นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 3: ก้าวแรกของดาวเด่น
วันรุ่งขึ้นที่คณะ มีการคัดเลือกดาวและเดือนประจำคณะ เนย รุ่นพี่ปีสี่ซึ่งเป็นคณะกรรมการในการคัดเลือกได้เดินเข้ามาหาแอริน แล้วสอบถามประวัติต่างๆ
เนย: สวัสดีจ่ะ น้องชื่ออะไรหรอ?
แอริน: ชื่อแอรินค่ะ อยู่ปีหนึ่ง
เนย: จบจากโรงเรียนอะไรมาก่อนจ๊ะ?
แอริน: โรงเรียนสตรีสัมพันธ์ค่ะ
เนย: เดี๋ยวน้องแอรินช่วยเข้าไปวัดส่วนสูงและชั่งน้ำหนักด้านในเลยนะ
แอริน: เออะ...คือต้องการข้อมูลของหนูทำไมคะ
เนย: ตอนนี้หนูกำลังได้รับคัดเลือกเป็นดาวประจำคณะอยู่จ่ะ
แอริน: จริงหรอคะ
เนย: ใช่จ่ะ น้องแอรินเข้าไปข้างในได้เลย
เพื่อนๆในแก๊งเห็นแอรินเดินเข้าไปเลยตามไปดูว่าทำอะไรกัน เนยเห็นเลยจะส่งเข้ารับการคัดเลือกทั้งแก๊ง
ปาล์มมี่: เธอได้คัดเลือกเป็นดาวหรอ? ชั้นยินดีด้วยนะ
แอริน: จะมาดีใจอะไรกัน ชั้นยังไม่ได้เป็นดาว ชั้นแค่ได้รับคัดเลือกเท่านั้นเอง
เนย: พี่ว่าเพื่อนๆน้องแอรินนี่หน้าตาดีหมดเลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง งั้นพี่ส่งเข้าคัดเลือกทั้งแก๊งเลยนะ ใครจะได้ก็ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันหมด
ก้อง: ผมด้วยหรอครับ?
เนย: ใช่จ่ะ น้องหนะหล่อกว่าใครแถวนี้แล้ว ส่วนน้องๆคนอื่นๆก็ใช้ได้เลย แค่เข้าคัดเลือก ไม่เสียหายหรอก ถึงจะไม่ได้เป็นดาวหรือเดือน แต่ก็มีคนรู้จักแล้วนะ เป็นเฟรชชี่ไง
แก้ม: ขอบคุณพี่มากเลยนะคะที่ให้โอกาสพวกหนู
นัท: ชั้นกำลังจะเป็นคนดังในมหาลัยแล้วใช่มั้ย? เย่!
ก้อง: เฮ้ย! ใจเย็นๆ อยากดังมากเลยหรอ?555
นัท: ก็ชั้นอยากดังบ้างหนะ นายดังอยู่แล้วนี่ ใครเล่นโซเชี่ยลแคมก็รู้จักนาย
เนย: น้องใช่คนเดียวกับที่เป็นเซเลปในโซเชี่ยลแคมใช่มั้ย? จริงด้วย! พี่ดีใจมากนะที่ได้เจอน้อง
ก้อง: ครับ ขอบคุณครับ
ปาล์มมี่: นายนี่มีแต่คนรู้จักเนาะ ชั้นยังไม่เคยดูคลิปนายบ้างเลย มันดีตรงไหนเนี่ยที่เป็นเซเลป
ก้อง: ก็มันดีสำหรับชั้น เธอไม่เข้าใจหรอก
แก้ม: พวกเราไปวัดส่วนสูงกันเถอะ จะได้ไปจับฉลากเบอร์
ทุกๆคนได้ชั่งน้ำหนักและวัดส่วนสูงกันเรียบร้อยแล้ว คณะกรรมการได้ให้กรอกประวัติส่วนตัวแล้วเตรียมตัวจับฉลากหมายเลขเข้าประกวด มีคนได้รับการคัดเลือกอยู่ 20 คน แล้วหมายเลขก็เป็นดังนี้
เดือนประจำคณะนิเทศศาสตร์
หมายเลข 1: ก้อง
หมายเลข 2: แอมป์
หมายเลข 3: กรณ์
หมายเลข 4: นัท
หมายเลข 5: พัตเตอร์
หมายเลข 6: โอปอล์
หมายเลข 7: ซันนี่
หมายเลข 8: อาร์ต
หมายเลข 9: แดน
หมายเลข 10: โอ๊ค
ดาวประจำคณะนิเทศศาสตร์
หมายเลข 1: ซินดี้
หมายเลข 2: ปาล์มมี่
หมายเลข 3: แอริน
หมายเลข 4: ส้ม
หมายเลข 5: แก้ม
หมายเลข 6: ฟ้า
หมายเลข 7: ข้าวฟ่าง
หมายเลข 8: พิมมี่
หมายเลข 9: จินนี่
หมายเลข 10: เอ๋ย
เมื่อจับฉลากกันเสร็จแล้ว คณะกรรมการได้แจ้งวันประกวดคือวันศุกร์นี้ วันนี้เป็นวันจันทร์ยังพอมีเวลาเตรียมตัวและรวบรวมคะแนนโหวต ปาล์มมี่รู้สึกไม่อยากประกวด
ปาล์มมี่: ชั้นว่า...ชั้นถอนตัวดีกว่ามั้ย?
แอริน: อ้าว! ทำไมหละ?
ปาล์มมี่: วันนั้นชั้นต้องใส่ชุดราตรี แล้วก็ใส่ส้นสูง ชั้นๆๆๆไม่เอาอ่ะ
ก้อง: ไม่มั่นใจหรอ? ชั้นว่าวันนั้นเธอต้องเดินตกเวทีแน่เลย555
ปาล์มมี่: นี่นายไม่ต้องมาตอกย้ำชั้นเลยนะ ชั้นถอนตัวแน่!
แก้ม: ไม่นะ! เธอต้องประกวดเป็นเพื่อนพวกเรา เธอต้องสู้สิ!
ก้อง: ที่ชั้นล้อเธอเมื่อกี้ ชั้นขอโทษแล้วกัน ชั้นก็คิดว่าเธอจะสู้เพื่อลบคำสบประมาทของชั้น แต่ชั้นไม่คิดว่าเธอจะยอมแพ้แบบนี้
ปาล์มมี่: เรื่องอื่นหนะ ชั้นไม่ยอมนายแน่ แต่เรื่องนี้ชั้น...
แอริน: งั้นชั้นจะสอนเธอใส่ส้นสูง เราจะได้เตรียมตัวไปด้วยกันเลยไง
ปาล์มมี่: จะดีหรอ?
แก้ม: ดีสิ! เธอห้ามยอมแพ้เด็ดขาดเลยนะ
ปาล์มมี่: อืม...ก็ได้
ปาล์มมี่เริ่มมีกำลังใจที่จะประกวดแล้ว แอรินกับแก้มสอนปาล์มมี่เดินใส่รองเท้าส้นสูง ในช่วงแรกเป็นไปอย่างลำบากมาก แต่สุดท้ายปาล์มมี่ก็เดินได้ แอรินให้ก้องกับนัทมาดู
แอริน: พวกนายช่วยดูปาล์มมี่หน่อยสิ ตอนนี้เดินใส่ส้นสูงคล่องแล้วนะ
ก้อง: ได้ ชั้นอยากรู้ว่าคนอย่างยัยปาล์มมี่จะเดินส้นสูงเหมือนผู้หญิงเป็นหรือเปล่า?
นัท: นั่นไง! เดินมาแล้ว
แก้ม: โอเคมากเลย! สวยแล้ว ใช้ได้เลย
แอริน: ชั้นดีใจมากนะที่เธอทำได้
ปาล์มมี่: ชั้นขอบใจพวกเธอมากนะที่สอนชั้นหนะ ชั้นทำได้แล้ว
ก้อง: เดินได้แล้ว แต่ความสวยจะสู้คนอื่นได้มั้ยเนี่ย?
ปาล์มมี่: ชั้นมั่นใจว่าชั้นสวยอยู่แล้ว! แล้วนายหละ หล่อตรงไหน?
ก้อง: ก็หล่อแบบนี้ไง หล่อมาตั้งแต่เกิดแล้ว
แอริน: พอกันทั้งคู่เลย เลิกเถียงกันได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้แล้วนะ สู้ๆ
ทุกๆคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นพี่ๆคณะกรรมการได้นัดซ้อมกันตอนกลางวัน พอตอนเย็นก็เตรียมตัวแต่งหน้าเปลี่ยนชุดเสริมสวยกันตามสบาย
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันอังคารที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2556
วันอาทิตย์ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
นิยาย เรื่อง: อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ตอนที่ 2: คู่ป่วนอลเวง
งานกลุ่มดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ก็ไม่ราบรื่นเมื่อปาล์มมี่กับก้องเถียงกันเรื่องบทละครที่จะใช้ในงานนี้ แอริน แก้ม และนัทเหนื่อยใจจนเพลียมากๆ
ปาล์มมี่: นี่ทุกคน ชั้นอยากทำเรื่องนี้อ่ะ วิมานสีชมพู
ก้อง: จะบ้าหรอ? โรแมนติกจนเลี่ยน ต้องเรื่องนี้ พยัคฆ์ร้ายมังกรหยก บู๊แอ๊คชั่น มันสุดเหวี่ยงไปเลย!
ปาล์มมี่: ไม่ได้! เรื่องของชั้นดีกว่า
ก้อง: ดีกว่าตรงไหน? เรื่องของชั้นดีกว่าเยอะ
นัท: ใจเย็นๆเถอะ ชั้นเหนื่อยหว่ะ
แอริน: พวกเราทุกคนต้องมีความสามัคคีกันนะ อย่าทะเลาะกันสิ
แก้ม: นี่ๆๆ เอาเรื่องนี้มั้ย บ่วงรักแก๊งตัวแสบ เหมาะกับวัยรุ่นปัจจุบันดี
ปาล์มมี่: ไหนขออ่านหน่อย
นัท: อืม...น่าสนุกเลยนะ
ก้อง: เรื่องนี้ก็ได้ เธอว่าไงหละปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ก็โอเค
แก้ม: งั้นเอาเรื่องนี้เลยนะ แล้วอย่าเถียงกันอีกหละ
ปาล์มมี่: เออ...
ก้อง: โอเค แล้วเริ่มทำกันเลยมั้ย
แอริน: เดี๋ยวนายเคลียร์เรื่องเนื้อเรื่องย่อนะ ส่วนชั้นกับปาล์มจะทำรายงาน แก้มกับนัททำพรีเซนต์แล้วกัน
ก้อง: ได้ ชั้นเริ่มเลยนะ
นัท: ลุยเลย!
แล้วทุกคนก็เริ่มทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งก็ราบรื่นดีเพราะก้องกับปาล์มมี่ทำคนละหน้าที่กัน อาจารย์ให้เวลาถึงบ่ายสองโมง แต่ทุกคนทำงายเสร็จตั้งแต่เที่ยง เลยมีเวลาเตรียมตัวพรีเซนต์เยอะ ทุกคนมาตกลงกันว่าแต่ละคนจะพรีเซนต์ช่ววไหน
ปาล์มมี่: ชั้นขอช่วงนี้นะ มันง่ายดีอ่ะ
ก้อง: อ้าว! ได้ไงอ่ะ เลือกแต่ช่วงง่ายๆแล้วให้เพื่อนยากๆเนี่ยนะ เอาช่วงนี้ไปด้วย
แอริน: ใจเย็นๆ ชั้นอ่านช่วงนี้นะ โอมั้ย
นัท: โออยู่แล้ว ชั้นช่วงนี้นะ แก้มเอาช่วงนี้มั้ย
แก้ม: ได้ ชั้นยังไงก็ได้อยู่แล้ว
นัท: เหลือก้องกับปาล์มมี่ จะเอายังไง?
ปาล์มมี่: ถ้าชั้นเอาช่วงนี้ด้วยแล้วนายจะอ่านอะไร?
ก้อง: ก็ชั้นพูดตอนแรกแล้วไง?
ปาล์มมี่: นี่! เอาเปรียบกันชัดๆ ทำมาหาว่าชั้นอ่านน้อย ของนายน้องกว่าชั้นอีก
ก้อง: ก็ชั้นอ่านคนแรกนี่ มันต้องเปิดตัวพรีเซนต์ ชั้นเป็นผู้กล้าชั้นก็ทำงานหนักกว่าคนอื่นเลยนะ
ปาล์มมี่: แหม...ผู้กล้า ชั้นไม่ยอมหรอก นายเอาช่วงนี้ไปด้วยเลย เจ๊ากัน
ก้อง: เออ! ก็ได้
นัท: ครั้งนี้เคลียร์กันเองได้ชั้นโคตรโล่งอกเลย
แอริน: นั่นสิ นี่เรามีคู่ป่วนในกลุ่มแล้วใช่มั้ยเนี่ย
แก้ม: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นว่านะกัดกันไปหมาเดี๋ยวต้องปิ๊งกันแน่เลย ฟินอ่ะ!
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ไม่จริง เธอดูละครมากไปแล้ว เรื่องจริงตอนนี้คือชั้นเกลียดนาย! นายก้อง!
ก้อง: ใช่! ชั้นก็เกลียดเธอเหมือนกัน ยัยปาล์มมี่!
นัท: ตกลงจะไปพรีเซนต์กันมั้ย?
ปาล์มมี่: ก็ไปสิ!
แอริน: งั้นไปกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว
แล้วทุกคนก็เตรียมตัวพรีเซนต์งาน เมื่อทุกคนพรีเซนต์งานเสร็จแล้ว อาจารย์ได้เรียกก้องกับปาล์มมี่เข้าพบ
อาจารย์: ผมขอชื่นชมคุณทั้งสองมากนะที่พรีเซนต์งานได้ยอดเยี่ยมมาก
ปาล์มมี่: ขอบคุณค่ะอาจารย์ พอดีเรื่องนี้มันเป็นงานถนัดของปาล์มมี่อยู่แล้วค่ะ
ก้อง: ส่วนผมก็เป็นเซเลปอยู่แล้ว งานนี้ผมคิดว่าผมถนัดกว่าปาล์มมี่นะครับ
ปาล์มมี่: นี่นายหลงตัวเองไปหรือเปล่าเนี่ย
อาจารย์: ไม่ต้องเถียงกัน พวกคุณสองคนเก่งกันทั้งคู่แหละ ผมมีแค่นี้แหละ เชิญพวกคุณกลับบ้านกันตามสบายนะ
ก้อง: ครับ สวัสดีครับอาจารย์
เพื่อนๆกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแต่ก้องกับปาล์มมี่ ก้องเดินกับบ้านพร้อมกับปาล์มมี่
ปาล์มมี่: นี่นายไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไง? ทำไมมาเดินตามชั้นเนี่ย
ก้อง: ก็ชั้นกลับทางนี้ ชั้นไม่ได้เดินตามเธอสักหน่อย แล้วเธอกลับบ้านยังไงหละ?
ปาล์มมี่: ชั้นขี่มอร์ไซด์มา คอนโดชั้นอยู่ใกล้มหาลัยเนี่ยแหละ แล้วนายหละ?
ก้อง: ชั้นขับรถมาหนะ โชคดีนะ
ปาล์มมี่: วันนี้นายมาแปลกนะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากจะพูดดีๆกับเธอบ้าง
ปาล์มมี่: หรอ? ขอบใจและกัน ชั้นไปแล้วนะ โชคดีเช่นกัน
ปาล์มมี่ขี่มอร์ไซด์กลับบ้าน พอถึงคอนโด ปาล์มมี่ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ปาล์มมี่แอบอมยิ้ม แต่ก็ได้สติ รีบเข้าห้องไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 2: คู่ป่วนอลเวง
งานกลุ่มดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ก็ไม่ราบรื่นเมื่อปาล์มมี่กับก้องเถียงกันเรื่องบทละครที่จะใช้ในงานนี้ แอริน แก้ม และนัทเหนื่อยใจจนเพลียมากๆ
ปาล์มมี่: นี่ทุกคน ชั้นอยากทำเรื่องนี้อ่ะ วิมานสีชมพู
ก้อง: จะบ้าหรอ? โรแมนติกจนเลี่ยน ต้องเรื่องนี้ พยัคฆ์ร้ายมังกรหยก บู๊แอ๊คชั่น มันสุดเหวี่ยงไปเลย!
