นว่านะกัดกันไปหมาเดี๋ยวต้องปิ๊งกันแน่เลย ฟินอ่ะ!
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ไม่จริง เธอดูละครมากไปแล้ว เรื่องจริงตอนนี้คือชั้นเกลียดนาย! นายก้อง!
ก้อง: ใช่! ชั้นก็เกลียดเธอเหมือนกัน ยัยปาล์มมี่!
นัท: ตกลงจะไปพรีเซนต์กันมั้ย?
ปาล์มมี่: ก็ไปสิ!
แอริน: งั้นไปกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว
        แล้วทุกคนก็เตรียมตัวพรีเซนต์งาน เมื่อทุกคนพรีเซนต์งานเสร็จแล้ว อาจารย์ได้เรียกก้องกับปาล์มมี่เข้าพบ
อาจารย์: ผมขอชื่นชมคุณทั้งสองมากนะที่พรีเซนต์งานได้ยอดเยี่ยมมาก
ปาล์มมี่: ขอบคุณค่ะอาจารย์ พอดีเรื่องนี้มันเป็นงานถนัดของปาล์มมี่อยู่แล้วค่ะ
ก้อง: ส่วนผมก็เป็นเซเลปอยู่แล้ว งานนี้ผมคิดว่าผมถนัดกว่าปาล์มมี่นะครับ
ปาล์มมี่: นี่นายหลงตัวเองไปหรือเปล่าเนี่ย
อาจารย์: ไม่ต้องเถียงกัน พวกคุณสองคนเก่งกันทั้งคู่แหละ ผมมีแค่นี้แหละ เชิญพวกคุณกลับบ้านกันตามสบายนะ
ก้อง: ครับ สวัสดีครับอาจารย์
       เพื่อนๆกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแต่ก้องกับปาล์มมี่ ก้องเดินกับบ้านพร้อมกับปาล์มมี่
ปาล์มมี่: นี่นายไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไง? ทำไมมาเดินตามชั้นเนี่ย
ก้อง: ก็ชั้นกลับทางนี้ ชั้นไม่ได้เดินตามเธอสักหน่อย แล้วเธอกลับบ้านยังไงหละ?
ปาล์มมี่: ชั้นขี่มอร์ไซด์มา คอนโดชั้นอยู่ใกล้มหาลัยเนี่ยแหละ แล้วนายหละ?
ก้อง: ชั้นขับรถมาหนะ โชคดีนะ
ปาล์มมี่: วันนี้นายมาแปลกนะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากจะพูดดีๆกับเธอบ้าง
ปาล์มมี่: หรอ? ขอบใจและกัน ชั้นไปแล้วนะ โชคดีเช่นกัน
        ปาล์มมี่ขี่มอร์ไซด์กลับบ้าน พอถึงคอนโด ปาล์มมี่ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ปาล์มมี่แอบอมยิ้ม แต่ก็ได้สติ รีบเข้าห้องไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
 

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า

นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ผู้แต่ง: BBN
ตัวละคร: ก้อง ปาล์มมี่ แอริน นัท แก้ม ฯลฯ
ตอนที่ 1: ณ วันที่พบกัน
        ที่คณะนิเทศศาสตร์ วันนี้เป็นวันรับน้องชั้นปี 1 ก่อนวันเปิดเทอม มีรุ่นพี่ชั้นปี 3 เป็นคนรับน้อง ปาล์มมี่รีบมาก่อนที่จะเริ่มการรับน้อง แต่ก้อง ชายหนุ่มผู้เด็ดเดี่ยวกลับเดินมาอย่างสบายใจทั้งที่ตนมาสาย แล้วทั้งสองคนก็รีบนั่งลงทันที เปปเปอร์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ก็ตักเตือนทั้งสองคน
เปปเปอร์: นี่รู้มั้ย! มันสายแล้วนะ ทำไมไม่มีระเบียบวินัยเอาซะเลย
ปาล์มมี่: หนูขอโทษค่ะ พอดีหนูตื่นสาย
ก้อง: ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย! ว่าแล้ว ชั้นได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ
ปาล์มมี่: ชั้นอาบน้ำมาแล้วนะ นายอย่ามาใส่ร้ายชั้น!
เปปเปอร์: พอกันได้แล้ว นายก็เหมือนกัน ทำไมถึงสาย
ก้อง: พอดีผมทำงานบางอย่างอยู่เลยสาย
เปปเปอร์: งานอะไรของนาย
ก้อง: ผมถ่ายคลิปลงโซเชียลแคม ผมเป็นพิธีกร มันคือรายการแรกของผมเลยนะ ถ่ายมาหลายเอพพิโสดแล้ว
ปาล์มมี่: สนุกมากใช่มั้ยเนี่ย
ก้อง: ใช่สิ! ไม่งั้นชั้นจะมาเรียนนิเทศทำไม
เปปเปอร์: ทีหลังอย่าสายแบบนี้อีกนะ
ก้อง: ครับ
ปาล์มมี่: ค่ะ
      พอรับน้องกันเสร็จ ช่วงพักกลางวัน นัท เพื่อนสนิทของก้องตั้งแต่อนุบาลพาก้องไปรู้จักเพื่อนๆ แล้วก็เจอปาล์มมี่อีก
นัท: เฮ้ย!ก้อง วันนี้ชั้นคุยกับเพื่อนๆตั้งแต่เช้าเลย นี่ๆ เรียนสาขาเดียวกับเรา
ก้อง: เฮ้ย! ผู้หญิงทั้งนั้นหว่ะ มีผู้ชายบ้างมั้ยเนี่ย
นัท: ก็นี่มันสาขาภาพยนตร์และโทรทัศน์ ผู้หญิงก็ต้องเยอะกว่าอยู่แล้ว
กลุ่มนี้ชั้นสนิทที่สุด
ก้อง: หญิงล้วนเนี่ยนะ?
นัท: เออ! ก็มีเราสองคนด้วยไง หญิงล้วนที่ไหนกัน นี่แอริน แก้ม
ก้อง: สวัสดีทุกๆคนนะ ชั้นชื่อก้อง
แอริน: สวัสดีเช่นกันก้อง ชั้นรู้ชื่อนายตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ชั้นกำลังดูคลิปนายอยู่ โอแคมากเลยนะ
ก้อง: ขอบใจมากนะ นี่เธอก็รู้ชื่อชั้นแล้วใช่มั้ย
แก้ม: ชั้นรู้จักนายมาหลายเดือนแล้ว ชั้นนี่แหละเป็นแฟนครับนาย ชั้นดีใจมากเลยนะที่ได้เป็นเพื่อนนาย
ก้อง: จริงหรอ? ชั้นก็ดีใจเหมือนกัน
ปาล์มมี่: แอริน แก้ม ชั้นซื้อปาท่องโก๋มาแล้ว
ก้อง: นี่เธอเป็นเพื่อนกับแอรินหรอ?