ปาล์มมี่: ไม่ได้! เรื่องของชั้นดีกว่า
ก้อง: ดีกว่าตรงไหน? เรื่องของชั้นดีกว่าเยอะ
นัท: ใจเย็นๆเถอะ ชั้นเหนื่อยหว่ะ
แอริน: พวกเราทุกคนต้องมีความสามัคคีกันนะ อย่าทะเลาะกันสิ
แก้ม: นี่ๆๆ เอาเรื่องนี้มั้ย บ่วงรักแก๊งตัวแสบ เหมาะกับวัยรุ่นปัจจุบันดี
ปาล์มมี่: ไหนขออ่านหน่อย
นัท: อืม...น่าสนุกเลยนะ
ก้อง: เรื่องนี้ก็ได้ เธอว่าไงหละปาล์มมี่
ปาล์มมี่: ก็โอเค
แก้ม: งั้นเอาเรื่องนี้เลยนะ แล้วอย่าเถียงกันอีกหละ
ปาล์มมี่: เออ...
ก้อง: โอเค แล้วเริ่มทำกันเลยมั้ย
แอริน: เดี๋ยวนายเคลียร์เรื่องเนื้อเรื่องย่อนะ ส่วนชั้นกับปาล์มจะทำรายงาน แก้มกับนัททำพรีเซนต์แล้วกัน
ก้อง: ได้ ชั้นเริ่มเลยนะ
นัท: ลุยเลย!
แล้วทุกคนก็เริ่มทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งก็ราบรื่นดีเพราะก้องกับปาล์มมี่ทำคนละหน้าที่กัน อาจารย์ให้เวลาถึงบ่ายสองโมง แต่ทุกคนทำงายเสร็จตั้งแต่เที่ยง เลยมีเวลาเตรียมตัวพรีเซนต์เยอะ ทุกคนมาตกลงกันว่าแต่ละคนจะพรีเซนต์ช่ววไหน
ปาล์มมี่: ชั้นขอช่วงนี้นะ มันง่ายดีอ่ะ
ก้อง: อ้าว! ได้ไงอ่ะ เลือกแต่ช่วงง่ายๆแล้วให้เพื่อนยากๆเนี่ยนะ เอาช่วงนี้ไปด้วย
แอริน: ใจเย็นๆ ชั้นอ่านช่วงนี้นะ โอมั้ย
นัท: โออยู่แล้ว ชั้นช่วงนี้นะ แก้มเอาช่วงนี้มั้ย
แก้ม: ได้ ชั้นยังไงก็ได้อยู่แล้ว
นัท: เหลือก้องกับปาล์มมี่ จะเอายังไง?
ปาล์มมี่: ถ้าชั้นเอาช่วงนี้ด้วยแล้วนายจะอ่านอะไร?
ก้อง: ก็ชั้นพูดตอนแรกแล้วไง?
ปาล์มมี่: นี่! เอาเปรียบกันชัดๆ ทำมาหาว่าชั้นอ่านน้อย ของนายน้องกว่าชั้นอีก
ก้อง: ก็ชั้นอ่านคนแรกนี่ มันต้องเปิดตัวพรีเซนต์ ชั้นเป็นผู้กล้าชั้นก็ทำงานหนักกว่าคนอื่นเลยนะ
ปาล์มมี่: แหม...ผู้กล้า ชั้นไม่ยอมหรอก นายเอาช่วงนี้ไปด้วยเลย เจ๊ากัน
ก้อง: เออ! ก็ได้
นัท: ครั้งนี้เคลียร์กันเองได้ชั้นโคตรโล่งอกเลย
แอริน: นั่นสิ นี่เรามีคู่ป่วนในกลุ่มแล้วใช่มั้ยเนี่ย
แก้ม: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นว่านะกัดกันไปหมาเดี๋ยวต้องปิ๊งกันแน่เลย ฟินอ่ะ!
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ไม่จริง เธอดูละครมากไปแล้ว เรื่องจริงตอนนี้คือชั้นเกลียดนาย! นายก้อง!
ก้อง: ใช่! ชั้นก็เกลียดเธอเหมือนกัน ยัยปาล์มมี่!
นัท: ตกลงจะไปพรีเซนต์กันมั้ย?
ปาล์มมี่: ก็ไปสิ!
แอริน: งั้นไปกันเถอะ ใกล้เวลาแล้ว
แล้วทุกคนก็เตรียมตัวพรีเซนต์งาน เมื่อทุกคนพรีเซนต์งานเสร็จแล้ว อาจารย์ได้เรียกก้องกับปาล์มมี่เข้าพบ
อาจารย์: ผมขอชื่นชมคุณทั้งสองมากนะที่พรีเซนต์งานได้ยอดเยี่ยมมาก
ปาล์มมี่: ขอบคุณค่ะอาจารย์ พอดีเรื่องนี้มันเป็นงานถนัดของปาล์มมี่อยู่แล้วค่ะ
ก้อง: ส่วนผมก็เป็นเซเลปอยู่แล้ว งานนี้ผมคิดว่าผมถนัดกว่าปาล์มมี่นะครับ
ปาล์มมี่: นี่นายหลงตัวเองไปหรือเปล่าเนี่ย
อาจารย์: ไม่ต้องเถียงกัน พวกคุณสองคนเก่งกันทั้งคู่แหละ ผมมีแค่นี้แหละ เชิญพวกคุณกลับบ้านกันตามสบายนะ
ก้อง: ครับ สวัสดีครับอาจารย์
เพื่อนๆกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแต่ก้องกับปาล์มมี่ ก้องเดินกับบ้านพร้อมกับปาล์มมี่
ปาล์มมี่: นี่นายไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไง? ทำไมมาเดินตามชั้นเนี่ย
ก้อง: ก็ชั้นกลับทางนี้ ชั้นไม่ได้เดินตามเธอสักหน่อย แล้วเธอกลับบ้านยังไงหละ?
ปาล์มมี่: ชั้นขี่มอร์ไซด์มา คอนโดชั้นอยู่ใกล้มหาลัยเนี่ยแหละ แล้วนายหละ?
ก้อง: ชั้นขับรถมาหนะ โชคดีนะ
ปาล์มมี่: วันนี้นายมาแปลกนะ
ก้อง: ก็ชั้นอยากจะพูดดีๆกับเธอบ้าง
ปาล์มมี่: หรอ? ขอบใจและกัน ชั้นไปแล้วนะ โชคดีเช่นกัน
ปาล์มมี่ขี่มอร์ไซด์กลับบ้าน พอถึงคอนโด ปาล์มมี่ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ปาล์มมี่แอบอมยิ้ม แต่ก็ได้สติ รีบเข้าห้องไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันพฤหัสบดีที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
นิยาย เรื่อง อุบัติรักที่ปลายฟ้า
ผู้แต่ง: BBN
ตัวละคร: ก้อง ปาล์มมี่ แอริน นัท แก้ม ฯลฯ
ตอนที่ 1: ณ วันที่พบกัน
ที่คณะนิเทศศาสตร์ วันนี้เป็นวันรับน้องชั้นปี 1 ก่อนวันเปิดเทอม มีรุ่นพี่ชั้นปี 3 เป็นคนรับน้อง ปาล์มมี่รีบมาก่อนที่จะเริ่มการรับน้อง แต่ก้อง ชายหนุ่มผู้เด็ดเดี่ยวกลับเดินมาอย่างสบายใจทั้งที่ตนมาสาย แล้วทั้งสองคนก็รีบนั่งลงทันที เปปเปอร์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ก็ตักเตือนทั้งสองคน
เปปเปอร์: นี่รู้มั้ย! มันสายแล้วนะ ทำไมไม่มีระเบียบวินัยเอาซะเลย
ปาล์มมี่: หนูขอโทษค่ะ พอดีหนูตื่นสาย
ก้อง: ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย! ว่าแล้ว ชั้นได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ
ปาล์มมี่: ชั้นอาบน้ำมาแล้วนะ นายอย่ามาใส่ร้ายชั้น!
เปปเปอร์: พอกันได้แล้ว นายก็เหมือนกัน ทำไมถึงสาย
ก้อง: พอดีผมทำงานบางอย่างอยู่เลยสาย
เปปเปอร์: งานอะไรของนาย
ก้อง: ผมถ่ายคลิปลงโซเชียลแคม ผมเป็นพิธีกร มันคือรายการแรกของผมเลยนะ ถ่ายมาหลายเอพพิโสดแล้ว
ปาล์มมี่: สนุกมากใช่มั้ยเนี่ย
ก้อง: ใช่สิ! ไม่งั้นชั้นจะมาเรียนนิเทศทำไม
เปปเปอร์: ทีหลังอย่าสายแบบนี้อีกนะ
ก้อง: ครับ
ปาล์มมี่: ค่ะ
พอรับน้องกันเสร็จ ช่วงพักกลางวัน นัท เพื่อนสนิทของก้องตั้งแต่อนุบาลพาก้องไปรู้จักเพื่อนๆ แล้วก็เจอปาล์มมี่อีก
นัท: เฮ้ย!ก้อง วันนี้ชั้นคุยกับเพื่อนๆตั้งแต่เช้าเลย นี่ๆ เรียนสาขาเดียวกับเรา
ก้อง: เฮ้ย! ผู้หญิงทั้งนั้นหว่ะ มีผู้ชายบ้างมั้ยเนี่ย
นัท: ก็นี่มันสาขาภาพยนตร์และโทรทัศน์ ผู้หญิงก็ต้องเยอะกว่าอยู่แล้ว
กลุ่มนี้ชั้นสนิทที่สุด
ก้อง: หญิงล้วนเนี่ยนะ?
นัท: เออ! ก็มีเราสองคนด้วยไง หญิงล้วนที่ไหนกัน นี่แอริน แก้ม
ก้อง: สวัสดีทุกๆคนนะ ชั้นชื่อก้อง
แอริน: สวัสดีเช่นกันก้อง ชั้นรู้ชื่อนายตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ชั้นกำลังดูคลิปนายอยู่ โอแคมากเลยนะ
ก้อง: ขอบใจมากนะ นี่เธอก็รู้ชื่อชั้นแล้วใช่มั้ย
แก้ม: ชั้นรู้จักนายมาหลายเดือนแล้ว ชั้นนี่แหละเป็นแฟนครับนาย ชั้นดีใจมากเลยนะที่ได้เป็นเพื่อนนาย
ก้อง: จริงหรอ? ชั้นก็ดีใจเหมือนกัน
ปาล์มมี่: แอริน แก้ม ชั้นซื้อปาท่องโก๋มาแล้ว
ก้อง: นี่เธอเป็นเพื่อนกับแอรินหรอ?
ปาล์มมี่: ใช่! แล้วไง?
แอริน: ใจเย็นๆก่อน เป็นเพื่อนกันยันจบเลยนะ
ปาล์มมี่: ฮะ! นี่นายอยู่กลุ่มเดี๋ยวกับชั้นหรอ?
นัท: พอดีก้องเป็นเพื่อนชั้นตั้งแต่อนุบาลหนะ ทนอยู่ร่วมแก๊งกันหน่อยนะ 4ปีเอง
แก้ม: ใช่ ชั้นก็อยากสนิทด้วยกันทั้งคู่เลย ชั้นว่าเป็นเพื่อนกันอาจจะดีขึ้นนะ
ปาล์มมี่: ก็ได้! แต่นายห้ามทำอะไรเกินหน้าเกินตาชั้นแล้วกัน ชั้นเป็นหัวหน้าแก๊ง ชั้นใหญ่กว่านาย
ก้อง: เป็นหัวหน้าแก๊งแล้วไงหรอ? คิดจะมาข่มเพื่อนๆเนี่ยนะ
ปาล์มมี่: ชั้นไม่ได้ข่มเพื่อนๆ แต่ชั้นข่มนายคนเดียวตังหาก
แอริน: พอกันได้แล้ว จะปาท่องโก๋กันมั้ย ถ้าไม่กินชั้นกินคนเดียวหมดนี่เลย
ปาล์มมี่: เฮ้ยๆๆๆ กินด้วย
แก้ม: เออๆๆๆ กินบ้างดิ
นัท: ขอชิ้นนึงสิ
แอริน: ได้อยู่แล้ว อ้าวก้อง! กินได้เลย
ก้อง: ขอชิ้นนี้แล้วกัน
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ชิ้นนี้ของชั้น นายเอาชิ้นอื่นสิ
ก้อง: ก็ชั้นหยิบชิ้นนี้ก่อนนะ
ปาล์มมี่: เออก็ได้! เอาสองชิ้นนี้ดีกว่า
ก้อง: กินเยอะไปป่าวเนี่ย! อ้วนอยู่แล้วยังกินอีก
ปาล์มมี่: นี่นายหาว่าชั้นอ้วนหรอ? ไอ้บ้า!
ก้อง: 555 ที่จริงก็น่าจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้วนะ5555
นัท: เฮ้ย! ใจเย็นๆก่อน
แอริน: จะกินปาท่องโก๋มั้ย?
ปาล์มมี่: เออ! กินก็ได้
แล้วทุกคนก็กินปาท่องโก๋กันต่อ ทุกคนก็สนิทสนมกันดี แต่ก้องกับปาล์มมี่สนิทสนมแบบแปลกๆคือ กัดกันทั้งวัน ยิ่งสนิทยิ่งกัดเป็นหมา พอวันเปิดเทอม ทุกคนก็มากันแต่เช้า
แอริน: สวัสดีทุกๆคนนะ
ปาล์มมี่: สวัสดีเช่นกัน แล้วใครยืนถ่ายวีดีโออยู่อ่ะ? รู้แล้ว! นายก้อง!
นัท: ก้องมันกำลังถ่ายเอพพิโสดที่ 11 วันเปิดเทอมหนะ
ก้อง: วันนี้เธอมาแต่เช้าเลยนะ ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย
ปาล์มมี่: ชั้นอาบมาแล้วนะ อาบนานด้วย แล้วนายหละ ถ่ายเสร็จยัง? นี่จะมาเรียนหรือมาถ่ายวีดีโออวดคนอื่นเนี่ย
ก้อง: ชั้นไม่ได้อวดใครนะ! ชั้นแค่ให้คนอื่นรู้ว่าชั้นทำอะไรบ้าง
นัท: กัดกันแต่เช้าเลย
แล้วทุกคนก็เข้าเรียนกัน วันนี้อาจารย์มีงานกลุ่มให้ทำ แบ่งกลุ่ม5คนพอดี ทุกคนก็อยู่กลุ่มเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ผู้แต่ง: BBN
ตัวละคร: ก้อง ปาล์มมี่ แอริน นัท แก้ม ฯลฯ
ตอนที่ 1: ณ วันที่พบกัน
ที่คณะนิเทศศาสตร์ วันนี้เป็นวันรับน้องชั้นปี 1 ก่อนวันเปิดเทอม มีรุ่นพี่ชั้นปี 3 เป็นคนรับน้อง ปาล์มมี่รีบมาก่อนที่จะเริ่มการรับน้อง แต่ก้อง ชายหนุ่มผู้เด็ดเดี่ยวกลับเดินมาอย่างสบายใจทั้งที่ตนมาสาย แล้วทั้งสองคนก็รีบนั่งลงทันที เปปเปอร์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ก็ตักเตือนทั้งสองคน
เปปเปอร์: นี่รู้มั้ย! มันสายแล้วนะ ทำไมไม่มีระเบียบวินัยเอาซะเลย
ปาล์มมี่: หนูขอโทษค่ะ พอดีหนูตื่นสาย
ก้อง: ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย! ว่าแล้ว ชั้นได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ
ปาล์มมี่: ชั้นอาบน้ำมาแล้วนะ นายอย่ามาใส่ร้ายชั้น!
เปปเปอร์: พอกันได้แล้ว นายก็เหมือนกัน ทำไมถึงสาย
ก้อง: พอดีผมทำงานบางอย่างอยู่เลยสาย
เปปเปอร์: งานอะไรของนาย
ก้อง: ผมถ่ายคลิปลงโซเชียลแคม ผมเป็นพิธีกร มันคือรายการแรกของผมเลยนะ ถ่ายมาหลายเอพพิโสดแล้ว
ปาล์มมี่: สนุกมากใช่มั้ยเนี่ย
ก้อง: ใช่สิ! ไม่งั้นชั้นจะมาเรียนนิเทศทำไม
เปปเปอร์: ทีหลังอย่าสายแบบนี้อีกนะ
ก้อง: ครับ
ปาล์มมี่: ค่ะ
พอรับน้องกันเสร็จ ช่วงพักกลางวัน นัท เพื่อนสนิทของก้องตั้งแต่อนุบาลพาก้องไปรู้จักเพื่อนๆ แล้วก็เจอปาล์มมี่อีก
นัท: เฮ้ย!ก้อง วันนี้ชั้นคุยกับเพื่อนๆตั้งแต่เช้าเลย นี่ๆ เรียนสาขาเดียวกับเรา
ก้อง: เฮ้ย! ผู้หญิงทั้งนั้นหว่ะ มีผู้ชายบ้างมั้ยเนี่ย
นัท: ก็นี่มันสาขาภาพยนตร์และโทรทัศน์ ผู้หญิงก็ต้องเยอะกว่าอยู่แล้ว
กลุ่มนี้ชั้นสนิทที่สุด
ก้อง: หญิงล้วนเนี่ยนะ?
นัท: เออ! ก็มีเราสองคนด้วยไง หญิงล้วนที่ไหนกัน นี่แอริน แก้ม
ก้อง: สวัสดีทุกๆคนนะ ชั้นชื่อก้อง
แอริน: สวัสดีเช่นกันก้อง ชั้นรู้ชื่อนายตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ชั้นกำลังดูคลิปนายอยู่ โอแคมากเลยนะ
ก้อง: ขอบใจมากนะ นี่เธอก็รู้ชื่อชั้นแล้วใช่มั้ย
แก้ม: ชั้นรู้จักนายมาหลายเดือนแล้ว ชั้นนี่แหละเป็นแฟนครับนาย ชั้นดีใจมากเลยนะที่ได้เป็นเพื่อนนาย
ก้อง: จริงหรอ? ชั้นก็ดีใจเหมือนกัน
ปาล์มมี่: แอริน แก้ม ชั้นซื้อปาท่องโก๋มาแล้ว
ก้อง: นี่เธอเป็นเพื่อนกับแอรินหรอ?
ปาล์มมี่: ใช่! แล้วไง?
แอริน: ใจเย็นๆก่อน เป็นเพื่อนกันยันจบเลยนะ
ปาล์มมี่: ฮะ! นี่นายอยู่กลุ่มเดี๋ยวกับชั้นหรอ?
นัท: พอดีก้องเป็นเพื่อนชั้นตั้งแต่อนุบาลหนะ ทนอยู่ร่วมแก๊งกันหน่อยนะ 4ปีเอง
แก้ม: ใช่ ชั้นก็อยากสนิทด้วยกันทั้งคู่เลย ชั้นว่าเป็นเพื่อนกันอาจจะดีขึ้นนะ
ปาล์มมี่: ก็ได้! แต่นายห้ามทำอะไรเกินหน้าเกินตาชั้นแล้วกัน ชั้นเป็นหัวหน้าแก๊ง ชั้นใหญ่กว่านาย
ก้อง: เป็นหัวหน้าแก๊งแล้วไงหรอ? คิดจะมาข่มเพื่อนๆเนี่ยนะ
ปาล์มมี่: ชั้นไม่ได้ข่มเพื่อนๆ แต่ชั้นข่มนายคนเดียวตังหาก
แอริน: พอกันได้แล้ว จะปาท่องโก๋กันมั้ย ถ้าไม่กินชั้นกินคนเดียวหมดนี่เลย
ปาล์มมี่: เฮ้ยๆๆๆ กินด้วย
แก้ม: เออๆๆๆ กินบ้างดิ
นัท: ขอชิ้นนึงสิ
แอริน: ได้อยู่แล้ว อ้าวก้อง! กินได้เลย
ก้อง: ขอชิ้นนี้แล้วกัน
ปาล์มมี่: เฮ้ย! ชิ้นนี้ของชั้น นายเอาชิ้นอื่นสิ
ก้อง: ก็ชั้นหยิบชิ้นนี้ก่อนนะ
ปาล์มมี่: เออก็ได้! เอาสองชิ้นนี้ดีกว่า
ก้อง: กินเยอะไปป่าวเนี่ย! อ้วนอยู่แล้วยังกินอีก
ปาล์มมี่: นี่นายหาว่าชั้นอ้วนหรอ? ไอ้บ้า!
ก้อง: 555 ที่จริงก็น่าจะรู้ตัวเองตั้งนานแล้วนะ5555
นัท: เฮ้ย! ใจเย็นๆก่อน
แอริน: จะกินปาท่องโก๋มั้ย?
ปาล์มมี่: เออ! กินก็ได้
แล้วทุกคนก็กินปาท่องโก๋กันต่อ ทุกคนก็สนิทสนมกันดี แต่ก้องกับปาล์มมี่สนิทสนมแบบแปลกๆคือ กัดกันทั้งวัน ยิ่งสนิทยิ่งกัดเป็นหมา พอวันเปิดเทอม ทุกคนก็มากันแต่เช้า
แอริน: สวัสดีทุกๆคนนะ
ปาล์มมี่: สวัสดีเช่นกัน แล้วใครยืนถ่ายวีดีโออยู่อ่ะ? รู้แล้ว! นายก้อง!
นัท: ก้องมันกำลังถ่ายเอพพิโสดที่ 11 วันเปิดเทอมหนะ
ก้อง: วันนี้เธอมาแต่เช้าเลยนะ ได้อาบน้ำมาหรือเปล่าเนี่ย
ปาล์มมี่: ชั้นอาบมาแล้วนะ อาบนานด้วย แล้วนายหละ ถ่ายเสร็จยัง? นี่จะมาเรียนหรือมาถ่ายวีดีโออวดคนอื่นเนี่ย
ก้อง: ชั้นไม่ได้อวดใครนะ! ชั้นแค่ให้คนอื่นรู้ว่าชั้นทำอะไรบ้าง
นัท: กัดกันแต่เช้าเลย
แล้วทุกคนก็เข้าเรียนกัน วันนี้อาจารย์มีงานกลุ่มให้ทำ แบ่งกลุ่ม5คนพอดี ทุกคนก็อยู่กลุ่มเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันเสาร์ที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 12: ก้าวต่อไปของแก๊งตัวแสบ
แก๊งตัวแสบอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันเข้ามหาวิทยาลัย แต่ความสัมพันธ์และความรักยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง โดมกับแฟร์รี่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ อาร์ม ป๊อป ฝ้าย เบเบ้ เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและคนละคณะเหมือนกัน แต่พวกเขายังติดต่อกันอยู่ อาร์ม ป๊อป ฝ้ายและเบเบ้คุยกันในสวนสาธารณะ
อาร์ม: วันนี้คงเป็นวันรวมเพื่อนในแก๊งตัวแสบนะ ไม่ได้เจอโดมกับแฟร์รี่หลายเดือนแล้ว
ป๊อป: ใช่ ชั้นว่าสองคนนี้คงสวีทน่าดูเลยแหละ
ฝ้าย: แปลกเนาะ พวกเราเข้ามหาลัยกันแล้วแต่เราก็มีเพื่อนเท่าเดิม555
เบเบ้: ที่จริงชั้นก็มีเพื่อนนะแต่ไม่สนิทเท่าพวกเราทุกคน
อาร์ม: เพราะเธอยังเป็นแฟนชั้นอยู่ไง
เบเบ้: บ้าหนะ เดี๋ยวนี้ถอดแว่นแล้วเพี้ยนขนาดนี้เลยหรอ?
ป๊อป: ฝ้าย อนาคตชั้นอยากแต่งงานกับเธอที่นี้ มีสวนดอกไม้ บรรเลงดนตรี ฟินอ่ะ
ฝ้าย: เพ้อใหญ่แล้ว ชั้นยังไม่แต่งกับนายง่ายๆหรอก
อาร์ม: แล้วเมื่อไหร่โดมกับแฟร์รี่จะมานะ
แล้วโดมกับแฟร์รี่ก็มา พร้อมขนมต่างๆมากินกัน
โดม: สวัสดีทุกๆคน คิดถึงหวะ
แฟร์รี่: สวัสดีทุกๆคนนะ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั้ย?
ฝ้าย: สบายดี แหม...สวยขึ้นเลยนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: จริงหรอ เขินนะเนี่ย
โดม: สวยเพราะมีชั้นไง
แฟร์รี่: ใครถาม? 555
โดม: แหม่ ถ้าปากร้ายมากเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน
แฟร์รี่: บ้า! ทะลึ่ง!
โดม: นายหล่อขึ้นเยอะเลยนะอาร์ม
อาร์ม: ขอบใจนะ พอดีว่าคนมันหล่ออยู่แล้ว
เบเบ้: ตั้งแต่ถอดแว่นมาเนี่ยเป็นแบบนี้แหละ ชั้นหละเพลีย
ป๊อป: แต่ละมุกนี่ชั้นยอมแพ้เลย555
โดม: ชั้นหวังว่าพวกเราทุกคนจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปนะ รวมพลังกันหน่อย
อาร์ม: ได้
" เฮ้! ไชโย! 555+"
จบบริบูรณ์
ตอนที่ 12: ก้าวต่อไปของแก๊งตัวแสบ
แก๊งตัวแสบอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันเข้ามหาวิทยาลัย แต่ความสัมพันธ์และความรักยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง โดมกับแฟร์รี่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ อาร์ม ป๊อป ฝ้าย เบเบ้ เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและคนละคณะเหมือนกัน แต่พวกเขายังติดต่อกันอยู่ อาร์ม ป๊อป ฝ้ายและเบเบ้คุยกันในสวนสาธารณะ
อาร์ม: วันนี้คงเป็นวันรวมเพื่อนในแก๊งตัวแสบนะ ไม่ได้เจอโดมกับแฟร์รี่หลายเดือนแล้ว
ป๊อป: ใช่ ชั้นว่าสองคนนี้คงสวีทน่าดูเลยแหละ
ฝ้าย: แปลกเนาะ พวกเราเข้ามหาลัยกันแล้วแต่เราก็มีเพื่อนเท่าเดิม555
เบเบ้: ที่จริงชั้นก็มีเพื่อนนะแต่ไม่สนิทเท่าพวกเราทุกคน
อาร์ม: เพราะเธอยังเป็นแฟนชั้นอยู่ไง
เบเบ้: บ้าหนะ เดี๋ยวนี้ถอดแว่นแล้วเพี้ยนขนาดนี้เลยหรอ?
ป๊อป: ฝ้าย อนาคตชั้นอยากแต่งงานกับเธอที่นี้ มีสวนดอกไม้ บรรเลงดนตรี ฟินอ่ะ
ฝ้าย: เพ้อใหญ่แล้ว ชั้นยังไม่แต่งกับนายง่ายๆหรอก
อาร์ม: แล้วเมื่อไหร่โดมกับแฟร์รี่จะมานะ
แล้วโดมกับแฟร์รี่ก็มา พร้อมขนมต่างๆมากินกัน
โดม: สวัสดีทุกๆคน คิดถึงหวะ
แฟร์รี่: สวัสดีทุกๆคนนะ ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั้ย?
ฝ้าย: สบายดี แหม...สวยขึ้นเลยนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: จริงหรอ เขินนะเนี่ย
โดม: สวยเพราะมีชั้นไง
แฟร์รี่: ใครถาม? 555
โดม: แหม่ ถ้าปากร้ายมากเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน
แฟร์รี่: บ้า! ทะลึ่ง!
โดม: นายหล่อขึ้นเยอะเลยนะอาร์ม
อาร์ม: ขอบใจนะ พอดีว่าคนมันหล่ออยู่แล้ว
เบเบ้: ตั้งแต่ถอดแว่นมาเนี่ยเป็นแบบนี้แหละ ชั้นหละเพลีย
ป๊อป: แต่ละมุกนี่ชั้นยอมแพ้เลย555
โดม: ชั้นหวังว่าพวกเราทุกคนจะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปนะ รวมพลังกันหน่อย
อาร์ม: ได้
" เฮ้! ไชโย! 555+"
จบบริบูรณ์
วันศุกร์ที่ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 11: ยอมรับความเป็นจริง
ฟอร่าทำแซนด์วิชมาให้อาร์มทุกวัน จนวันนี้ ฟอร่าพยายามจะเอาใจอาร์มทุกอย่าง และก็ได้สารภาพรักกับอาร์ม อาร์มไม่รู้จะพูดยังไงไม่ให้ฟอร่าเสียใจแต่มันก็จำเป็นที่จะต้องพูดตรงๆ
ฟอร่า: พี่อาร์มค่ะ รู้มั้ยทำไมหนูถึงมาดูแลพี่อาร์มแบบนี้ทุกวัน
อาร์ม: เพราะอะไรหรอ?
ฟอร่า: เพราะว่า...หนูรักพี่อาร์มค่ะ รักแรกพบ รักอย่างสุดหัวใจเลยค่ะ
อาร์ม: แต่...พี่...ไม่ได้รักฟอร่านะ พี่คิดกับฟอร่าได้แค่น่องสาวเท่านั้น ตัดใจจากพี่เธอเถอะ
ฟอร่า: ทำไมค่ะ หนูไม่ดีตรงไหน?
อาร์ม: ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือพี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว
ฟอร่า: คนที่พี่รักคงโชคดีน่าดูนะคะที่มีผู้ชายอย่างพี่รัก
อาร์ม: ยังไงฟอร่าก็เป็นน้องสาวพี่เสมอ
ฟอร่าร้องไห้กลับมาที่บ้าน แฟร์รี่เข้าไปปลอบใจ
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรนะน้องพี่ พยายามหน่อย
ฟอร่า: หนูคงต้องตัดใจจริงๆแล้วใช่มั้ยคะ
แฟร์รี่: ยังไงสักวันก็ต้องมีคนดีๆเข้ามา เชื่อพี่นะ
ฟอร่า: ค่ะ พี่แฟร์รี่
วันรุ่งขึ้นฟอร่ามาโรงเรียนแต่เช้า นั่งซึมอยู่ริมระเบียง ปีแอร์เดินเข้ามานั่งคุยด้วย
ปีแอร์: เป็นไงบ้าง อยากกินอะไรมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่หิว
ปีแอร์: ฟังเพลงกันมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่อยากฟัง
ปีแอร์: แล้วเธอจะนั่งซึมแบบนี้ต่อไปเนี่ยนะ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนหนะ
ฟอร่า: นายเป็นห่วงชั้นจริงๆหรอ?
ปีแอร์: ปกติเธออาจะต้องการคนที่เธอรัก เมื่อไม่สมหวังก็คิดว่าเธอไม่เหลือใคร ทำไมเธอไม่ลองมองคนที่ใกล้ตัวที่เค้ายังรักเธอเสมอหละ ยังไงคนที่รักเธอก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจอยู่แล้ว
ฟอร่า: แล้วใครหละที่รักชั้น
ปีแอร์: เออะ...คือ...
ฟอร่า: ชั้นรู้มาตลอดแล้วว่านายรักชั้น แต่ชั้นไม่เคยให้โอกาสนายเลย ทั้งที่นายดีกับชั้นมาตลอด
ปีแอร์: แล้วเธอยังพอมีโอกาสให้ชั้นบ้างมั้ย?
ฟอร่า: ชั้นพร้อมให้โอกาสนายแล้ว ขอบใจนายมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ปีแอร์: ไม่เป็นไรหรอก ที่ทำไปทั้งหมดเพราะชั้นรักเธอไง
ปีแอร์เริ่มสานสัมพันธ์ุกับฟอร่า ซึ่งเป็นไปได้สวยมาก ทำให้ฟอร่าคิดได้แล้วว่ายังมีคนที่รักเราอยู่ใกล้ๆตัวนี่เอง เบเบ้รู้แล้วว่าอาร์มปฏิเสธฟอร่าเลยคุยกับอาร์ม
เบเบ้: นายพูดตรงๆกับน้องเค้าเลยหรอ?
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยต้องพูดตรงๆไปนี่แหละ
เบเบ้: แล้วตกลงผู้หญิงที่อยู่ในใจนายคือใครกันแน่
อาร์ม: อยากรู้จริงๆหรอ?
เบเบ้: อยากรู้สิ บอกมาเหอะ
อาร์ม: อย่าตกใจนะ
เบเบ้: ทำไมหรอ? ตกใจยังไง?
อาร์ม:คือชั้น...ชั้นชอบเธอ
เบเบ้: เออะ...นายชอบชั้น
อาร์ม: ชั้นชอบเธอตั้งแต่แรกเจอแล้ว
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริงสิ แล้วเธอหละ
เบเบ้: ชั้น...ชั้นเขิน! พรุ่งนี้ค่อยตอบ
อาร์ม: อ้าว! จะไปไหน ตอบชั้นก่อน
เบเบ้: ก็...ชั้นชอบนาย!
อาร์ม: เดี๋ยวก่อน! ชั้นรักเธอ! เขินขนาดนี้เลยหรอ?