ปาล์มมี่: ใช่! แล้วไง?
แอริน: ใจเย็นๆก่อน เป็นเพื่อนกันยันจบเลยนะ
ปาล์มมี่: ฮะ! นี่นายอยู่กลุ่มเดี๋ยวกับชั้นหรอ?
นัท: พอดีก้องเป็นเพื่อนชั้นตั้งแต่อนุบาลหนะ ทนอยู่ร่วมแก๊งกันหน่อยนะ 4ปีเอง
แก้ม: ใช่ ชั้นก็อยากสนิทด้วยกันทั้งคู่เลย ชั้นว่าเป็นเพื่อนกันอาจจะดีขึ้นนะ
ปาล์มมี่: ก็ได้! แต่นายห้ามทำอะไรเกินหน้าเกินตาชั้นแล้วกัน ชั้นเป็นหัวหน้าแก๊ง ชั้นใหญ่กว่านาย
ก้อง: เป็นหัวหน้าแก๊งแล้วไงหรอ? คิดจะมาข่มเพื่อนๆเนี่ยนะ
ปาล์มมี่: ชั้นไม่ได้ข่มเพื่อนๆ แต่ชั้นข่มนายคนเดียวตังหาก
แอริน: พอกันได้แล้ว จะปาท่องโก๋กันมั้ย ถ้าไม่กินชั้นกินคนเดียวหมดนี่เลย
ปาล์มมี่: เฮ้ยๆๆๆ กินด้วย
แก้ม: เออๆๆๆ กินบ้างดิ
นัท: ขอชิ้นนึงสิ
แอริน: ได้อยู่แล้ว อ้าวก้อง! กินได้เลย
ก้อง: ขอชิ้นนี้แล้วกัน
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ชิ้นนี้ของชั้น นายเอาชิ้นอื่นสิ
ก้อง: ก็ชั้นหยิบชิ้นนี้ก่อนนะ
ปาล์มมี่: เออก็ได้! เอาสองชิ้นนี้ดีกว่า
ก้อง: กินเยอะไปป่าวเนี่ย! อ้วนอยู่แล้วยังกินอีก
ปาล์มมี่: นี่นายหาว่าชั้นอ้วนหรอ? ไอ้บ้า!
ก้อง: 555 ที่จริงก็น่าจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้วนะ5555
นัท: เฮ้ย! ใจเย็นๆก่อน
แอริน: จะกินปาท่องโก๋มั้ย?
ปาล์มมี่: เออ! กินก็ได้
       แล้วทุกคนก็กินปาท่องโก๋กันต่อ ทุกคนก็สนิทสนมกันดี แต่ก้องกับปาล์มมี่สนิทสนมแบบแปลกๆคือ กัดกันทั้งวัน ยิ่งสนิทยิ่งกัดเป็นหมา พอวันเปิดเทอม ทุกคนก็มากันแต่เช้า
แอริน: สวัสดีทุกๆคนนะ
ปาล์มมี่: สวัสดีเช่นกัน แล้วใครยืนถ่ายวีดีโออยู่อ่ะ? รู้แล้ว! นายก้อง!
นัท: ก้องมันกำลังถ่ายเอพพิโสดที่ 11 วันเปิดเทอมหนะ
ก้อง: วันนี้เธอมาแต่เช้าเลยนะ ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย
ปาล์มมี่: ชั้นอาบมาแล้วนะ อาบนานด้วย แล้วนายหละ ถ่ายเสร็จยัง? นี่จะมาเรียนหรือมาถ่ายวีดีโออวดคนอื่นเนี่ย
ก้อง: ชั้นไม่ได้อวดใครนะ! ชั้นแค่ให้คนอื่นรู้ว่าชั้นทำอะไรบ้าง
นัท: กัดกันแต่เช้าเลย
      แล้วทุกคนก็เข้าเรียนกัน วันนี้อาจารย์มีงานกลุ่มให้ทำ แบ่งกลุ่ม5คนพอดี ทุกคนก็อยู่กลุ่มเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 12: ก้าวต่อไปของแก๊งตัวแสบ
        แก๊งตัวแสบอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันเข้ามหาวิทยาลัย แต่ความสัมพันธ์และความรักยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง โดมกับแฟร์รี่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ อาร์ม ป๊อป ฝ้าย เบเบ้ เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและคนละคณะเหมือนกัน แต่พวกเขายังติดต่อกันอยู่ อาร์ม ป๊อป ฝ้ายและเบเบ้คุยกันในสวนสาธารณะ
อาร์ม: วันนี้คงเป็นวันรวมเพื่อนในแก๊งตัวแสบนะ ไม่ได้เจอโดมกับแฟร์รี่หลายเดือนแล้ว
ป๊อป: ใช่ ชั้นว่าสองคนนี้คงสวีทน่าดูเลยแหละ
ฝ้าย: แปลกเนาะ พวกเราเข้ามหาลัยกันแล้วแต่เราก็มีเพื่อนเท่าเดิม555
เบเบ้: ที่จริงชั้นก็มีเพื่อนนะแต่ไม่สนิทเท่าพวกเราทุกคน
อาร์ม: เพราะเธอยังเป็นแฟนชั้นอยู่ไง
เบเบ้: บ้าหนะ เดี๋ยวนี้ถอดแว่นแล้วเพี้ยนขนาดนี้เลยหรอ?
ป๊อป: ฝ้าย อนาคตชั้นอยากแต่งงานกับเธอที่นี้ มีสวนดอกไม้ บรรเลงดนตรี ฟินอ่ะ
ฝ้าย: เพ้อใหญ่แล้ว ชั้นยังไม่แต่งกับนายง่ายๆหรอก
อาร์ม: แล้วเมื่อไหร่โดมกับแฟร์รี่จะมานะ
       แล้วโดมกับแฟร์รี่ก็มา พร้อมขนมต่างๆมากินกัน
โดม: สวัสดีทุกๆคน คิดถึงหวะ
แฟร์รี่: สวัสดีทุกๆคนนะ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั้ย?
ฝ้าย: สบายดี แหม...สวยขึ้นเลยนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: จริงหรอ เขินนะเนี่ย
โดม: สวยเพราะมีชั้นไง
แฟร์รี่: ใครถาม? 555
โดม: แหม่ ถ้าปากร้ายมากเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน
แฟร์รี่: บ้า! ทะลึ่ง!