อาร์มอมยิ้มอยู่คนเดี๋ยวที่เบเบ้เขิน และดีใจที่เบเบ้ก็รักอาร์ม เพื่อนๆในแก๊งตัวแสบแอบดูอาร์มตลอดก็หัวเราะกันทั่วหน้า ทุกคนต่างสมหวังในความรัก
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 11: ยอมรับความเป็นจริง
ฟอร่าทำแซนด์วิชมาให้อาร์มทุกวัน จนวันนี้ ฟอร่าพยายามจะเอาใจอาร์มทุกอย่าง และก็ได้สารภาพรักกับอาร์ม อาร์มไม่รู้จะพูดยังไงไม่ให้ฟอร่าเสียใจแต่มันก็จำเป็นที่จะต้องพูดตรงๆ
ฟอร่า: พี่อาร์มค่ะ รู้มั้ยทำไมหนูถึงมาดูแลพี่อาร์มแบบนี้ทุกวัน
อาร์ม: เพราะอะไรหรอ?
ฟอร่า: เพราะว่า...หนูรักพี่อาร์มค่ะ รักแรกพบ รักอย่างสุดหัวใจเลยค่ะ
อาร์ม: แต่...พี่...ไม่ได้รักฟอร่านะ พี่คิดกับฟอร่าได้แค่น่องสาวเท่านั้น ตัดใจจากพี่เธอเถอะ
ฟอร่า: ทำไมค่ะ หนูไม่ดีตรงไหน?
อาร์ม: ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือพี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว
ฟอร่า: คนที่พี่รักคงโชคดีน่าดูนะคะที่มีผู้ชายอย่างพี่รัก
อาร์ม: ยังไงฟอร่าก็เป็นน้องสาวพี่เสมอ
ฟอร่าร้องไห้กลับมาที่บ้าน แฟร์รี่เข้าไปปลอบใจ
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรนะน้องพี่ พยายามหน่อย
ฟอร่า: หนูคงต้องตัดใจจริงๆแล้วใช่มั้ยคะ
แฟร์รี่: ยังไงสักวันก็ต้องมีคนดีๆเข้ามา เชื่อพี่นะ
ฟอร่า: ค่ะ พี่แฟร์รี่
วันรุ่งขึ้นฟอร่ามาโรงเรียนแต่เช้า นั่งซึมอยู่ริมระเบียง ปีแอร์เดินเข้ามานั่งคุยด้วย
ปีแอร์: เป็นไงบ้าง อยากกินอะไรมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่หิว
ปีแอร์: ฟังเพลงกันมั้ย?
ฟอร่า: ไม่อ่ะ ชั้นไม่อยากฟัง
ปีแอร์: แล้วเธอจะนั่งซึมแบบนี้ต่อไปเนี่ยนะ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนหนะ
ฟอร่า: นายเป็นห่วงชั้นจริงๆหรอ?
ปีแอร์: ปกติเธออาจะต้องการคนที่เธอรัก เมื่อไม่สมหวังก็คิดว่าเธอไม่เหลือใคร ทำไมเธอไม่ลองมองคนที่ใกล้ตัวที่เค้ายังรักเธอเสมอหละ ยังไงคนที่รักเธอก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจอยู่แล้ว
ฟอร่า: แล้วใครหละที่รักชั้น
ปีแอร์: เออะ...คือ...
ฟอร่า: ชั้นรู้มาตลอดแล้วว่านายรักชั้น แต่ชั้นไม่เคยให้โอกาสนายเลย ทั้งที่นายดีกับชั้นมาตลอด
ปีแอร์: แล้วเธอยังพอมีโอกาสให้ชั้นบ้างมั้ย?
ฟอร่า: ชั้นพร้อมให้โอกาสนายแล้ว ขอบใจนายมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ปีแอร์: ไม่เป็นไรหรอก ที่ทำไปทั้งหมดเพราะชั้นรักเธอไง
ปีแอร์เริ่มสานสัมพันธ์ุกับฟอร่า ซึ่งเป็นไปได้สวยมาก ทำให้ฟอร่าคิดได้แล้วว่ายังมีคนที่รักเราอยู่ใกล้ๆตัวนี่เอง เบเบ้รู้แล้วว่าอาร์มปฏิเสธฟอร่าเลยคุยกับอาร์ม
เบเบ้: นายพูดตรงๆกับน้องเค้าเลยหรอ?
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงก็เลยต้องพูดตรงๆไปนี่แหละ
เบเบ้: แล้วตกลงผู้หญิงที่อยู่ในใจนายคือใครกันแน่
อาร์ม: อยากรู้จริงๆหรอ?
เบเบ้: อยากรู้สิ บอกมาเหอะ
อาร์ม: อย่าตกใจนะ
เบเบ้: ทำไมหรอ? ตกใจยังไง?
อาร์ม:คือชั้น...ชั้นชอบเธอ
เบเบ้: เออะ...นายชอบชั้น
อาร์ม: ชั้นชอบเธอตั้งแต่แรกเจอแล้ว
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริงสิ แล้วเธอหละ
เบเบ้: ชั้น...ชั้นเขิน! พรุ่งนี้ค่อยตอบ
อาร์ม: อ้าว! จะไปไหน ตอบชั้นก่อน
เบเบ้: ก็...ชั้นชอบนาย!
อาร์ม: เดี๋ยวก่อน! ชั้นรักเธอ! เขินขนาดนี้เลยหรอ?
อาร์มอมยิ้มอยู่คนเดี๋ยวที่เบเบ้เขิน และดีใจที่เบเบ้ก็รักอาร์ม เพื่อนๆในแก๊งตัวแสบแอบดูอาร์มตลอดก็หัวเราะกันทั่วหน้า ทุกคนต่างสมหวังในความรัก
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันพุธที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 10: บ่วงนี้แก้ยังไง?
อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน เพื่อจะได้มีเวลาคุยกับเบเบ้ ระหว่างที่อาร์มคุยกับเบเบ้ ฟอร่าได้ขึ้นมาหาอาร์มแล้วเอาแซนด์วิชมาฝากอาร์มด้วย
อาร์ม: สวัสดีเบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันอาร์ม
อาร์ม: วันนี้ท้องฟ้าสวยดีนะ ชั้นชอบมากๆเลย
เบเบ้: ชั้นก็ชอบ ไหนว่าจะร้องเพลงให้ฟังทุกวันไง ไม่ร้องหรอ?
อาร์ม: ได้ เริ่มเลยนะ
ฟอร่า: พี่อาร์มสวัสดีค่ะ
อาร์ม: อ้าว! ฟอร่า มาได้ไงเนี่ย!
ฟอร่า: วันนี้หนูเอาแซนด์วิชมาฝากด้วย
อาร์ม: ขอบใจนะ เบเบ้ นี่ฟอร่าน้องสาวของแฟร์รี่ นี่เบเบ้เพื่อนสนิทพี่เอง
ฟอร่า: สวัสดีค่ะพี่เบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันค่ะ...
อาร์ม: งั้นชั้นขอติดเธอไว้ตอนเย็นแล้วกันนะ เดี๋ยวชั้นไปกินแซนด์วิชก่อน
เบเบ้: โอเค ไม่เป็นไร
อาร์มไปกินแซนด์วิชกับฟอร่า เบเบ้รู้สึกน้อยใจ อารมณ์ไม่ดี มันเป็นอาการหึง เพราะในใจของเบเบ้เริ่มรักอาร์มเข้าแล้ว ส่วนอาร์มก็อยากอยู่กับเบเบ้ แต่กลัวว่าฟอร่าจะเสียใจที่ไม่กินแซนด์วิช ฟอร่ากลับม.3 ปีแอร์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบฟอร่าถามหาด้วยความเป็นห่วง
ปีแอร์: ฟอร่า ไปไหนมาหนะ
ฟอร่า: ชั้นไปหาพี่อาร์มมา ชั้นมีความสุขมากเลยนะที่ได้อยู่กับพี่อาร์ม
ปีแอร์: เธอระวังตัวไว้หน่อยนะ ไว้ใจได้หรือเปล่า?
ฟอร่า: แต่เค้าเป็นเพื่อนของพี่สาวชั้นนะ
ปีแอร์: ก็ชั้นเป็นห่วงหนะ
ฟอร่า: ขอบใจนะ ชั้นไว้ใจพี่อาร์ม
ปีแอร์กลุ้มใจกับเรื่องราวต่างๆ รู้สึกผิดที่คิดแอบรักเพื่อนสนิท ทั้งที่มันทรมานมาก แต่ก็ไม่มีทางที่ตัดใจได้ ตอนเย็นอาร์มมาหาเบเบ้ อาร์มเห็นเบเบ้ดูหงอยเลยรีบร้องเพลงให้ฟัง แต่เบเบ้ก็ยังไม่ดีขึ้น อาร์มแปลกใจ
อาร์ม: เบเบ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?
เบเบ้: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไร
อาร์ม: เธอโกรธชั้นใช่มั้ย ชั้นขอโทษ ชั้นแค่กลัวว่าฟอร่าจะน้อยใจ
เบเบ้: ชั้นไม่ได้โกรธนายสักหน่อย ชั้นว่าน้องเค้าชอบนายแน่เลย ชั้นเชียร์สุดตัวเลยนะ
อาร์ม: แต่ชั้นไม่ได้ชอบฟอร่านะ ชั้นมีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว
เบเบ้: ใครหรอ...
อาร์ม: คือ...เถอะ...
ป๊อป: อ้าว! อาร์ม จู๋จี๋กับเบเบ้อยู่หรอ
อาร์ม: เปล่า คุยกันเฉยๆ
โดม: ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ชั้นดูอาการออก เพราะชั้นก็เคยเป็นมา
ป๊อป: กับแฟร์รี่ไง555
โดม: เฮ้ย! ชั้นคุยกับอาร์ม
เบเบ้: แฟร์รี่ น้องฟอร่าไม่ได้มาด้วยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นไม่ให้มาเอง ขืนมาเดี๋ยวมาวุ่นวายกับอาร์มหน่ะ
เบเบ้: แต่ฟอร่าเค้าชอบอาร์มนะ น่าจะปล่อยเถอะ
แฟร์รี่: มันขึ้นอยู่กับอาร์มมากกว่า
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะบอกฟอร่ายังไงดี ชั้นไม่ได้ชอบจริงๆ
โดม: แล้วชอบใครหละ หรือว่า...
อาร์ม: ชั้นๆๆกลับบ้านก่อน พรุ่งนี้เจอกันทุกคน บาย!
อาร์มรีบวิ่งกลับบ้านอย่างเขินๆ เบเบ้คิดไม่ออกว่าคนที่อาร์มชอบเป็นใคร แต่ในใจก็แอบหวังว่าจะเป็นเบเบ้เอง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 10: บ่วงนี้แก้ยังไง?
อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน เพื่อจะได้มีเวลาคุยกับเบเบ้ ระหว่างที่อาร์มคุยกับเบเบ้ ฟอร่าได้ขึ้นมาหาอาร์มแล้วเอาแซนด์วิชมาฝากอาร์มด้วย
อาร์ม: สวัสดีเบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันอาร์ม
อาร์ม: วันนี้ท้องฟ้าสวยดีนะ ชั้นชอบมากๆเลย
เบเบ้: ชั้นก็ชอบ ไหนว่าจะร้องเพลงให้ฟังทุกวันไง ไม่ร้องหรอ?
อาร์ม: ได้ เริ่มเลยนะ
ฟอร่า: พี่อาร์มสวัสดีค่ะ
อาร์ม: อ้าว! ฟอร่า มาได้ไงเนี่ย!
ฟอร่า: วันนี้หนูเอาแซนด์วิชมาฝากด้วย
อาร์ม: ขอบใจนะ เบเบ้ นี่ฟอร่าน้องสาวของแฟร์รี่ นี่เบเบ้เพื่อนสนิทพี่เอง
ฟอร่า: สวัสดีค่ะพี่เบเบ้
เบเบ้: สวัสดีเช่นกันค่ะ...
อาร์ม: งั้นชั้นขอติดเธอไว้ตอนเย็นแล้วกันนะ เดี๋ยวชั้นไปกินแซนด์วิชก่อน
เบเบ้: โอเค ไม่เป็นไร
อาร์มไปกินแซนด์วิชกับฟอร่า เบเบ้รู้สึกน้อยใจ อารมณ์ไม่ดี มันเป็นอาการหึง เพราะในใจของเบเบ้เริ่มรักอาร์มเข้าแล้ว ส่วนอาร์มก็อยากอยู่กับเบเบ้ แต่กลัวว่าฟอร่าจะเสียใจที่ไม่กินแซนด์วิช ฟอร่ากลับม.3 ปีแอร์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบฟอร่าถามหาด้วยความเป็นห่วง
ปีแอร์: ฟอร่า ไปไหนมาหนะ
ฟอร่า: ชั้นไปหาพี่อาร์มมา ชั้นมีความสุขมากเลยนะที่ได้อยู่กับพี่อาร์ม
ปีแอร์: เธอระวังตัวไว้หน่อยนะ ไว้ใจได้หรือเปล่า?
ฟอร่า: แต่เค้าเป็นเพื่อนของพี่สาวชั้นนะ
ปีแอร์: ก็ชั้นเป็นห่วงหนะ
ฟอร่า: ขอบใจนะ ชั้นไว้ใจพี่อาร์ม
ปีแอร์กลุ้มใจกับเรื่องราวต่างๆ รู้สึกผิดที่คิดแอบรักเพื่อนสนิท ทั้งที่มันทรมานมาก แต่ก็ไม่มีทางที่ตัดใจได้ ตอนเย็นอาร์มมาหาเบเบ้ อาร์มเห็นเบเบ้ดูหงอยเลยรีบร้องเพลงให้ฟัง แต่เบเบ้ก็ยังไม่ดีขึ้น อาร์มแปลกใจ
อาร์ม: เบเบ้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?
เบเบ้: เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไร
อาร์ม: เธอโกรธชั้นใช่มั้ย ชั้นขอโทษ ชั้นแค่กลัวว่าฟอร่าจะน้อยใจ
เบเบ้: ชั้นไม่ได้โกรธนายสักหน่อย ชั้นว่าน้องเค้าชอบนายแน่เลย ชั้นเชียร์สุดตัวเลยนะ
อาร์ม: แต่ชั้นไม่ได้ชอบฟอร่านะ ชั้นมีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว
เบเบ้: ใครหรอ...
อาร์ม: คือ...เถอะ...
ป๊อป: อ้าว! อาร์ม จู๋จี๋กับเบเบ้อยู่หรอ
อาร์ม: เปล่า คุยกันเฉยๆ
โดม: ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ชั้นดูอาการออก เพราะชั้นก็เคยเป็นมา
ป๊อป: กับแฟร์รี่ไง555
โดม: เฮ้ย! ชั้นคุยกับอาร์ม
เบเบ้: แฟร์รี่ น้องฟอร่าไม่ได้มาด้วยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นไม่ให้มาเอง ขืนมาเดี๋ยวมาวุ่นวายกับอาร์มหน่ะ
เบเบ้: แต่ฟอร่าเค้าชอบอาร์มนะ น่าจะปล่อยเถอะ
แฟร์รี่: มันขึ้นอยู่กับอาร์มมากกว่า
อาร์ม: ชั้นไม่รู้จะบอกฟอร่ายังไงดี ชั้นไม่ได้ชอบจริงๆ
โดม: แล้วชอบใครหละ หรือว่า...
อาร์ม: ชั้นๆๆกลับบ้านก่อน พรุ่งนี้เจอกันทุกคน บาย!
อาร์มรีบวิ่งกลับบ้านอย่างเขินๆ เบเบ้คิดไม่ออกว่าคนที่อาร์มชอบเป็นใคร แต่ในใจก็แอบหวังว่าจะเป็นเบเบ้เอง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันจันทร์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 9: คุ๊กกี้แสนอร่อย
โดมมาหาแฟร์รี่ที่คอนโดของแฟร์รี่ กดกริ่งเรียก ฟอร่าซึ่งเป็นน้องสาวของแฟร์รี่ชั้นม.3 ได้เปิดประตูออกมา
ฟอร่า: อ้าว! สวัสดีค่ะพี่โดม
โดม: สวัสดีครับ พี่แฟร์รี่อยู่มั้ย?
ฟอร่า: อ๋อ...อาบน้ำอยู่ค่ะ ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว555
โดม: หอมอะไรอ่ะ น่ากินจังเลย
ฟอร่า: พอดีพี่แฟร์รี่ทำคุกกี้มาการูนค่ะ น่ากินมากเลย เห็นบอกว่าจะเอาไปฝากพี่โดมด้วย
โดม: แหม่! ไม่ต้องฝากแล้ว พี่กินเลยดีกว่า
แฟร์รี่: นี่! จะกินไม่บอกสักคำเลยนะ
โดม: ก็เธอจะเอามาฝากชั้นไม่ใช่หรอ? ชั้นอยู่นี่แล้วไง ชั้นก็กินได้สิ
แฟร์รี่: ก็นายกินเก่งนี่ เดี๋ยวหมดแล้วชั้นจะได้กินมั้ย?
โดม: จ้า...ที่รักของผม
แฟร์รี่: บ้า! ไม่อายน้องชั้นบ้างหรอ?
ฟอร่า: ไม่เป็นไรค่ะ หนูชอบ555 เดี๋ยวหนูขอตัวไปเรียนพิเศษก่อนนะคะ
แฟร์รี่: จ่ะ แล้วเจอกันนะ
โดมแอบเขยิบมานั่งใกล้ๆแฟร์รี่ แล้วดมไหล่ที่หอมหวนของแฟร์รี่ แฟร์รี่หันไปเห็นแล้วรีบสะบัดไหล่ทันที
แฟร์รี่: นี่มันจะมากไปแล้วนะ! ไอ้ทะลึ่ง!
โดม: เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหอมขนาดนี้ ไม่ได้อาบน้ำมาคืนนึงแล้วไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ก็ชั้นอาบแล้วนี่ ชั้นไม่ให้ดมหรอก
โดม: ไม่เอาหน่า ดมนิดดมหน่อยเอง
แฟร์รี่: บ้า! ไหนบอกว่าจะกินคุ๊กกี้ไง กินสิ!
โดม: เขินหรอ? อุ๊ย! น่าแดงเลย จุ๊บ!
แฟร์รี่: นี่นายหรอกหอมแก้มชั้นหรอ! กินไปเลย...555 เต็มปากแล้ว
โดม: งัมๆๆๆ จะติดคอแล้วเนี่ย ยัดกี่อันหนะ
แฟร์รี่: ก็อยากหรอกหอมแก้มเองเนี่ย เป็นไง อร่อยเปล่า?
โดม: งัมๆๆๆ อร่อยจุงเบย คนทำก็อร่อย
แฟร์รี่: อะไรนะ! ถ้าพูดอีกที่ชั้นยัดอีกนะ
โดม: งัมๆๆๆ คร้าบผม
โดมกินคุ๊กกี้กับแฟร์รี่อย่างอร่อยและมีความสุข ฟอร่าไปเรียนพิเศษที่ห้องม.6 ของโรงเรียน ระหว่างทางฟอร่าเดินเพลินจนชนกับอาร์ม อาร์มประคองฟอร่าไว้ ฟอร่าปิ๊งอาร์ม แต่อาร์มก็ปกติดี ฟอร่าใจละลายไปยังตาตุ่มเมื่อเห็นหนุ่มซึ่งตรงสเป็ค ใส่แว่นหนา หน้าขาวจืด ดูดี แต่ฟอร่าเหมือนเคยเห็นหน้าในโทรศัพท์ของแฟร์รี่
อาร์ม: ขอโทษครับ
ฟอร่า: ขอโทษค่ะ เอ๊ะ! คุ้นๆ พี่ๆๆๆอาร์มๆๆๆใช่มั้ยคะ!
อาร์ม: ใช่ครับ
ฟอร่า: หนูชื่อฟอร่า เป็นน้องสาวของพี่แฟร์รี่ค่ะ
อาร์ม: จริงหรอ? มีแค่โดมที่เคยเห็นหน้า พี่เพิ่งเจอครั้งแรกจริงๆนะ อยู่ม.อะไรแล้วหรอ?
ฟอร่า: ม.3 แล้วค่ะ หนูดีใจมากที่ได้เจอพี่
อาร์ม: เช่นกันครับน้องฟอร่า
อาร์มจับมือกับฟอร่า ฟอร่าใจเต้นแรง เหมือนตัวเบาๆจนลอย ก่อนนอนฟอร่านึกถึงอาร์มและเหตุการณ์นั้นตลอด ความรักของหญิงสาวตัวน้อยโลกสวยจะเป็นไปตามที่เธอหวังหรือเปล่า
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 9: คุ๊กกี้แสนอร่อย
โดมมาหาแฟร์รี่ที่คอนโดของแฟร์รี่ กดกริ่งเรียก ฟอร่าซึ่งเป็นน้องสาวของแฟร์รี่ชั้นม.3 ได้เปิดประตูออกมา
ฟอร่า: อ้าว! สวัสดีค่ะพี่โดม
โดม: สวัสดีครับ พี่แฟร์รี่อยู่มั้ย?
ฟอร่า: อ๋อ...อาบน้ำอยู่ค่ะ ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว555
โดม: หอมอะไรอ่ะ น่ากินจังเลย
ฟอร่า: พอดีพี่แฟร์รี่ทำคุกกี้มาการูนค่ะ น่ากินมากเลย เห็นบอกว่าจะเอาไปฝากพี่โดมด้วย
โดม: แหม่! ไม่ต้องฝากแล้ว พี่กินเลยดีกว่า
แฟร์รี่: นี่! จะกินไม่บอกสักคำเลยนะ
โดม: ก็เธอจะเอามาฝากชั้นไม่ใช่หรอ? ชั้นอยู่นี่แล้วไง ชั้นก็กินได้สิ
แฟร์รี่: ก็นายกินเก่งนี่ เดี๋ยวหมดแล้วชั้นจะได้กินมั้ย?
โดม: จ้า...ที่รักของผม
แฟร์รี่: บ้า! ไม่อายน้องชั้นบ้างหรอ?
ฟอร่า: ไม่เป็นไรค่ะ หนูชอบ555 เดี๋ยวหนูขอตัวไปเรียนพิเศษก่อนนะคะ
แฟร์รี่: จ่ะ แล้วเจอกันนะ
โดมแอบเขยิบมานั่งใกล้ๆแฟร์รี่ แล้วดมไหล่ที่หอมหวนของแฟร์รี่ แฟร์รี่หันไปเห็นแล้วรีบสะบัดไหล่ทันที
แฟร์รี่: นี่มันจะมากไปแล้วนะ! ไอ้ทะลึ่ง!
โดม: เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหอมขนาดนี้ ไม่ได้อาบน้ำมาคืนนึงแล้วไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ก็ชั้นอาบแล้วนี่ ชั้นไม่ให้ดมหรอก
โดม: ไม่เอาหน่า ดมนิดดมหน่อยเอง
แฟร์รี่: บ้า! ไหนบอกว่าจะกินคุ๊กกี้ไง กินสิ!
โดม: เขินหรอ? อุ๊ย! น่าแดงเลย จุ๊บ!
แฟร์รี่: นี่นายหรอกหอมแก้มชั้นหรอ! กินไปเลย...555 เต็มปากแล้ว
โดม: งัมๆๆๆ จะติดคอแล้วเนี่ย ยัดกี่อันหนะ
แฟร์รี่: ก็อยากหรอกหอมแก้มเองเนี่ย เป็นไง อร่อยเปล่า?
โดม: งัมๆๆๆ อร่อยจุงเบย คนทำก็อร่อย
แฟร์รี่: อะไรนะ! ถ้าพูดอีกที่ชั้นยัดอีกนะ
โดม: งัมๆๆๆ คร้าบผม
โดมกินคุ๊กกี้กับแฟร์รี่อย่างอร่อยและมีความสุข ฟอร่าไปเรียนพิเศษที่ห้องม.6 ของโรงเรียน ระหว่างทางฟอร่าเดินเพลินจนชนกับอาร์ม อาร์มประคองฟอร่าไว้ ฟอร่าปิ๊งอาร์ม แต่อาร์มก็ปกติดี ฟอร่าใจละลายไปยังตาตุ่มเมื่อเห็นหนุ่มซึ่งตรงสเป็ค ใส่แว่นหนา หน้าขาวจืด ดูดี แต่ฟอร่าเหมือนเคยเห็นหน้าในโทรศัพท์ของแฟร์รี่
อาร์ม: ขอโทษครับ
ฟอร่า: ขอโทษค่ะ เอ๊ะ! คุ้นๆ พี่ๆๆๆอาร์มๆๆๆใช่มั้ยคะ!
อาร์ม: ใช่ครับ
ฟอร่า: หนูชื่อฟอร่า เป็นน้องสาวของพี่แฟร์รี่ค่ะ
อาร์ม: จริงหรอ? มีแค่โดมที่เคยเห็นหน้า พี่เพิ่งเจอครั้งแรกจริงๆนะ อยู่ม.อะไรแล้วหรอ?
ฟอร่า: ม.3 แล้วค่ะ หนูดีใจมากที่ได้เจอพี่
อาร์ม: เช่นกันครับน้องฟอร่า
อาร์มจับมือกับฟอร่า ฟอร่าใจเต้นแรง เหมือนตัวเบาๆจนลอย ก่อนนอนฟอร่านึกถึงอาร์มและเหตุการณ์นั้นตลอด ความรักของหญิงสาวตัวน้อยโลกสวยจะเป็นไปตามที่เธอหวังหรือเปล่า
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันเสาร์ที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 8: เมื่อดอกรักบาน
แฟร์รี่ดูแลโดมทั้งวัน แม่ของโดมก็ไม่ว่าอะไร แถมยังฝากให้แฟร์รี่เช็ดตัวให้โดม แฟร์รี่ทำตัวไม่ถูก โดมก็เขินมาก
แม่โดม: แฟร์รี่จ๊ะ แม่ฝากเช็ดตัวให้โดมด้วยแล้วกัน พอดีแม่นัดเพื่อนไว้หน่ะ
แฟร์รี่: เออะ...เช็ดตัวหรอคะ? คือ...
แม่โดม: ไม่ต้องเขินหรอก ก็เช็ดๆไปแหละ เช็ดทั้งหมดเลย
โดม: เออะแม่ครับ ทั้งตัวเลยหรอครับ งั้นก็ต้องถอดหรอครับ?
แม่โดม: เขินหรอ ยิ่งเขินยิ่งดี หนูแฟร์รี่จัดหนักเลย แก้ผ้ามันเลยก็ได้
โดม: แม่อ่ะ! ผมอาย
แฟร์รี่: แล้วแต่คุณแม่เลยค่ะ
แล้วแฟร์รี่ก็เช็ดตัวให้โดม แต่เอาผ้าห่มบังจะได้ไม่เห็นของๆโดม ทั้งสองคนเขินกันทั้งคู่
โดม: เช็ดแค่นี้ก็พอมั้ง สะอาดแล้ว
แฟร์รี่: แม่นายสั่งแล้วต้องทำให้หมดสิ เขินหรอ?
โดม: เธอก็เขินเหมือนกันแหละ เอ้ย! ตรงนั้นด้วยหรอ ไม่เอา!
แฟร์รี่: อย่าดิ้นสิ! ไม่งั้นบิดจริงด้วย
โดม: เอ้ย! อย่าบิดนะ ยอมแล้ว
แฟร์รี่ดูแลโดมจนโดมหายดี วันรุ่งขึ้นอาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะมาเจอเบเบ้ เบเบ้ฟังเพลงอยู่หน้าระเบียง อาร์มดีใจมากที่เจอเบเบ้
อาร์ม: สวัสดีนะเบเบ้ ทำไรอยู่หรอ?
เบเบ้: ชั้นกำลังฟังเพลงอยู่หน่ะ
อาร์ม: พรุ่งนี้แล้วนะ วันงานครบรอบหนึ่งเดือนของชมรม
เบเบ้: จริงด้วยสิ ชั้นไม่พลาดแน่
อาร์ม: ชั้นขอถามตรงๆนะ เธอมีแฟนหรือยังหรอ?
เบเบ้: ยังไม่มี ไง.. จะจีบชั้นหรอ?
อาร์ม: ปะๆๆปล่าว แค่ถามเฉยๆ เผื่อจะได้ชวนแฟนเธอไปด้วย
เบเบ้: ชั้นยังไม่เคยมีแฟนเลย ชั้นกลัวอกหัก ชั้นอยากได้คนที่จะรักชั้นตลอดไป
อาร์มได้ยินแล้วรู้สึกชอบเบเบ้อย่างมาก อาร์มิยากเป็นผู้ชายคนนั้นที่จะรักเบเบ้ตลอดไปและไม่มีวันทิ้งเบเบ้ เมื่อถึงวันงาน เบเบ้มาเป็นแขกคนแรกเลย ทุกคนเลยได้ทำความรู้จักกับเบเบ้ อาร์มดีใจมากที่เบเบ้มา
อาร์ม: เบเบ้! มาแล้วหรอ? ชั้นดีใจมากที่เธอมา
เบเบ้: ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นต้องมา สวัสดีทุกๆคนนะ
โดม: สวัสดีเช่นกัน
อาร์ม: เดี๋ยวชั้นแนะนำเพื่อนที่เธอไม่รู้จักแล้วกัน นี่ฝ้ายแฟนป๊อปหรือยังไม่เป็นก็ไดั นี่แฟร์รี่แฟนโดมเป็นแฟนกันแล้วเลย ส่วนชั้นอาร์มแฟน...อุ๊ย! ลืม
เบเบ้: แนะนำตัวเองด้วยหรอ แล้วเป็นแฟนใครหละ
อาร์ม:แฟนเธอนั่นแหละ(คิดในใจ) เปล่าหรอก เราพูดเพลินหนะ
ฝ้าย: หวังว่าเธอคงจะสนุกนะ
เบเบ้: สนุกอยู่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ
โดม: สงสัยว่างานนี้ชั้นให้นายพาเบเบ้เที่ยวดีกว่านะอาร์ม
อาร์ม: ได้อยู่แล้ว
ป๊อป: ตอบรับเร็วดีหนิ ในใจอยากอยู่แล้วใช่มั้ย555
อาร์ม: เอ้ย! มันก็ต้องอยากพาไปอยู่แล้ว
ป๊อป: แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละ555 ปกติหน้าจืดนะเนี่ย
อาร์ม: บ้า! ไปกันเถอะเบเบ้ ไม่ต้องไปสนใจป๊อปหรอก
แล้วอาร์มก็พาเบเบ้ไปดูงานให้ทั่ว พอถึงหน้าเวที ซึ่งกำลังหาคนร้องเพลงต่อไปอยู่ อาร์มเลยสนใจที่จะร้องเพลง
อาร์ม: น้อง! เดี๋ยวพี่ของร้องเอง
น้อง: ได้เลยครับพี่อาร์ม
เบเบ้: นายจะร้องเพลงหรอ ชั้นอยากฟังจัง
อาร์ม: ได้สิ เดี๋ยวชั้นจะร้องให้ฟัง
อาร์มร้องเพลงให้เบเบ้และทุกคนฟัง เบเบ้ตะลึงในเสียงของอาร์มที่ไพเราะมากๆ อาร์มร้องเพลงอย่างมีความสุข เบเบ้ชอบเสียงของอาร์มมาก
เบเบ้: นายร้องเพลงเพราะมากเลย ชั้นชอบมากๆ
อาร์ม: ขอบใจมากนะ
เบเบ้: ชั้นอยากให้นายร้องเพลงให้ฟังทุกวันเลย
อาร์ม: ได้เลย ชั้นทำเพื่อเธอเลยนะ ชั้นไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อนเลย
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริง...
อาร์มกับเบเบ้มองกันอย่างรู้สึกดี ในใจของเบเบ้ก็คิดว่าทำแบบนี้ได้ยังไง อาร์มรู้สึกดีมากๆที่อยู่กับเบเบ้
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 8: เมื่อดอกรักบาน
แฟร์รี่ดูแลโดมทั้งวัน แม่ของโดมก็ไม่ว่าอะไร แถมยังฝากให้แฟร์รี่เช็ดตัวให้โดม แฟร์รี่ทำตัวไม่ถูก โดมก็เขินมาก
แม่โดม: แฟร์รี่จ๊ะ แม่ฝากเช็ดตัวให้โดมด้วยแล้วกัน พอดีแม่นัดเพื่อนไว้หน่ะ
แฟร์รี่: เออะ...เช็ดตัวหรอคะ? คือ...
แม่โดม: ไม่ต้องเขินหรอก ก็เช็ดๆไปแหละ เช็ดทั้งหมดเลย
โดม: เออะแม่ครับ ทั้งตัวเลยหรอครับ งั้นก็ต้องถอดหรอครับ?
แม่โดม: เขินหรอ ยิ่งเขินยิ่งดี หนูแฟร์รี่จัดหนักเลย แก้ผ้ามันเลยก็ได้
โดม: แม่อ่ะ! ผมอาย
แฟร์รี่: แล้วแต่คุณแม่เลยค่ะ
แล้วแฟร์รี่ก็เช็ดตัวให้โดม แต่เอาผ้าห่มบังจะได้ไม่เห็นของๆโดม ทั้งสองคนเขินกันทั้งคู่
โดม: เช็ดแค่นี้ก็พอมั้ง สะอาดแล้ว
แฟร์รี่: แม่นายสั่งแล้วต้องทำให้หมดสิ เขินหรอ?