โดม: นายหล่อขึ้นเยอะเลยนะอาร์ม
อาร์ม: ขอบใจนะ พอดีว่าคนมันหล่ออยู่แล้ว
เบเบ้: ตั้งแต่ถอดแว่นมาเนี่ยเป็นแบบนี้แหละ ชั้นหละเพลีย
ป๊อป: แต่ละมุกนี่ชั้นยอมแพ้เลย555
โดม: ชั้นหวังว่าพวกเราทุกคนจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปนะ รวมพลังกันหน่อย
อาร์ม: ได้
                " เฮ้! ไชโย! 555+"
                    จบบริบูรณ์

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 11: ยอมรับความเป็นจริง
        ฟอร่าทำแซนด์วิชมาให้อาร์มทุกวัน จนวันนี้ ฟอร่าพยายามจะเอาใจอาร์มทุกอย่าง และก็ได้สารภาพรักกับอาร์ม อาร์มไม่รู้จะพูดยังไงไม่ให้ฟอร่าเสียใจแต่มันก็จำเป็นที่จะต้องพูดตรงๆ
ฟอร่า: พี่อาร์มค่ะ รู้มั้ยทำไมหนูถึงมาดูแลพี่อาร์มแบบนี้ทุกวัน
อาร์ม: เพราะอะไรหรอ?
ฟอร่า: เพราะว่า...หนูรักพี่อาร์มค่ะ รักแรกพบ รักอย่างสุดหัวใจเลยค่ะ
อาร์ม: แต่...พี่...ไม่ได้รักฟอร่านะ พี่คิดกับฟอร่าได้แค่น่องสาวเท่านั้น ตัดใจจากพี่เธอเถอะ
ฟอร่า: ทำไมค่ะ หนูไม่ดีตรงไหน?
อาร์ม: ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือพี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว
ฟอร่า: คนที่พี่รักคงโชคดีน่าดูนะคะที่มีผู้ชายอย่างพี่รัก
อาร์ม: ยังไงฟอร่าก็เป็นน้องสาวพี่เสมอ
       ฟอร่าร้องไห้กลับมาที่บ้าน แฟร์รี่เข้าไปปลอบใจ
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรนะน้องพี่ พยายามหน่อย
ฟอร่า: หนูคงต้องตัดใจจริงๆแล้วใช่มั้ยคะ
แฟร์รี่: ยังไงสักวันก็ต้องมีคนดีๆเข้ามา เชื่อพี่นะ
ฟอร่า: ค่ะ พี่แฟร์รี่
        วันรุ่งขึ้นฟอร่ามาโรงเรียนแต่เช้า นั่งซึมอยู่ริมระเบียง ปีแอร์เดินเข้ามานั่งคุยด้วย
ปีแอร์: เป็นไงบ้าง อยากกินอะไรมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่หิว
ปีแอร์: ฟังเพลงกันมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่อยากฟัง
ปีแอร์: แล้วเธอจะนั่งซึมแบบนี้ต่อไปเนี่ยนะ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนหนะ
ฟอร่า: นายเป็นห่วงชั้นจริงๆหรอ?
ปีแอร์: ปกติเธออาจะต้องการคนที่เธอรัก เมื่อไม่สมหวังก็คิดว่าเธอไม่เหลือใคร ทำไมเธอไม่ลองมองคนที่ใกล้ตัวที่เค้ายังรักเธอเสมอหละ ยังไงคนที่รักเธอก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจอยู่แล้ว
ฟอร่า: แล้วใครหละที่รักชั้น
ปีแอร์: เออะ...คือ...
ฟอร่า: ชั้นรู้มาตลอดแล้วว่านายรักชั้น แต่ชั้นไม่เคยให้โอกาสนายเลย ทั้งที่นายดีกับชั้นมาตลอด
ปีแอร์: แล้วเธอยังพอมีโอกาสให้ชั้นบ้างมั้ย?
ฟอร่า: ชั้นพร้อมให้โอกาสนายแล้ว ขอบใจนายมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ปีแอร์: ไม่เป็นไรหรอก ที่ทำไปทั้งหมดเพราะชั้นรักเธอไง
       ปีแอร์เริ่มสานสัมพันธ์ุกับฟอร่า ซึ่งเป็นไปได้สวยมาก ทำให้ฟอร่าคิดได้แล้วว่ายังมีคนที่รักเราอยู่ใกล้ๆตัวนี่เอง เบเบ้รู้แล้วว่าอาร์มปฏิเสธฟอร่าเลยคุยกับอาร์ม
เบเบ้: นายพูดตรงๆกับน้องเค้าเลยหรอ?
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยต้องพูดตรงๆไปนี่แหละ
เบเบ้: แล้วตกลงผู้หญิงที่อยู่ในใจนายคือใครกันแน่
อาร์ม: อยากรู้จริงๆหรอ?
เบเบ้: อยากรู้สิ บอกมาเหอะ
อาร์ม: อย่าตกใจนะ
เบเบ้: ทำไมหรอ? ตกใจยังไง?
อาร์ม:คือชั้น...ชั้นชอบเธอ
เบเบ้: เออะ...นายชอบชั้น
อาร์ม: ชั้นชอบเธอตั้งแต่แรกเจอแล้ว
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริงสิ แล้วเธอหละ
เบเบ้: ชั้น...ชั้นเขิน! พรุ่งนี้ค่อยตอบ
อาร์ม: อ้าว! จะไปไหน ตอบชั้นก่อน
เบเบ้: ก็...ชั้นชอบนาย!
อาร์ม: เดี๋ยวก่อน! ชั้นรักเธอ! เขินขนาดนี้เลยหรอ?
     อาร์มอมยิ้มอยู่คนเดี๋ยวที่เบเบ้เขิน และดีใจที่เบเบ้ก็รักอาร์ม เพื่อนๆในแก๊งตัวแสบแอบดูอาร์มตลอดก็หัวเราะกันทั่วหน้า ทุกคนต่างสมหวังในความรัก
โปรดติดตามตอนต่อไป...

     

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 10: บ่วงนี้แก้ยังไง?
        อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน เพื่อจะได้มีเวลาคุยกับเบเบ้ ระหว่างที่อาร์มคุยกับเบเบ้ ฟอร่าได้ขึ้นมาหาอาร์มแล้วเอาแซนด์วิชมาฝากอาร์มด้วย
อาร์ม: สวัสดีเบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันอาร์ม
อาร์ม: วันนี้ท้องฟ้าสวยดีนะ ชั้นชอบมากๆเลย
เบเบ้: ชั้นก็ชอบ ไหนว่าจะร้องเพลงให้ฟังทุกวันไง ไม่ร้องหรอ?
อาร์ม: ได้ เริ่มเลยนะ
ฟอร่า: พี่อาร์มสวัสดีค่ะ
อาร์ม: อ้าว! ฟอร่า มาได้ไงเนี่ย!
ฟอร่า: วันนี้หนูเอาแซนด์วิชมาฝากด้วย
อาร์ม: ขอบใจนะ เบเบ้ นี่ฟอร่าน้องสาวของแฟร์รี่ นี่เบเบ้เพื่อนสนิทพี่เอง
ฟอร่า: สวัสดีค่ะพี่เบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันค่ะ...