โดม: เธอก็เขินเหมือนกันแหละ เอ้ย! ตรงนั้นด้วยหรอ ไม่เอา!
แฟร์รี่: อย่าดิ้นสิ! ไม่งั้นบิดจริงด้วย
โดม: เอ้ย! อย่าบิดนะ ยอมแล้ว
แฟร์รี่ดูแลโดมจนโดมหายดี วันรุ่งขึ้นอาร์มมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะมาเจอเบเบ้ เบเบ้ฟังเพลงอยู่หน้าระเบียง อาร์มดีใจมากที่เจอเบเบ้
อาร์ม: สวัสดีนะเบเบ้ ทำไรอยู่หรอ?
เบเบ้: ชั้นกำลังฟังเพลงอยู่หน่ะ
อาร์ม: พรุ่งนี้แล้วนะ วันงานครบรอบหนึ่งเดือนของชมรม
เบเบ้: จริงด้วยสิ ชั้นไม่พลาดแน่
อาร์ม: ชั้นขอถามตรงๆนะ เธอมีแฟนหรือยังหรอ?
เบเบ้: ยังไม่มี ไง.. จะจีบชั้นหรอ?
อาร์ม: ปะๆๆปล่าว แค่ถามเฉยๆ เผื่อจะได้ชวนแฟนเธอไปด้วย
เบเบ้: ชั้นยังไม่เคยมีแฟนเลย ชั้นกลัวอกหัก ชั้นอยากได้คนที่จะรักชั้นตลอดไป
อาร์มได้ยินแล้วรู้สึกชอบเบเบ้อย่างมาก อาร์มิยากเป็นผู้ชายคนนั้นที่จะรักเบเบ้ตลอดไปและไม่มีวันทิ้งเบเบ้ เมื่อถึงวันงาน เบเบ้มาเป็นแขกคนแรกเลย ทุกคนเลยได้ทำความรู้จักกับเบเบ้ อาร์มดีใจมากที่เบเบ้มา
อาร์ม: เบเบ้! มาแล้วหรอ? ชั้นดีใจมากที่เธอมา
เบเบ้: ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นต้องมา สวัสดีทุกๆคนนะ
โดม: สวัสดีเช่นกัน
อาร์ม: เดี๋ยวชั้นแนะนำเพื่อนที่เธอไม่รู้จักแล้วกัน นี่ฝ้ายแฟนป๊อปหรือยังไม่เป็นก็ไดั นี่แฟร์รี่แฟนโดมเป็นแฟนกันแล้วเลย ส่วนชั้นอาร์มแฟน...อุ๊ย! ลืม
เบเบ้: แนะนำตัวเองด้วยหรอ แล้วเป็นแฟนใครหละ
อาร์ม:แฟนเธอนั่นแหละ(คิดในใจ) เปล่าหรอก เราพูดเพลินหนะ
ฝ้าย: หวังว่าเธอคงจะสนุกนะ
เบเบ้: สนุกอยู่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ
โดม: สงสัยว่างานนี้ชั้นให้นายพาเบเบ้เที่ยวดีกว่านะอาร์ม
อาร์ม: ได้อยู่แล้ว
ป๊อป: ตอบรับเร็วดีหนิ ในใจอยากอยู่แล้วใช่มั้ย555
อาร์ม: เอ้ย! มันก็ต้องอยากพาไปอยู่แล้ว
ป๊อป: แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละ555 ปกติหน้าจืดนะเนี่ย
อาร์ม: บ้า! ไปกันเถอะเบเบ้ ไม่ต้องไปสนใจป๊อปหรอก
แล้วอาร์มก็พาเบเบ้ไปดูงานให้ทั่ว พอถึงหน้าเวที ซึ่งกำลังหาคนร้องเพลงต่อไปอยู่ อาร์มเลยสนใจที่จะร้องเพลง
อาร์ม: น้อง! เดี๋ยวพี่ของร้องเอง
น้อง: ได้เลยครับพี่อาร์ม
เบเบ้: นายจะร้องเพลงหรอ ชั้นอยากฟังจัง
อาร์ม: ได้สิ เดี๋ยวชั้นจะร้องให้ฟัง
อาร์มร้องเพลงให้เบเบ้และทุกคนฟัง เบเบ้ตะลึงในเสียงของอาร์มที่ไพเราะมากๆ อาร์มร้องเพลงอย่างมีความสุข เบเบ้ชอบเสียงของอาร์มมาก
เบเบ้: นายร้องเพลงเพราะมากเลย ชั้นชอบมากๆ
อาร์ม: ขอบใจมากนะ
เบเบ้: ชั้นอยากให้นายร้องเพลงให้ฟังทุกวันเลย
อาร์ม: ได้เลย ชั้นทำเพื่อเธอเลยนะ ชั้นไม่เคยทำให้ใครแบบนี้มาก่อนเลย
เบเบ้: จริงหรอ...
อาร์ม: จริง...
อาร์มกับเบเบ้มองกันอย่างรู้สึกดี ในใจของเบเบ้ก็คิดว่าทำแบบนี้ได้ยังไง อาร์มรู้สึกดีมากๆที่อยู่กับเบเบ้
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันพฤหัสบดีที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 7: รักเธอเหลือเกิน
โดมวิ่งออกตามหาแฟร์รี่ทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ จนโดมมาที่ชมรมคาราโอเกะแล้วเจอเหล่าแก๊งตัวแสบ
ป๊อป: โดม แกมีอะไรกับแฟร์รี่หรือเปล่า ชั้นเห็นแฟร์รี่ร้องไห้แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนหนะ
โดม: ชั้นโกรธแฟร์รี่มากเกินไป ชั้นไม่น่าพูดแรงขนาดนี้เลย
ฝ้าย: แฟร์รี่ให้ตุ๊กตานายแล้วหรอ
โดม: แฟร์รี่ให้ชั้นหรอ ชั้นเห็นมันหล่นหนะ
ฝ้าย: แฟร์รี่อุตส่าห์เย็บทุกคืน นอนดึกทุกวัน เพื่อให้ได้ตุ๊กตาตัวนี้ นายรู้มั้ย แฟร์รี่รักนายมากนะ
โดม: แฟร์รี่อยู่ไหน! ชั้นจะขึ้นไปหา
โดมรีบวิ่งขึ้นไปหาแฟร์รี่ แฟร์รี่อยู่ในห้องทำงาน โดมเปิดประตูเข้าไปเห็นงานที่แฟร์รี่ทำให้โดม ซึ่งเหมือนและสวยตามที่โดมต้องการ แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองโดมแบบคนที่เย็นชา สายตาที่มีแต่ความอ้างว้าง
โดม: เธอทำได้ไง มันยากมากเลยนะ
แฟร์รี่: คนอย่างชั้นต้องทำได้อยู่แล้ว พอใจนายมั้ย แต่มันยังไม่เสร็จ เหลือเติมอีกหน่อย
โดม: เธอพอได้แล้วแหละ เดี๋ยวที่เหลือชั้นทำเอง
แฟร์รี่: ได้ไงอ่ะ ชั้นต้องทำให้เสร็จ จะได้พอใจนายไง มานี่! ให้ชั้นทำต่อเถอะ
โดม: พอเถอะแฟร์รี่ ชั้นขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แฟร์รี่: ชั้นเคยโกรธนายด้วยหรอ คนอย่างนายชั้นโกรธไม่ลงหรอก
โดม: ตุ๊กตาตัวนี้เธอทำให้ชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: ใช่ แต่มันคงไม่มีค่าสำหรับนายหรอก
อืม...เสร็จแล้ว โอเคมั้ย
โดม: โอเคแล้วแหละ ขอบใจมากนะ ที่เธอทำทุกอย่างทั้งหมดนี้ เธอรักชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: เป็นบ้าหรือเปล่า? ใช่ ชั้นรักนาย แต่ตอนนี้ชั้นเกลียดนายมาก ชั้นไม่เคยเกลียดใครมากเท่านี้มาก่อน
แฟร์รี่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้โดมอยู่คนเดียว โดมเสียน้ำตาลูกผู้ชายออกมาทันที พร้อมกอดตุ๊กตาไว้ให้แน่นที่สุด เพราะโดมอาจจะเสียใจแบบนี้ไปตลอดชีวิต แฟร์รี่แอบมองโดมแล้วร้องไห้ เธอเสียใจเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนี้ เธอไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้โดมเป็นแบบนี้
แฟร์รี่: โดม ชั้นขอโทษ แต่ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ
โดมนอนกอดตุ๊กตาที่บ้านทั้งคืนจนเผลอหลับไป แล้วโดมก็ร้องไห้จนเป็นไข้ วันรุ่งขึ้น แก๊งตัวแสบมาหาโดมรวมทั้งแฟร์รี่ด้วย แม่ของโดมบอกว่าโดมไข้สูงมาก
ป๊อป: สวัสดีครับคุณแม่ โดมอยู่ไหนครับ
แม่โดม: โดมเป็นไข้สูงมาก นอนอยู่ข้างบนหนะจะ เค้าเพ้อถึงหนูด้วยนะแฟรรี่ แม่ว่าหนูไปดูโดมหน่อยเถอะ
แฟร์รี่: เออะ...คือ...
แม่โดม: โดมเค้ารักหนูมากนะ ถึงลูกทั้งสองจะมีปัญหากันแต่ยังไงก็ต้องให้อภัยกันนะ ความรักมันยิ่งใหญ่เสมอ
แฟร์รี่: ค่ะ หนูจะขึ้นไปหาโดม
แฟร์รี่ได้ขึ้นไปหาโดม เห็นโดมนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวนั้นอยู่พร้อมกันคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหาย แล้วโดมก็เพ้อถึงแฟร์รี่ทั้งน้ำตา แฟร์รี่จับมือโดมไว้แน่น
โดม: แฟร์รี่ ชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ เธออย่าทิ้งชั้นไปนะ ไม่! แฟร์รี่! ชั้นขอร้อง! อย่าไปนะ! ชั้นรักเธอ!
แฟร์รี่: ชั้นจะไม่ไปไหน ชั้นจะอยู่ข้างนาย
แล้วโดมก็ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแฟร์รี่จับมือโดม โดมรีบลุกขึ้นนั่วแล้วรีบปาดน้ำตา
โดม: เธอมาได้ยังไง?
แฟร์รี่: ไม่ต้องถามหรอก มานี่ ชั้นเช็ดตัวให้
โดม: เธอเกลียดชั้นไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ยังไงชั้นก็เกลียดนายไม่ลงหรอก เพราะชั้นรักนาย และนายก็รักชั้นไม่ใช่หรอ?
โดม: ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นรักเธอ รักเธอเหลือเกิน ชั้นขอโอกาสได้มั้ย ชั้นสัญญาว่าชั้นจะดูแลเธอให้ดีเท่าที่เธอดูแลชั้น
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่านายจะเป็นยังไงชั้นก็ยังรักนายอยู่ดี
โดมร้องไห้กอดแฟร์รี่ไว้แน่นที่สุด แฟร์รี่ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนโดม ป๊อปฝ้ายและอาร์มแอบดูแล้วซึ้งตาม โดมมองแฟร์รี่แล้วจูบแฟร์รี่อย่างดูดดื่ม หัวใจของทั้งสองคนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 7: รักเธอเหลือเกิน
โดมวิ่งออกตามหาแฟร์รี่ทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ จนโดมมาที่ชมรมคาราโอเกะแล้วเจอเหล่าแก๊งตัวแสบ
ป๊อป: โดม แกมีอะไรกับแฟร์รี่หรือเปล่า ชั้นเห็นแฟร์รี่ร้องไห้แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนหนะ
โดม: ชั้นโกรธแฟร์รี่มากเกินไป ชั้นไม่น่าพูดแรงขนาดนี้เลย
ฝ้าย: แฟร์รี่ให้ตุ๊กตานายแล้วหรอ
โดม: แฟร์รี่ให้ชั้นหรอ ชั้นเห็นมันหล่นหนะ
ฝ้าย: แฟร์รี่อุตส่าห์เย็บทุกคืน นอนดึกทุกวัน เพื่อให้ได้ตุ๊กตาตัวนี้ นายรู้มั้ย แฟร์รี่รักนายมากนะ
โดม: แฟร์รี่อยู่ไหน! ชั้นจะขึ้นไปหา
โดมรีบวิ่งขึ้นไปหาแฟร์รี่ แฟร์รี่อยู่ในห้องทำงาน โดมเปิดประตูเข้าไปเห็นงานที่แฟร์รี่ทำให้โดม ซึ่งเหมือนและสวยตามที่โดมต้องการ แฟร์รี่เงยหน้าขึ้นมามองโดมแบบคนที่เย็นชา สายตาที่มีแต่ความอ้างว้าง
โดม: เธอทำได้ไง มันยากมากเลยนะ
แฟร์รี่: คนอย่างชั้นต้องทำได้อยู่แล้ว พอใจนายมั้ย แต่มันยังไม่เสร็จ เหลือเติมอีกหน่อย
โดม: เธอพอได้แล้วแหละ เดี๋ยวที่เหลือชั้นทำเอง
แฟร์รี่: ได้ไงอ่ะ ชั้นต้องทำให้เสร็จ จะได้พอใจนายไง มานี่! ให้ชั้นทำต่อเถอะ
โดม: พอเถอะแฟร์รี่ ชั้นขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ชั้นขอโทษจริงๆนะ
แฟร์รี่: ชั้นเคยโกรธนายด้วยหรอ คนอย่างนายชั้นโกรธไม่ลงหรอก
โดม: ตุ๊กตาตัวนี้เธอทำให้ชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: ใช่ แต่มันคงไม่มีค่าสำหรับนายหรอก
อืม...เสร็จแล้ว โอเคมั้ย
โดม: โอเคแล้วแหละ ขอบใจมากนะ ที่เธอทำทุกอย่างทั้งหมดนี้ เธอรักชั้นใช่มั้ย
แฟร์รี่: เป็นบ้าหรือเปล่า? ใช่ ชั้นรักนาย แต่ตอนนี้ชั้นเกลียดนายมาก ชั้นไม่เคยเกลียดใครมากเท่านี้มาก่อน
แฟร์รี่เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้โดมอยู่คนเดียว โดมเสียน้ำตาลูกผู้ชายออกมาทันที พร้อมกอดตุ๊กตาไว้ให้แน่นที่สุด เพราะโดมอาจจะเสียใจแบบนี้ไปตลอดชีวิต แฟร์รี่แอบมองโดมแล้วร้องไห้ เธอเสียใจเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนี้ เธอไม่คิดว่าคำพูดของเธอจะทำให้โดมเป็นแบบนี้
แฟร์รี่: โดม ชั้นขอโทษ แต่ชั้นทำใจไม่ได้จริงๆ
โดมนอนกอดตุ๊กตาที่บ้านทั้งคืนจนเผลอหลับไป แล้วโดมก็ร้องไห้จนเป็นไข้ วันรุ่งขึ้น แก๊งตัวแสบมาหาโดมรวมทั้งแฟร์รี่ด้วย แม่ของโดมบอกว่าโดมไข้สูงมาก
ป๊อป: สวัสดีครับคุณแม่ โดมอยู่ไหนครับ
แม่โดม: โดมเป็นไข้สูงมาก นอนอยู่ข้างบนหนะจะ เค้าเพ้อถึงหนูด้วยนะแฟรรี่ แม่ว่าหนูไปดูโดมหน่อยเถอะ
แฟร์รี่: เออะ...คือ...
แม่โดม: โดมเค้ารักหนูมากนะ ถึงลูกทั้งสองจะมีปัญหากันแต่ยังไงก็ต้องให้อภัยกันนะ ความรักมันยิ่งใหญ่เสมอ
แฟร์รี่: ค่ะ หนูจะขึ้นไปหาโดม
แฟร์รี่ได้ขึ้นไปหาโดม เห็นโดมนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวนั้นอยู่พร้อมกันคราบน้ำตาที่ยังไม่จางหาย แล้วโดมก็เพ้อถึงแฟร์รี่ทั้งน้ำตา แฟร์รี่จับมือโดมไว้แน่น
โดม: แฟร์รี่ ชั้นขอโทษ ชั้นรักเธอนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ เธออย่าทิ้งชั้นไปนะ ไม่! แฟร์รี่! ชั้นขอร้อง! อย่าไปนะ! ชั้นรักเธอ!
แฟร์รี่: ชั้นจะไม่ไปไหน ชั้นจะอยู่ข้างนาย
แล้วโดมก็ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแฟร์รี่จับมือโดม โดมรีบลุกขึ้นนั่วแล้วรีบปาดน้ำตา
โดม: เธอมาได้ยังไง?