อาร์ม: งั้นชั้นขอติดเธอไว้ตอนเย็นแล้วกันนะ เดี๋ยวชั้นไปกินแซนด์วิชก่อน
เบเบ้: โอเค ไม่เป็นไร
      อาร์มไปกินแซนด์วิชกับฟอร่า เบเบ้รู้สึกน้อยใจ อารมณ์ไม่ดี มันเป็นอาการหึง เพราะในใจของเบเบ้เริ่มรักอาร์มเข้าแล้ว ส่วนอาร์มก็อยากอยู่กับเบเบ้ แต่กลัวว่าฟอร่าจะเสียใจที่ไม่กินแซนด์วิช ฟอร่ากลับม.3 ปีแอร์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบฟอร่าถามหาด้วยความเป็นห่วง
ปีแอร์: ฟอร่า ไปไหนมาหนะ
ฟอร่า: ชั้นไปหาพี่อาร์มมา ชั้นมีความสุขมากเลยนะที่ได้อยู่กับพี่อาร์ม
ปีแอร์: เธอระวังตัวไว้หน่อยนะ ไว้ใจได้หรือเปล่า?
ฟอร่า: แต่เค้าเป็นเพื่อนของพี่สาวชั้นนะ
ปีแอร์: ก็ชั้นเป็นห่วงหนะ
ฟอร่า: ขอบใจนะ ชั้นไว้ใจพี่อาร์ม
        ปีแอร์กลุ้มใจกับเรื่องราวต่างๆ รู้สึกผิดที่คิดแอบรักเพื่อนสนิท ทั้งที่มันทรมานมาก แต่ก็ไม่มีทางที่ตัดใจได้ ตอนเย็นอาร์มมาหาเบเบ้ อาร์มเห็นเบเบ้ดูหงอยเลยรีบร้องเพลงให้ฟัง แต่เบเบ้ก็ยังไม่ดีขึ้น อาร์มแปลกใจ
อาร์ม: เบเบ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?
เบเบ้: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไร
อาร์ม: เธอโกรธชั้นใช่มั้ย ชั้นขอโทษ ชั้นแค่กลัวว่าฟอร่าจะน้อยใจ
เบเบ้: ชั้นไม่ได้โกรธนายสักหน่อย ชั้นว่าน้องเค้าชอบนายแน่เลย ชั้นเชียร์สุดตัวเลยนะ
อาร์ม: แต่ชั้นไม่ได้ชอบฟอร่านะ ชั้นมีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว
เบเบ้: ใครหรอ...
อาร์ม: คือ...เถอะ...
ป๊อป: อ้าว! อาร์ม จู๋จี๋กับเบเบ้อยู่หรอ
อาร์ม: เปล่า คุยกันเฉยๆ
โดม: ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ชั้นดูอาการออก เพราะชั้นก็เคยเป็นมา
ป๊อป: กับแฟร์รี่ไง555
โดม: เฮ้ย! ชั้นคุยกับอาร์ม
เบเบ้: แฟร์รี่ น้องฟอร่าไม่ได้มาด้วยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นไม่ให้มาเอง ขืนมาเดี๋ยวมาวุ่นวายกับอาร์มหน่ะ
เบเบ้: แต่ฟอร่าเค้าชอบอาร์มนะ น่าจะปล่อยเถอะ
แฟร์รี่: มันขึ้นอยู่กับอาร์มมากกว่า
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะบอกฟอร่ายังไงดี ชั้นไม่ได้ชอบจริงๆ
โดม: แล้วชอบใครหละ หรือว่า...
อาร์ม: ชั้นๆๆกลับบ้านก่อน พรุ่งนี้เจอกันทุกคน บาย!
      อาร์มรีบวิ่งกลับบ้านอย่างเขินๆ เบเบ้คิดไม่ออกว่าคนที่อาร์มชอบเป็นใคร แต่ในใจก็แอบหวังว่าจะเป็นเบเบ้เอง
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 9: คุ๊กกี้แสนอร่อย
        โดมมาหาแฟร์รี่ที่คอนโดของแฟร์รี่ กดกริ่งเรียก ฟอร่าซึ่งเป็นน้องสาวของแฟร์รี่ชั้นม.3 ได้เปิดประตูออกมา
ฟอร่า: อ้าว! สวัสดีค่ะพี่โดม
โดม: สวัสดีครับ พี่แฟร์รี่อยู่มั้ย?
ฟอร่า: อ๋อ...อาบน้ำอยู่ค่ะ ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว555
โดม: หอมอะไรอ่ะ น่ากินจังเลย
ฟอร่า: พอดีพี่แฟร์รี่ทำคุกกี้มาการูนค่ะ น่ากินมากเลย เห็นบอกว่าจะเอาไปฝากพี่โดมด้วย
โดม: แหม่! ไม่ต้องฝากแล้ว พี่กินเลยดีกว่า
แฟร์รี่: นี่! จะกินไม่บอกสักคำเลยนะ
โดม: ก็เธอจะเอามาฝากชั้นไม่ใช่หรอ? ชั้นอยู่นี่แล้วไง ชั้นก็กินได้สิ
แฟร์รี่: ก็นายกินเก่งนี่ เดี๋ยวหมดแล้วชั้นจะได้กินมั้ย?
โดม: จ้า...ที่รักของผม
แฟร์รี่: บ้า! ไม่อายน้องชั้นบ้างหรอ?
ฟอร่า: ไม่เป็นไรค่ะ หนูชอบ555 เดี๋ยวหนูขอตัวไปเรียนพิเศษก่อนนะคะ
แฟร์รี่: จ่ะ แล้วเจอกันนะ
       โดมแอบเขยิบมานั่งใกล้ๆแฟร์รี่ แล้วดมไหล่ที่หอมหวนของแฟร์รี่ แฟร์รี่หันไปเห็นแล้วรีบสะบัดไหล่ทันที
แฟร์รี่: นี่มันจะมากไปแล้วนะ! ไอ้ทะลึ่ง!
โดม: เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหอมขนาดนี้ ไม่ได้อาบน้ำมาคืนนึงแล้วไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ก็ชั้นอาบแล้วนี่ ชั้นไม่ให้ดมหรอก
โดม: ไม่เอาหน่า ดมนิดดมหน่อยเอง
แฟร์รี่: บ้า! ไหนบอกว่าจะกินคุ๊กกี้ไง กินสิ!
โดม: เขินหรอ? อุ๊ย! น่าแดงเลย จุ๊บ!