แฟร์รี่: ไม่ต้องถามหรอก มานี่ ชั้นเช็ดตัวให้
โดม: เธอเกลียดชั้นไม่ใช่หรอ?
แฟร์รี่: ยังไงชั้นก็เกลียดนายไม่ลงหรอก เพราะชั้นรักนาย และนายก็รักชั้นไม่ใช่หรอ?
โดม: ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ชั้นรักเธอ รักเธอเหลือเกิน ชั้นขอโอกาสได้มั้ย ชั้นสัญญาว่าชั้นจะดูแลเธอให้ดีเท่าที่เธอดูแลชั้น
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่านายจะเป็นยังไงชั้นก็ยังรักนายอยู่ดี
โดมร้องไห้กอดแฟร์รี่ไว้แน่นที่สุด แฟร์รี่ก็ร้องไห้เป็นเพื่อนโดม ป๊อปฝ้ายและอาร์มแอบดูแล้วซึ้งตาม โดมมองแฟร์รี่แล้วจูบแฟร์รี่อย่างดูดดื่ม หัวใจของทั้งสองคนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันอังคารที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 6: รักข้ามห้อง
อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้า แล้วอาร์มก็เดินไปห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องแผนศิลป์-คำนวณ ซึ่งตนเรียนแผนวิทย์-คณิตก็เลยไม่ได้ทำความรู้จักกับห้องข้างๆ อาร์มเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผมตรงดำสลวยมาก เธอกำลังวาดรูปอยู่ อาร์มปิ๊งเธออย่างมาก แล้วเธอก็หันมามองอาร์ม เธอชื่อเบเบ้
เบเบ้: สวัสดี นายอยู่แผนวิทย์ใช่มั้ย
อาร์ม: ใช่ ชั้นไม่เคยมาคุยห้องนี้เลย เธอชื่ออะไรหรอ?
เบเบ้: ชั้นชื่อเบเบ้ แล้วนายหละ?
อาร์ม: ชั้นชื่ออาร์ม
เบเบ้: นายเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย อ๋อ...ได้ยินว่าอยู่แก๊งโดมด้วย อยู่ชมรมคาราโอเกะด้วยนี่
อาร์ม: ใช่ แต่วันนั้นชั้นไม่เห็นเธอในงานเลยอ่ะ
เบเบ้: พอดีวันนั้นชั้นไม่ได้ไป ชั้นติดสอบดรอว์อิ่งหน่ะ เห็นเพื่อนบอกว่าสนุกมากเลยอ่ะ
อาร์ม: ใช่ ถ้าวันนั้นเธอมาก็ดีนะ แต่เดือนหน้าชั้นก็มีงานอีก มีงานทุกเดือนเลย
เบเบ้: จริงหรอ ชั้นต้องไม่พลาดแน่ๆ ขอบใจมากนะ
อาร์ม: ไม่เป็นไร ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เบเบ้: เช่นกันอาร์ม
แล้วอาร์มก็จับมือเบเบ้เพื่อแสดงมิตรภาพ อาร์มรู้สึกดีมากที่ได้รู้จักเบเบ้ อาร์มใจลอยยิ้มอยู่ทั้งวันจนเพื่อนๆแก๊งตัวแสบแปลกใจ
โดม: เฮ้ย!อาร์ม เป็นไรวะ ยิ้มทั้งวันเลย สงสัยว่าจะมีความรักซะแล้วมั้ง
ป๊อป: ก็เหมือนกับตอนที่แกหอมแก้มแฟร์รี่ไง555
ฝ้าย: เหมือนตอนที่เธอโดนโดมหอมแก้มหนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: บ้าหนะ! ถามอาร์มต่อดีกว่า
อาร์ม: ไม่มีอะไรหรอก เออโดม ชั้นถามนายหน่อยสิ เธอรู้จักเบเบ้ที่อยู่ห้องข้างๆเปล่า
โดม: รู้จัก หรือว่านาย...
อาร์ม: ไม่ใช่ๆ ชั้นแค่ถาม รู้จักกันนานหรือยัง
โดม: รู้จักกันตั้งแต่ม.1 เบเบ้ก็นิสัยดีนะ
อาร์ม: จริงหรอ แล้วมีแฟนยัง
โดม: ยังไม่มีหรอก ไม่มีใครชนะใจเบเบ้ได้ง่ายๆหรอก หรือว่านายจะจีบหรอ
ป๊อป: ว่าแล้วนั่งยิ้มทั้งวัน
อาร์ม: เออะๆๆคือ...ใช่
โดม: ชั้นเชียร์เต็มที่เลย
ป๊อป: แหม...เชียร์คู่อื่น อย่าลืมคู่ตัวเองด้วยหละ
ฝ้าย: ใช่ เมื่อไหร่จะดองกันสักที
แฟร์รี่: บ้า! ดองเดิงอะไรกัน ชั้นไม่เข้าใจ
โดม: ใช่! พูดบ้าอะไรกันเนี่ย
ป๊อป: ดองๆกันเธอ ยอมรับสักทีว่ารักกัน
โดมกับแฟร์รี่มองหน้ากันแล้วก็เขินกันและกัน ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็ยิ้มให้กับทุกคน ทุกๆคืนแฟร์รี่แอบเย็บตุ๊กตาหมีไว้ให้โดม เป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้า เขียนคำว่าโดมไว้ด้วย แฟร์รี่เตรียมจะให้โดมในวันรุ่งขึ้น แต่วันรุ่งขึ้น แฟร์รี่กำลังเอาตุ๊กตาไปให้โดม แต่แฟร์รี่ดันไปชนกับน้ำจนน้ำหกใส่งานของโดม โดมมาเห็นโดมเลยโกรธมาก
โดม: แฟร์รี่! เธอทำอะไร รู้มั้ยงานชั้นเปียกหมดแล้วนะ!
แฟร์รี่: ชั้นขอโทษนะ ชั้น...
โดม: จะบอกว่าไม่ตั้งใจงั้นหรอ รู้มั้ยชั้นทุ่มกับงานนี้มากแค่ไหน
แฟร์รี่: ก็ชั้นขอโทษแล้วไง! จะให้ชั้นทำยังไง ชั้นจะทำงานให้นายก็ได้
โดม: แล้วมันจะได้แบบนี้มั้ย!
แฟร์รี่: ได้สิ! ชั้นจะทำตามที่นายต้องการเลย!
แฟร์รี่วิ่งนี้แต่ลืมหยิบตุ๊กตาไปด้วย โดมนั่งสงบสติอารมณ์สักพัก โดมใจเย็นขึ้นแล้วได้สติ โกรธตัวเองมากที่พูดแรงกับแฟร์รี่ โดมเห็นตุ๊กตาหล่นอยู่กับพื้น โดมหยิบขึ้นมาแล้วนึกได้ว่าแฟร์รี่ทำหล่นไว้ แต่โดมแปลกใจมากที่ตุ๊กตาหมีตัวนี้ชื่อว่าโดม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 6: รักข้ามห้อง
อาร์มมาโรงเรียนแต่เช้า แล้วอาร์มก็เดินไปห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องแผนศิลป์-คำนวณ ซึ่งตนเรียนแผนวิทย์-คณิตก็เลยไม่ได้ทำความรู้จักกับห้องข้างๆ อาร์มเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผมตรงดำสลวยมาก เธอกำลังวาดรูปอยู่ อาร์มปิ๊งเธออย่างมาก แล้วเธอก็หันมามองอาร์ม เธอชื่อเบเบ้
เบเบ้: สวัสดี นายอยู่แผนวิทย์ใช่มั้ย
อาร์ม: ใช่ ชั้นไม่เคยมาคุยห้องนี้เลย เธอชื่ออะไรหรอ?
เบเบ้: ชั้นชื่อเบเบ้ แล้วนายหละ?
อาร์ม: ชั้นชื่ออาร์ม
เบเบ้: นายเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย อ๋อ...ได้ยินว่าอยู่แก๊งโดมด้วย อยู่ชมรมคาราโอเกะด้วยนี่
อาร์ม: ใช่ แต่วันนั้นชั้นไม่เห็นเธอในงานเลยอ่ะ
เบเบ้: พอดีวันนั้นชั้นไม่ได้ไป ชั้นติดสอบดรอว์อิ่งหน่ะ เห็นเพื่อนบอกว่าสนุกมากเลยอ่ะ
อาร์ม: ใช่ ถ้าวันนั้นเธอมาก็ดีนะ แต่เดือนหน้าชั้นก็มีงานอีก มีงานทุกเดือนเลย
เบเบ้: จริงหรอ ชั้นต้องไม่พลาดแน่ๆ ขอบใจมากนะ
อาร์ม: ไม่เป็นไร ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เบเบ้: เช่นกันอาร์ม
แล้วอาร์มก็จับมือเบเบ้เพื่อแสดงมิตรภาพ อาร์มรู้สึกดีมากที่ได้รู้จักเบเบ้ อาร์มใจลอยยิ้มอยู่ทั้งวันจนเพื่อนๆแก๊งตัวแสบแปลกใจ
โดม: เฮ้ย!อาร์ม เป็นไรวะ ยิ้มทั้งวันเลย สงสัยว่าจะมีความรักซะแล้วมั้ง
ป๊อป: ก็เหมือนกับตอนที่แกหอมแก้มแฟร์รี่ไง555
ฝ้าย: เหมือนตอนที่เธอโดนโดมหอมแก้มหนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: บ้าหนะ! ถามอาร์มต่อดีกว่า
อาร์ม: ไม่มีอะไรหรอก เออโดม ชั้นถามนายหน่อยสิ เธอรู้จักเบเบ้ที่อยู่ห้องข้างๆเปล่า
โดม: รู้จัก หรือว่านาย...
อาร์ม: ไม่ใช่ๆ ชั้นแค่ถาม รู้จักกันนานหรือยัง
โดม: รู้จักกันตั้งแต่ม.1 เบเบ้ก็นิสัยดีนะ
อาร์ม: จริงหรอ แล้วมีแฟนยัง
โดม: ยังไม่มีหรอก ไม่มีใครชนะใจเบเบ้ได้ง่ายๆหรอก หรือว่านายจะจีบหรอ
ป๊อป: ว่าแล้วนั่งยิ้มทั้งวัน
อาร์ม: เออะๆๆคือ...ใช่
โดม: ชั้นเชียร์เต็มที่เลย
ป๊อป: แหม...เชียร์คู่อื่น อย่าลืมคู่ตัวเองด้วยหละ
ฝ้าย: ใช่ เมื่อไหร่จะดองกันสักที
แฟร์รี่: บ้า! ดองเดิงอะไรกัน ชั้นไม่เข้าใจ
โดม: ใช่! พูดบ้าอะไรกันเนี่ย
ป๊อป: ดองๆกันเธอ ยอมรับสักทีว่ารักกัน
โดมกับแฟร์รี่มองหน้ากันแล้วก็เขินกันและกัน ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็ยิ้มให้กับทุกคน ทุกๆคืนแฟร์รี่แอบเย็บตุ๊กตาหมีไว้ให้โดม เป็นตุ๊กตาหมีสีฟ้า เขียนคำว่าโดมไว้ด้วย แฟร์รี่เตรียมจะให้โดมในวันรุ่งขึ้น แต่วันรุ่งขึ้น แฟร์รี่กำลังเอาตุ๊กตาไปให้โดม แต่แฟร์รี่ดันไปชนกับน้ำจนน้ำหกใส่งานของโดม โดมมาเห็นโดมเลยโกรธมาก
โดม: แฟร์รี่! เธอทำอะไร รู้มั้ยงานชั้นเปียกหมดแล้วนะ!
แฟร์รี่: ชั้นขอโทษนะ ชั้น...
โดม: จะบอกว่าไม่ตั้งใจงั้นหรอ รู้มั้ยชั้นทุ่มกับงานนี้มากแค่ไหน
แฟร์รี่: ก็ชั้นขอโทษแล้วไง! จะให้ชั้นทำยังไง ชั้นจะทำงานให้นายก็ได้
โดม: แล้วมันจะได้แบบนี้มั้ย!
แฟร์รี่: ได้สิ! ชั้นจะทำตามที่นายต้องการเลย!
แฟร์รี่วิ่งนี้แต่ลืมหยิบตุ๊กตาไปด้วย โดมนั่งสงบสติอารมณ์สักพัก โดมใจเย็นขึ้นแล้วได้สติ โกรธตัวเองมากที่พูดแรงกับแฟร์รี่ โดมเห็นตุ๊กตาหล่นอยู่กับพื้น โดมหยิบขึ้นมาแล้วนึกได้ว่าแฟร์รี่ทำหล่นไว้ แต่โดมแปลกใจมากที่ตุ๊กตาหมีตัวนี้ชื่อว่าโดม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันจันทร์ที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 5: บ้านผีสิงมหัศจรรย์
นับตั้งแต่วันที่อาร์มคุยด้วย โดมก็เริ่มทำตัวให้สนิทกับแฟร์รี่มากๆ เพื่อจะได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ ซึ่งก็ทำให้แฟร์รี่รู้สึกดีกับโดมมากขึ้น แล้ววันพรุ่งนี้โดมก็ชวนเพื่อนทุกคนไปบ้านผีสิงกัน
โดม: เฮ้ย! พรุ่งนี้ไปบ้านผีสิงกันมั้ย เห็นมีเพื่อนบอกว่ามันสนุกดีอ่ะ
ป๊อป: เออ ลองไปกันดูมั้ย
ฝ้าย: แต่ชั้นกลัวผีนะ
ป๊อป: ไม่เป็นไร เธอเกาะชั้นไว้แน่นๆเลย พอเธอตกใจชั้นจะได้กอดเธอได้
ฝ้าย: กล้าพูดนะ ฉวยโอกาส
แฟร์รี่: ชั้นว่าชั้นไม่ไปนะ
โดม: ไม่น่าเชื่อนะ เธอกลัวผีหรอ 555
แฟร์รี่: ใครว่าชั้นกลัวหละ ชั้นคิดว่าไปมันคงจะไม่ตื่นเต้น เพราะชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว
โดม: แต่เธอก็น่าจะไปนะ ท้ากันมั้ยหละ
แฟร์รี่: ได้ ชั้นไปก็ได้ แล้วจะได้รู้กันว่าใครที่จะวิ่งหางจุกตูด
แฟร์รี่ท้ากับโดมอย่างเต็มที่ แต่ที่จริงแล้วแฟร์รี่ก็กลัวผี ส่วนฝ้ายถึงจะกลัวผีแต่เมื่อมีป๊อปอยู่ข้างๆแล้วก็อุ่นใจ ส่วนอาร์มก็ไปได้อยู่แล้ว อาร์มเริ่มทำใจไก้แล้วและก็คอยเชียร์กับทั้งสองคู่ วันรุ่งขึ้นก็ไปที่บ้านผีสิงกัน
ป๊อป: ฝ้ายกับแฟร์รี่ช้าจัง ประตูจะเปิดแล้วนะ
ฝ้าย: มาแล้ว.... ขอโทษทีนะที่ให้รอ
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่โกรธเธออยู่แล้ว
โดม: นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยอมรับมาเถอะว่ากลัว
แฟร์รี่: ชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว ชั้นมั่นใจ
อาร์ม: ประตูเปิดแล้ว เข้าไปกันเธอ พร้อมกันหรือยัง
โดม: พร้อมกันหมดแล้ว ไปเลย
แล้วโดมก็นำทุกคนไป ฝ้ายเกาะแขนป๊อปอย่างเต็มที่ อาร์มเดินตามแฟร์รี่กับโดมไป แล้วอยู่ดีดีก็มีมือปริศนาเข้ามาเกาะแฟร์รี่ โดมเดินตามแฟร์รี่อยู่
แฟร์รี่: นี่ๆๆ นายๆๆจับชั้นทำไมอะ
โดม: ชั้นได้จับเธอที่ไหนหละ
อาร์ม: ชั้นก็ไม่ได้จับนะ ป๊อปกับฝ้ายก็อยู่หลังโน่น หรือว่า...
แฟรรี่: อะๆๆไรๆๆอ่ะๆๆๆ อ้าาาาาาาา
แฟร์รี่กรี๊ดดังสะนั่น เมื่อรู้ว่ามือปริศนานั้นคือผี แฟร์รี่วิ่งมากอดโดม โดมแอบอมยิ้มแล้วก็กอดแฟร์รี่เดินกันต่อไป ระหว่างทางเจอผีที่น่าตกใจมามาย แฟร์รี่เลยยังไม่รู้ว่ากอดโดมอยู่ อาร์มเดินตามสองคนนั้นไปแล้วอยากมีคนให้กอดบ้าง ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็เดินกันไปพร้อมเสียงกรี๊ดของฝ้ายตลอดเวลาจนออกจากบ้าน
โดม: เป็นไงบ้าง กรี๊ดจนคอแตกหรือยัง
ฝ้าย: น่ากลัวมากๆเลย แต่ก็สนุกดี
ป๊อป: ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่ข้างเธอแล้ว
ฝ้าย: จะอวก! ยังหวานอีกหรอ?