แฟร์รี่: นี่นายหรอกหอมแก้มชั้นหรอ! กินไปเลย...555 เต็มปากแล้ว
โดม: งัมๆๆๆ จะติดคอแล้วเนี่ย ยัดกี่อันหนะ
แฟร์รี่: ก็อยากหรอกหอมแก้มเองเนี่ย เป็นไง อร่อยเปล่า?
โดม: งัมๆๆๆ อร่อยจุงเบย คนทำก็อร่อย
แฟร์รี่: อะไรนะ! ถ้าพูดอีกที่ชั้นยัดอีกนะ
โดม: งัมๆๆๆ คร้าบผม
      โดมกินคุ๊กกี้กับแฟร์รี่อย่างอร่อยและมีความสุข ฟอร่าไปเรียนพิเศษที่ห้องม.6 ของโรงเรียน ระหว่างทางฟอร่าเดินเพลินจนชนกับอาร์ม อาร์มประคองฟอร่าไว้ ฟอร่าปิ๊งอาร์ม แต่อาร์มก็ปกติดี ฟอร่าใจละลายไปยังตาตุ่มเมื่อเห็นหนุ่มซึ่งตรงสเป็ค ใส่แว่นหนา หน้าขาวจืด ดูดี แต่ฟอร่าเหมือนเคยเห็นหน้าในโทรศัพท์ของแฟร์รี่
อาร์ม: ขอโทษครับ
ฟอร่า: ขอโทษค่ะ เอ๊ะ! คุ้นๆ พี่ๆๆๆอาร์มๆๆๆใช่มั้ยคะ!
อาร์ม: ใช่ครับ
ฟอร่า: หนูชื่อฟอร่า เป็นน้องสาวของพี่แฟร์รี่ค่ะ
อาร์ม: จริงหรอ? มีแค่โดมที่เคยเห็นหน้า พี่เพิ่งเจอครั้งแรกจริงๆนะ อยู่ม.อะไรแล้วหรอ?
ฟอร่า: ม.3 แล้วค่ะ หนูดีใจมากที่ได้เจอพี่
อาร์ม: เช่นกันครับน้องฟอร่า
       อาร์มจับมือกับฟอร่า ฟอร่าใจเต้นแรง เหมือนตัวเบาๆจนลอย ก่อนนอนฟอร่านึกถึงอาร์มและเหตุการณ์นั้นตลอด ความรักของหญิงสาวตัวน้อยโลกสวยจะเป็นไปตามที่เธอหวังหรือเปล่า
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 8: เมื่อดอกรักบาน
          แฟร์รี่ดูแลโดมทั้งวัน แม่ของโดมก็ไม่ว่าอะไร แถมยังฝากให้แฟร์รี่เช็ดตัวให้โดม แฟร์รี่ทำตัวไม่ถูก โดมก็เขินมาก
แม่โดม: แฟร์รี่จ๊ะ แม่ฝากเช็ดตัวให้โดมด้วยแล้วกัน พอดีแม่นัดเพื่อนไว้หน่ะ
แฟร์รี่: เออะ...เช็ดตัวหรอคะ? คือ...
แม่โดม: ไม่ต้องเขินหรอก ก็เช็ดๆไปแหละ เช็ดทั้งหมดเลย
โดม: เออะแม่ครับ ทั้งตัวเลยหรอครับ งั้นก็ต้องถอดหรอครับ?
แม่โดม: เขินหรอ ยิ่งเขินยิ่งดี หนูแฟร์รี่จัดหนักเลย แก้ผ้ามันเลยก็ได้
โดม: แม่อ่ะ! ผมอาย
แฟร์รี่: แล้วแต่คุณแม่เลยค่ะ
       แล้วแฟร์รี่ก็เช็ดตัวให้โดม แต่เอาผ้าห่มบังจะได้ไม่เห็นของๆโดม ทั้งสองคนเขินกันทั้งคู่
โดม: เช็ดแค่นี้ก็พอมั้ง สะอาดแล้ว
แฟร์รี่: แม่นายสั่งแล้วต้องทำให้หมดสิ เขินหรอ?
โดม: เธอก็เขินเหมือนกันแหละ เอ้ย! ตรงนั้นด้วยหรอ ไม่เอา!
แฟร์รี่: อย่าดิ้นสิ! ไม่งั้นบิดจริงด้วย
โดม: เอ้ย! อย่าบิดนะ ยอมแล้ว
       แฟร์รี่ดูแลโดมจนโดมหายดี วันรุ่งขึ้นอาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะมาเจอเบเบ้ เบเบ้ฟังเพลงอยู่หน้าระเบียง อาร์มดีใจมากที่เจอเบเบ้
อาร์ม: สวัสดีนะเบเบ้ ทำไรอยู่หรอ?
เบเบ้: ชั้นกำลังฟังเพลงอยู่หน่ะ
อาร์ม: พรุ่งนี้แล้วนะ วันงานครบรอบหนึ่งเดือนของชมรม
เบเบ้: จริงด้วยสิ ชั้นไม่พลาดแน่
อาร์ม: ชั้นขอถามตรงๆนะ เธอมีแฟนหรือยังหรอ?
เบเบ้: ยังไม่มี ไง.. จะจีบชั้นหรอ?
อาร์ม: ปะๆๆปล่าว แค่ถามเฉยๆ เผื่อจะได้ชวนแฟนเธอไปด้วย
เบเบ้: ชั้นยังไม่เคยมีแฟนเลย ชั้นกลัวอกหัก ชั้นอยากได้คนที่จะรักชั้นตลอดไป
       อาร์มได้ยินแล้วรู้สึกชอบเบเบ้อย่างมาก อาร์มิยากเป็นผู้ชายคนนั้นที่จะรักเบเบ้ตลอดไปและไม่มีวันทิ้งเบเบ้ เมื่อถึงวันงาน เบเบ้มาเป็นแขกคนแรกเลย ทุกคนเลยได้ทำความรู้จักกับเบเบ้ อาร์มดีใจมากที่เบเบ้มา
อาร์ม: เบเบ้! มาแล้วหรอ? ชั้นดีใจมากที่เธอมา
เบเบ้: ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นต้องมา สวัสดีทุกๆคนนะ
โดม: สวัสดีเช่นกัน
อาร์ม: เดี๋ยวชั้นแนะนำเพื่อนที่เธอไม่รู้จักแล้วกัน นี่ฝ้ายแฟนป๊อปหรือยังไม่เป็นก็ไดั นี่แฟร์รี่แฟนโดมเป็นแฟนกันแล้วเลย ส่วนชั้นอาร์มแฟน...อุ๊ย! ลืม
เบเบ้: แนะนำตัวเองด้วยหรอ แล้วเป็นแฟนใครหละ
อาร์ม:แฟนเธอนั่นแหละ(คิดในใจ) เปล่าหรอก เราพูดเพลินหนะ
ฝ้าย: หวังว่าเธอคงจะสนุกนะ
เบเบ้: สนุกอยู่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ
โดม: สงสัยว่างานนี้ชั้นให้นายพาเบเบ้เที่ยวดีกว่านะอาร์ม
อาร์ม: ได้อยู่แล้ว
ป๊อป: ตอบรับเร็วดีหนิ ในใจอยากอยู่แล้วใช่มั้ย555
อาร์ม: เอ้ย! มันก็ต้องอยากพาไปอยู่แล้ว
ป๊อป: แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละ555 ปกติหน้าจืดนะเนี่ย
อาร์ม: บ้า! ไปกันเถอะเบเบ้ ไม่ต้องไปสนใจป๊อปหรอก
      แล้วอาร์มก็พาเบเบ้ไปดูงานให้ทั่ว พอถึงหน้าเวที ซึ่งกำลังหาคนร้องเพลงต่อไปอยู่ อาร์มเลยสนใจที่จะร้องเพลง
อาร์ม: น้อง! เดี๋ยวพี่ของร้องเอง
น้อง: ได้เลยครับพี่อาร์ม
เบเบ้: นายจะร้องเพลงหรอ ชั้นอยากฟังจัง
อาร์ม: ได้สิ เดี๋ยวชั้นจะร้องให้ฟัง
      อาร์มร้องเพลงให้เบเบ้และทุกคนฟัง เบเบ้ตะลึงในเสียงของอาร์มที่ไพเราะมากๆ อาร์มร้องเพลงอย่างมีความสุข เบเบ้ชอบเสียงของอาร์มมาก
เบเบ้: นายร้องเพลงเพราะมากเลย ชั้นชอบมากๆ
อาร์ม: ขอบใจมากนะ
เบเบ้: ชั้นอยากให้นายร้องเพลงให้ฟังทุกวันเลย
อาร์ม: ได้เลย ชั้นทำเพื่อเธอเลยนะ ชั้นไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อนเลย
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริง...
     อาร์มกับเบเบ้มองกันอย่างรู้สึกดี ในใจของเบเบ้ก็คิดว่าทำแบบนี้ได้ยังไง อาร์มรู้สึกดีมากๆที่อยู่กับเบเบ้
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 7: รักเธอเหลือเกิน
        โดมวิ่งออกตามหาแฟร์รี่ทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ จนโดมมาที่ชมรมคาราโอเกะแล้วเจอเหล่าแก๊งตัวแสบ
ป๊อป: โดม แกมีอะไรกับแฟร์รี่หรือเปล่า ชั้นเห็นแฟร์รี่ร้องไห้แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนหนะ
โดม: ชั้นโกรธแฟร์รี่มากเกินไป ชั้นไม่น่าพูดแรงขนาดนี้เลย
ฝ้าย: แฟร์รี่ให้ตุ๊กตานายแล้วหรอ
โดม: แฟร์รี่ให้ชั้นหรอ ชั้นเห็นมันหล่นหนะ
ฝ้าย: แฟร์รี่อุตส่าห์เย็บทุกคืน นอนดึกทุกวัน เพื่อให้ได้ตุ๊กตาตัวนี้ นายรู้มั้ย แฟร์รี่รักนายมากนะ
โดม: แฟร์รี่อยู่ไหน! ชั้นจะขึ้นไปหา
      โดมรีบวิ่งขึ้นไปหาแฟร์รี่ แฟร์รี่อยู่ในห้องทำงาน โดมเปิดประตูเข้าไปเห็นงานที่แฟร์รี่ทำให้โดม ซึ่งเหมือนและสวยตามที่โดมต้องการ แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองโดมแบบคนที่เย็นชา สายตาที่มีแต่ความอ้างว้าง
โดม: เธอทำได้ไง มันยากมากเลยนะ
แฟร์รี่: คนอย่างชั้นต้องทำได้อยู่แล้ว พอใจนายมั้ย แต่มันยังไม่เสร็จ เหลือเติมอีกหน่อย
โดม: เธอพอได้แล้วแหละ เดี๋ยวที่เหลือชั้นทำเอง
แฟร์รี่: ได้ไงอ่ะ ชั้นต้องทำให้เสร็จ จะได้พอใจนายไง มานี่! ให้ชั้นทำต่อเถอะ
โดม: พอเถอะแฟร์รี่ ชั้นขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แฟร์รี่: ชั้นเคยโกรธนายด้วยหรอ คนอย่างนายชั้นโกรธไม่ลงหรอก
โดม: ตุ๊กตาตัวนี้เธอทำให้ชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: ใช่ แต่มันคงไม่มีค่าสำหรับนายหรอก
อืม...เสร็จแล้ว โอเคมั้ย
โดม: โอเคแล้วแหละ ขอบใจมากนะ ที่เธอทำทุกอย่างทั้งหมดนี้ เธอรักชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: เป็นบ้าหรือเปล่า? ใช่ ชั้นรักนาย แต่ตอนนี้ชั้นเกลียดนายมาก ชั้นไม่เคยเกลียดใครมากเท่านี้มาก่อน
       แฟร์รี่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้โดมอยู่คนเดียว โดมเสียน้ำตาลูกผู้ชายออกมาทันที พร้อมกอดตุ๊กตาไว้ให้แน่นที่สุด เพราะโดมอาจจะเสียใจแบบนี้ไปตลอดชีวิต แฟร์รี่แอบมองโดมแล้วร้องไห้ เธอเสียใจเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนี้ เธอไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้โดมเป็นแบบนี้
แฟร์รี่: โดม ชั้นขอโทษ แต่ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ
        โดมนอนกอดตุ๊กตาที่บ้านทั้งคืนจนเผลอหลับไป แล้วโดมก็ร้องไห้จนเป็นไข้ วันรุ่งขึ้น แก๊งตัวแสบมาหาโดมรวมทั้งแฟร์รี่ด้วย แม่ของโดมบอกว่าโดมไข้สูงมาก
ป๊อป: สวัสดีครับคุณแม่ โดมอยู่ไหนครับ
แม่โดม: โดมเป็นไข้สูงมาก นอนอยู่ข้างบนหนะจะ เค้าเพ้อถึงหนูด้วยนะแฟรรี่ แม่ว่าหนูไปดูโดมหน่อยเถอะ
แฟร์รี่: เออะ...คือ...
แม่โดม: โดมเค้ารักหนูมากนะ ถึงลูกทั้งสองจะมีปัญหากันแต่ยังไงก็ต้องให้อภัยกันนะ ความรักมันยิ่งใหญ่เสมอ
แฟร์รี่: ค่ะ หนูจะขึ้นไปหาโดม
        แฟร์รี่ได้ขึ้นไปหาโดม เห็นโดมนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวนั้นอยู่พร้อมกันคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหาย แล้วโดมก็เพ้อถึงแฟร์รี่ทั้งน้ำตา แฟร์รี่จับมือโดมไว้แน่น
โดม: แฟร์รี่ ชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ เธออย่าทิ้งชั้นไปนะ ไม่! แฟร์รี่! ชั้นขอร้อง! อย่าไปนะ! ชั้นรักเธอ!
แฟร์รี่: ชั้นจะไม่ไปไหน ชั้นจะอยู่ข้างนาย
        แล้วโดมก็ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแฟร์รี่จับมือโดม โดมรีบลุกขึ้นนั่วแล้วรีบปาดน้ำตา
โดม: เธอมาได้ยังไง?
แฟร์รี่: ไม่ต้องถามหรอก มานี่ ชั้นเช็ดตัวให้
โดม: เธอเกลียดชั้นไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ยังไงชั้นก็เกลียดนายไม่ลงหรอก เพราะชั้นรักนาย และนายก็รักชั้นไม่ใช่หรอ?
โดม: ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นรักเธอ รักเธอเหลือเกิน ชั้นขอโอกาสได้มั้ย ชั้นสัญญาว่าชั้นจะดูแลเธอให้ดีเท่าที่เธอดูแลชั้น
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่านายจะเป็นยังไงชั้นก็ยังรักนายอยู่ดี
       โดมร้องไห้กอดแฟร์รี่ไว้แน่นที่สุด แฟร์รี่ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนโดม ป๊อปฝ้ายและอาร์มแอบดูแล้วซึ้งตาม โดมมองแฟร์รี่แล้วจูบแฟร์รี่อย่างดูดดื่ม หัวใจของทั้งสองคนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 6: รักข้ามห้อง
        อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้า แล้วอาร์มก็เดินไปห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องแผนศิลป์-คำนวณ ซึ่งตนเรียนแผนวิทย์-คณิตก็เลยไม่ได้ทำความรู้จักกับห้องข้างๆ อาร์มเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผมตรงดำสลวยมาก เธอกำลังวาดรูปอยู่ อาร์มปิ๊งเธออย่างมาก แล้วเธอก็หันมามองอาร์ม เธอชื่อเบเบ้
เบเบ้: สวัสดี นายอยู่แผนวิทย์ใช่มั้ย
อาร์ม: ใช่ ชั้นไม่เคยมาคุยห้องนี้เลย เธอชื่ออะไรหรอ?
เบเบ้: ชั้นชื่อเบเบ้ แล้วนายหละ?
อาร์ม: ชั้นชื่ออาร์ม
เบเบ้: นายเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย อ๋อ...ได้ยินว่าอยู่แก๊งโดมด้วย อยู่ชมรมคาราโอเกะด้วยนี่
อาร์ม: ใช่ แต่วันนั้นชั้นไม่เห็นเธอในงานเลยอ่ะ
เบเบ้: พอดีวันนั้นชั้นไม่ได้ไป ชั้นติดสอบดรอว์อิ่งหน่ะ เห็นเพื่อนบอกว่าสนุกมากเลยอ่ะ
อาร์ม: ใช่ ถ้าวันนั้นเธอมาก็ดีนะ แต่เดือนหน้าชั้นก็มีงานอีก มีงานทุกเดือนเลย
เบเบ้: จริงหรอ ชั้นต้องไม่พลาดแน่ๆ ขอบใจมากนะ
อาร์ม: ไม่เป็นไร ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เบเบ้: เช่นกันอาร์ม
      แล้วอาร์มก็จับมือเบเบ้เพื่อแสดงมิตรภาพ อาร์มรู้สึกดีมากที่ได้รู้จักเบเบ้ อาร์มใจลอยยิ้มอยู่ทั้งวันจนเพื่อนๆแก๊งตัวแสบแปลกใจ
โดม: เฮ้ย!อาร์ม เป็นไรวะ ยิ้มทั้งวันเลย สงสัยว่าจะมีความรักซะแล้วมั้ง
ป๊อป: ก็เหมือนกับตอนที่แกหอมแก้มแฟร์รี่ไง555
ฝ้าย: เหมือนตอนที่เธอโดนโดมหอมแก้มหนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: บ้าหนะ! ถามอาร์มต่อดีกว่า
อาร์ม: ไม่มีอะไรหรอก เออโดม ชั้นถามนายหน่อยสิ เธอรู้จักเบเบ้ที่อยู่ห้องข้างๆเปล่า
โดม: รู้จัก หรือว่านาย...
อาร์ม: ไม่ใช่ๆ ชั้นแค่ถาม รู้จักกันนานหรือยัง
โดม: รู้จักกันตั้งแต่ม.1 เบเบ้ก็นิสัยดีนะ
อาร์ม: จริงหรอ แล้วมีแฟนยัง
โดม: ยังไม่มีหรอก ไม่มีใครชนะใจเบเบ้ได้ง่ายๆหรอก หรือว่านายจะจีบหรอ
ป๊อป: ว่าแล้วนั่งยิ้มทั้งวัน
อาร์ม: เออะๆๆคือ...ใช่
โดม: ชั้นเชียร์เต็มที่เลย
ป๊อป: แหม...เชียร์คู่อื่น อย่าลืมคู่ตัวเองด้วยหละ
ฝ้าย: ใช่ เมื่อไหร่จะดองกันสักที
แฟร์รี่: บ้า! ดองเดิงอะไรกัน ชั้นไม่เข้าใจ
โดม: ใช่! พูดบ้าอะไรกันเนี่ย
ป๊อป: ดองๆกันเธอ ยอมรับสักทีว่ารักกัน
      โดมกับแฟร์รี่มองหน้ากันแล้วก็เขินกันและกัน ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็ยิ้มให้กับทุกคน ทุกๆคืนแฟร์รี่แอบเย็บตุ๊กตาหมีไว้ให้โดม เป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้า เขียนคำว่าโดมไว้ด้วย แฟร์รี่เตรียมจะให้โดมในวันรุ่งขึ้น แต่วันรุ่งขึ้น แฟร์รี่กำลังเอาตุ๊กตาไปให้โดม แต่แฟร์รี่ดันไปชนกับน้ำจนน้ำหกใส่งานของโดม โดมมาเห็นโดมเลยโกรธมาก
โดม: แฟร์รี่! เธอทำอะไร รู้มั้ยงานชั้นเปียกหมดแล้วนะ!
แฟร์รี่: ชั้นขอโทษนะ ชั้น...
โดม: จะบอกว่าไม่ตั้งใจงั้นหรอ รู้มั้ยชั้นทุ่มกับงานนี้มากแค่ไหน
แฟร์รี่: ก็ชั้นขอโทษแล้วไง! จะให้ชั้นทำยังไง ชั้นจะทำงานให้นายก็ได้
โดม: แล้วมันจะได้แบบนี้มั้ย!
แฟร์รี่: ได้สิ! ชั้นจะทำตามที่นายต้องการเลย!
      แฟร์รี่วิ่งนี้แต่ลืมหยิบตุ๊กตาไปด้วย โดมนั่งสงบสติอารมณ์สักพัก โดมใจเย็นขึ้นแล้วได้สติ โกรธตัวเองมากที่พูดแรงกับแฟร์รี่ โดมเห็นตุ๊กตาหล่นอยู่กับพื้น โดมหยิบขึ้นมาแล้วนึกได้ว่าแฟร์รี่ทำหล่นไว้ แต่โดมแปลกใจมากที่ตุ๊กตาหมีตัวนี้ชื่อว่าโดม
โปรดติดตามตอนต่อไป...

     
     

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ

นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 5: บ้านผีสิงมหัศจรรย์
       นับตั้งแต่วันที่อาร์มคุยด้วย โดมก็เริ่มทำตัวให้สนิทกับแฟร์รี่มากๆ เพื่อจะได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ ซึ่งก็ทำให้แฟร์รี่รู้สึกดีกับโดมมากขึ้น แล้ววันพรุ่งนี้โดมก็ชวนเพื่อนทุกคนไปบ้านผีสิงกัน
โดม: เฮ้ย! พรุ่งนี้ไปบ้านผีสิงกันมั้ย เห็นมีเพื่อนบอกว่ามันสนุกดีอ่ะ
ป๊อป: เออ ลองไปกันดูมั้ย
ฝ้าย: แต่ชั้นกลัวผีนะ
ป๊อป: ไม่เป็นไร เธอเกาะชั้นไว้แน่นๆเลย พอเธอตกใจชั้นจะได้กอดเธอได้
ฝ้าย: กล้าพูดนะ ฉวยโอกาส
แฟร์รี่: ชั้นว่าชั้นไม่ไปนะ
โดม: ไม่น่าเชื่อนะ เธอกลัวผีหรอ 555
แฟร์รี่: ใครว่าชั้นกลัวหละ ชั้นคิดว่าไปมันคงจะไม่ตื่นเต้น เพราะชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว
โดม: แต่เธอก็น่าจะไปนะ ท้ากันมั้ยหละ
แฟร์รี่: ได้ ชั้นไปก็ได้ แล้วจะได้รู้กันว่าใครที่จะวิ่งหางจุกตูด
      แฟร์รี่ท้ากับโดมอย่างเต็มที่ แต่ที่จริงแล้วแฟร์รี่ก็กลัวผี ส่วนฝ้ายถึงจะกลัวผีแต่เมื่อมีป๊อปอยู่ข้างๆแล้วก็อุ่นใจ ส่วนอาร์มก็ไปได้อยู่แล้ว อาร์มเริ่มทำใจไก้แล้วและก็คอยเชียร์กับทั้งสองคู่ วันรุ่งขึ้นก็ไปที่บ้านผีสิงกัน
ป๊อป: ฝ้ายกับแฟร์รี่ช้าจัง ประตูจะเปิดแล้วนะ
ฝ้าย: มาแล้ว.... ขอโทษทีนะที่ให้รอ
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่โกรธเธออยู่แล้ว
โดม: นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยอมรับมาเถอะว่ากลัว
แฟร์รี่: ชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว ชั้นมั่นใจ
อาร์ม: ประตูเปิดแล้ว เข้าไปกันเธอ พร้อมกันหรือยัง
โดม: พร้อมกันหมดแล้ว ไปเลย
      แล้วโดมก็นำทุกคนไป ฝ้ายเกาะแขนป๊อปอย่างเต็มที่ อาร์มเดินตามแฟร์รี่กับโดมไป แล้วอยู่ดีดีก็มีมือปริศนาเข้ามาเกาะแฟร์รี่ โดมเดินตามแฟร์รี่อยู่
แฟร์รี่: นี่ๆๆ นายๆๆจับชั้นทำไมอะ
โดม: ชั้นได้จับเธอที่ไหนหละ
อาร์ม: ชั้นก็ไม่ได้จับนะ ป๊อปกับฝ้ายก็อยู่หลังโน่น หรือว่า...
แฟรรี่: อะๆๆไรๆๆอ่ะๆๆๆ อ้าาาาาาาา
      แฟร์รี่กรี๊ดดังสะนั่น เมื่อรู้ว่ามือปริศนานั้นคือผี แฟร์รี่วิ่งมากอดโดม โดมแอบอมยิ้มแล้วก็กอดแฟร์รี่เดินกันต่อไป ระหว่างทางเจอผีที่น่าตกใจมามาย แฟร์รี่เลยยังไม่รู้ว่ากอดโดมอยู่ อาร์มเดินตามสองคนนั้นไปแล้วอยากมีคนให้กอดบ้าง ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็เดินกันไปพร้อมเสียงกรี๊ดของฝ้ายตลอดเวลาจนออกจากบ้าน
โดม: เป็นไงบ้าง กรี๊ดจนคอแตกหรือยัง
ฝ้าย: น่ากลัวมากๆเลย แต่ก็สนุกดี
ป๊อป: ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่ข้างเธอแล้ว
ฝ้าย: จะอวก! ยังหวานอีกหรอ?
อาร์ม: แฟร์รี่ไม่พูดอะไรเลยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นๆๆๆกลัวอ่ะๆๆๆ
โดม: เธอแพ้ชั้นแล้ว กรี๊ดตั้งแต่ผีตัวแรกเลย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นก็ต้องกลัวผีเป็นเรื่องธรรมดา
โดม: แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกอดชั้นเนี่ย หรือว่าอยากกอดชั้นอย่างนี้ต่อไป อุ่นใช่มั้ยหล่ะ
แฟร์รี่: บ้า! ใครอยากกอดนาย ชั้นไม่มีสติมากกว่า
ป๊อป: กอดไอ้โดมมันอุ่นนะ ใครได้กอดมันติดใจไปสามวันเจ็ดวันเลย ชั้นยังเคยเลย แต่ๆชั้นเป็นผู้ชายนะ อย่าๆเข้าใจผิด
อาร์ม: ชั้นไม่คิดว่านายเป็นเกย์หรอก หวานกับฝ้ายซะ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน
ฝ้าย: ชั้นขอดูอีกหน่อย ผู้หญิงก็ต้องเล่นตัวกันบ้าง
ป๊อป: อย่านานนะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว
       แฟร์รี่หวั่นไหวกัยอ้อมกอดของโดมจนแก้มแดงชั้น โดมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน และโดมก็เห็นแฟร์รี่เขินจึงพอรู้แล้วว่าทำไมตนถึงมีโอกาสสมหวังมากกว่าอาร์ม ส่วนอาร์มก็รอคนที่จะมาเติมเต็มหัวใจต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...