อาร์ม: แฟร์รี่ไม่พูดอะไรเลยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นๆๆๆกลัวอ่ะๆๆๆ
โดม: เธอแพ้ชั้นแล้ว กรี๊ดตั้งแต่ผีตัวแรกเลย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นก็ต้องกลัวผีเป็นเรื่องธรรมดา
โดม: แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกอดชั้นเนี่ย หรือว่าอยากกอดชั้นอย่างนี้ต่อไป อุ่นใช่มั้ยหล่ะ
แฟร์รี่: บ้า! ใครอยากกอดนาย ชั้นไม่มีสติมากกว่า
ป๊อป: กอดไอ้โดมมันอุ่นนะ ใครได้กอดมันติดใจไปสามวันเจ็ดวันเลย ชั้นยังเคยเลย แต่ๆชั้นเป็นผู้ชายนะ อย่าๆเข้าใจผิด
อาร์ม: ชั้นไม่คิดว่านายเป็นเกย์หรอก หวานกับฝ้ายซะ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน
ฝ้าย: ชั้นขอดูอีกหน่อย ผู้หญิงก็ต้องเล่นตัวกันบ้าง
ป๊อป: อย่านานนะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว
แฟร์รี่หวั่นไหวกัยอ้อมกอดของโดมจนแก้มแดงชั้น โดมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน และโดมก็เห็นแฟร์รี่เขินจึงพอรู้แล้วว่าทำไมตนถึงมีโอกาสสมหวังมากกว่าอาร์ม ส่วนอาร์มก็รอคนที่จะมาเติมเต็มหัวใจต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 5: บ้านผีสิงมหัศจรรย์
นับตั้งแต่วันที่อาร์มคุยด้วย โดมก็เริ่มทำตัวให้สนิทกับแฟร์รี่มากๆ เพื่อจะได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ ซึ่งก็ทำให้แฟร์รี่รู้สึกดีกับโดมมากขึ้น แล้ววันพรุ่งนี้โดมก็ชวนเพื่อนทุกคนไปบ้านผีสิงกัน
โดม: เฮ้ย! พรุ่งนี้ไปบ้านผีสิงกันมั้ย เห็นมีเพื่อนบอกว่ามันสนุกดีอ่ะ
ป๊อป: เออ ลองไปกันดูมั้ย
ฝ้าย: แต่ชั้นกลัวผีนะ
ป๊อป: ไม่เป็นไร เธอเกาะชั้นไว้แน่นๆเลย พอเธอตกใจชั้นจะได้กอดเธอได้
ฝ้าย: กล้าพูดนะ ฉวยโอกาส
แฟร์รี่: ชั้นว่าชั้นไม่ไปนะ
โดม: ไม่น่าเชื่อนะ เธอกลัวผีหรอ 555
แฟร์รี่: ใครว่าชั้นกลัวหละ ชั้นคิดว่าไปมันคงจะไม่ตื่นเต้น เพราะชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว
โดม: แต่เธอก็น่าจะไปนะ ท้ากันมั้ยหละ
แฟร์รี่: ได้ ชั้นไปก็ได้ แล้วจะได้รู้กันว่าใครที่จะวิ่งหางจุกตูด
แฟร์รี่ท้ากับโดมอย่างเต็มที่ แต่ที่จริงแล้วแฟร์รี่ก็กลัวผี ส่วนฝ้ายถึงจะกลัวผีแต่เมื่อมีป๊อปอยู่ข้างๆแล้วก็อุ่นใจ ส่วนอาร์มก็ไปได้อยู่แล้ว อาร์มเริ่มทำใจไก้แล้วและก็คอยเชียร์กับทั้งสองคู่ วันรุ่งขึ้นก็ไปที่บ้านผีสิงกัน
ป๊อป: ฝ้ายกับแฟร์รี่ช้าจัง ประตูจะเปิดแล้วนะ
ฝ้าย: มาแล้ว.... ขอโทษทีนะที่ให้รอ
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่โกรธเธออยู่แล้ว
โดม: นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ยอมรับมาเถอะว่ากลัว
แฟร์รี่: ชั้นไม่กลัวอยู่แล้ว ชั้นมั่นใจ
อาร์ม: ประตูเปิดแล้ว เข้าไปกันเธอ พร้อมกันหรือยัง
โดม: พร้อมกันหมดแล้ว ไปเลย
แล้วโดมก็นำทุกคนไป ฝ้ายเกาะแขนป๊อปอย่างเต็มที่ อาร์มเดินตามแฟร์รี่กับโดมไป แล้วอยู่ดีดีก็มีมือปริศนาเข้ามาเกาะแฟร์รี่ โดมเดินตามแฟร์รี่อยู่
แฟร์รี่: นี่ๆๆ นายๆๆจับชั้นทำไมอะ
โดม: ชั้นได้จับเธอที่ไหนหละ
อาร์ม: ชั้นก็ไม่ได้จับนะ ป๊อปกับฝ้ายก็อยู่หลังโน่น หรือว่า...
แฟรรี่: อะๆๆไรๆๆอ่ะๆๆๆ อ้าาาาาาาา
แฟร์รี่กรี๊ดดังสะนั่น เมื่อรู้ว่ามือปริศนานั้นคือผี แฟร์รี่วิ่งมากอดโดม โดมแอบอมยิ้มแล้วก็กอดแฟร์รี่เดินกันต่อไป ระหว่างทางเจอผีที่น่าตกใจมามาย แฟร์รี่เลยยังไม่รู้ว่ากอดโดมอยู่ อาร์มเดินตามสองคนนั้นไปแล้วอยากมีคนให้กอดบ้าง ส่วนป๊อปกับฝ้ายก็เดินกันไปพร้อมเสียงกรี๊ดของฝ้ายตลอดเวลาจนออกจากบ้าน
โดม: เป็นไงบ้าง กรี๊ดจนคอแตกหรือยัง
ฝ้าย: น่ากลัวมากๆเลย แต่ก็สนุกดี
ป๊อป: ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่ข้างเธอแล้ว
ฝ้าย: จะอวก! ยังหวานอีกหรอ?
อาร์ม: แฟร์รี่ไม่พูดอะไรเลยหรอ
แฟร์รี่: ชั้นๆๆๆกลัวอ่ะๆๆๆ
โดม: เธอแพ้ชั้นแล้ว กรี๊ดตั้งแต่ผีตัวแรกเลย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิง ชั้นก็ต้องกลัวผีเป็นเรื่องธรรมดา
โดม: แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกกอดชั้นเนี่ย หรือว่าอยากกอดชั้นอย่างนี้ต่อไป อุ่นใช่มั้ยหล่ะ
แฟร์รี่: บ้า! ใครอยากกอดนาย ชั้นไม่มีสติมากกว่า
ป๊อป: กอดไอ้โดมมันอุ่นนะ ใครได้กอดมันติดใจไปสามวันเจ็ดวันเลย ชั้นยังเคยเลย แต่ๆชั้นเป็นผู้ชายนะ อย่าๆเข้าใจผิด
อาร์ม: ชั้นไม่คิดว่านายเป็นเกย์หรอก หวานกับฝ้ายซะ เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน
ฝ้าย: ชั้นขอดูอีกหน่อย ผู้หญิงก็ต้องเล่นตัวกันบ้าง
ป๊อป: อย่านานนะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว
แฟร์รี่หวั่นไหวกัยอ้อมกอดของโดมจนแก้มแดงชั้น โดมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน และโดมก็เห็นแฟร์รี่เขินจึงพอรู้แล้วว่าทำไมตนถึงมีโอกาสสมหวังมากกว่าอาร์ม ส่วนอาร์มก็รอคนที่จะมาเติมเต็มหัวใจต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันเสาร์ที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 4: คำว่าเพื่อน
ความสัมพันธ์ของทุกคนในแก๊งตัวแสบก็สนิทสนมกันมากขึ้น แต่อาจสนิทจนมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น เป็นความสุขเล็กๆ แต่อาจะเป็นความทุกข์ได้ วันนี้เป็นวันหยุด อาร์มชวนแฟร์รี่ไปเที่ยวสวนสาธารณะด้วยกัน ทั้งสองคนเดินเล่นกันไปสักพัก อาร์มเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะบอกความรู้สึกในใจแก่แฟร์รี่
อาร์ม: วันนี้อากาศดีจังเลยนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: ใช่ ชั้นชอบอากาศแบบนี้ที่สุดเลย
อาร์ม: แฟร์รี่...ชั้นมีอะไรจะบอกหนะ
แฟร์รี่: มีอะไรหรอ ว่ามาเลย
อาร์ม: คือว่า...ชั้น...ชั้น...
แฟร์รี่: ว่ามาเลยสิ อะไรหรอ
อาร์ม: ชั้นชอบเธอ
แฟร์รี่: เออะ นายชอบชั้นจริงๆหรอ
อาร์ม: จริงสิ เธอพอจะมีโอกาสให้ชั้นบ้างมั้ย
แฟร์รี่: คือว่า...ชั้นไม่ได้ชอบเธอนะ เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ คำว่าเพื่อนมันดีที่สุด
อาร์ม: ชั้นเข้าใจ และชั้นก็รู้ว่าเธอก็มีคนที่อยู่ในใจแล้ว
แฟร์รี่: ไม่หรอก ชั้นยังไม่มีใคร
อาร์ม: ไม่ต้องปฏิเสธหรอก โดมใช่มั้ย?
แฟร์รี่: บ้าหนะ!
อาร์ม: ชั้นเอาใจช่วยนะ
แฟร์รี่: ชั้นไม่รู้ว่าโดมจะชอบชั้นหรือเปล่า ชั้นก็ยังไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้หนะ
อาร์ม: เธอเป็นคนดีนะ ยังไงโดมต้องชอบเธอ
โดมอยู่กับป๊อปและฝ้ายที่บ้านของป๊อป ป๊อปชวนฝ้ายคุยอย่างหวานแวว โดมรู้สึกเหงาเมื่อไม่มีแฟร์รี่
ป๊อป: เฮ้ย! ไอ้โดม แกเป็นไรวะ เห็นแกนั่งซึมทั้งวันเลย
โดม: เปล่า! ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย
ป๊อป: เออฝ้าย แล้วอาร์มกับแฟร์รี่ไปไหนกันหนะ
ฝ้าย: อ๋อ ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวก็ตามมาที่นี่
โดม: จะไปด้วยกันทำไม จู๋จี๋กันหรอ?
ป๊อป: หึงหรอวะ 555 ว่าแล้วหงอยทั้งวัน
โดม: จะบ้าหรอวะ! ชั้นไม่ได้เป็นแฟนกับแฟร์รี่นะ จะได้หึงได้
ป๊อป: แล้วอยากเป็นมั้ยหละ 555
โดม: บ้า! เปลี่ยนเรื่องคุยได้แล้ว!
อาร์มกับแฟร์รี่ก็มาที่บ้านโดม โดมเจอแฟร์รี่แล้วยิ้มออก แต่พอเห็นอาร์มมาเลยกวนตีนใสแฟร์รี่
โดม: ว่าไง จู๋จี๋กันสนุกมั้ย ลืมเพื่อนกันหมดเลยหรอ
แฟร์รี่: น้อยใจหรอ ถ้าชั้นจะจู๋จี๋กับอาร์มแล้วนายจะทำไม
ป๊อป: ก็ไอ้โดมมันหึงเธอ หงอยทั้งวันเลย มันคิดถึงเธอ555
โดม: มึงเงียบไปเลยนะ!
อาร์ม: โดม ชั้นขอคุยอะไรกับนายหน่อยสิ
โดม: ได้ ไปหลังบ้านดีกว่านะ
แล้วอาร์มกับโดมก็เดินมาคุยกันที่หลังบ้าน
อาร์ม: ชั้นถามนายตรงๆนะ นายชอบแฟร์รี่ใช่มั้ย
โดม: เออ...คือว่า...แต่นายชอบแฟร์รี่ไม่ใช่หรอ?
อาร์ม: ชั้นบอกแฟร์รี่ไปแล้ว แต่แฟร์รี่ไม่ได้ชอบชั้น ถ้านายชอบแฟร์รี่จริงๆชั้นเอาใจช่วยนะ
โดม: ชั้นอาจจะไม่สมหวังเหมือนกับนายก็ได้
อาร์ม: แต่ชั้นเชื่อว่านายต้ิงสมหวังแน่นอน
โดมเริ่มมีหวังที่จะสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ แต่โดมก็แปลกใจว่าทำไมอาร์มถึงมั่นใจว่าโดมจะสมหวัง แท้จริงแล้วเพราะแฟร์รี่ก็ชอบโดมเหมือนกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 4: คำว่าเพื่อน
ความสัมพันธ์ของทุกคนในแก๊งตัวแสบก็สนิทสนมกันมากขึ้น แต่อาจสนิทจนมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น เป็นความสุขเล็กๆ แต่อาจะเป็นความทุกข์ได้ วันนี้เป็นวันหยุด อาร์มชวนแฟร์รี่ไปเที่ยวสวนสาธารณะด้วยกัน ทั้งสองคนเดินเล่นกันไปสักพัก อาร์มเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะบอกความรู้สึกในใจแก่แฟร์รี่
อาร์ม: วันนี้อากาศดีจังเลยนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: ใช่ ชั้นชอบอากาศแบบนี้ที่สุดเลย
อาร์ม: แฟร์รี่...ชั้นมีอะไรจะบอกหนะ
แฟร์รี่: มีอะไรหรอ ว่ามาเลย
อาร์ม: คือว่า...ชั้น...ชั้น...
แฟร์รี่: ว่ามาเลยสิ อะไรหรอ
อาร์ม: ชั้นชอบเธอ
แฟร์รี่: เออะ นายชอบชั้นจริงๆหรอ
อาร์ม: จริงสิ เธอพอจะมีโอกาสให้ชั้นบ้างมั้ย
แฟร์รี่: คือว่า...ชั้นไม่ได้ชอบเธอนะ เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ คำว่าเพื่อนมันดีที่สุด
อาร์ม: ชั้นเข้าใจ และชั้นก็รู้ว่าเธอก็มีคนที่อยู่ในใจแล้ว
แฟร์รี่: ไม่หรอก ชั้นยังไม่มีใคร
อาร์ม: ไม่ต้องปฏิเสธหรอก โดมใช่มั้ย?
แฟร์รี่: บ้าหนะ!
อาร์ม: ชั้นเอาใจช่วยนะ
แฟร์รี่: ชั้นไม่รู้ว่าโดมจะชอบชั้นหรือเปล่า ชั้นก็ยังไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ได้หนะ
อาร์ม: เธอเป็นคนดีนะ ยังไงโดมต้องชอบเธอ
โดมอยู่กับป๊อปและฝ้ายที่บ้านของป๊อป ป๊อปชวนฝ้ายคุยอย่างหวานแวว โดมรู้สึกเหงาเมื่อไม่มีแฟร์รี่
ป๊อป: เฮ้ย! ไอ้โดม แกเป็นไรวะ เห็นแกนั่งซึมทั้งวันเลย
โดม: เปล่า! ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย
ป๊อป: เออฝ้าย แล้วอาร์มกับแฟร์รี่ไปไหนกันหนะ
ฝ้าย: อ๋อ ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวก็ตามมาที่นี่
โดม: จะไปด้วยกันทำไม จู๋จี๋กันหรอ?
ป๊อป: หึงหรอวะ 555 ว่าแล้วหงอยทั้งวัน
โดม: จะบ้าหรอวะ! ชั้นไม่ได้เป็นแฟนกับแฟร์รี่นะ จะได้หึงได้
ป๊อป: แล้วอยากเป็นมั้ยหละ 555
โดม: บ้า! เปลี่ยนเรื่องคุยได้แล้ว!
อาร์มกับแฟร์รี่ก็มาที่บ้านโดม โดมเจอแฟร์รี่แล้วยิ้มออก แต่พอเห็นอาร์มมาเลยกวนตีนใสแฟร์รี่
โดม: ว่าไง จู๋จี๋กันสนุกมั้ย ลืมเพื่อนกันหมดเลยหรอ
แฟร์รี่: น้อยใจหรอ ถ้าชั้นจะจู๋จี๋กับอาร์มแล้วนายจะทำไม
ป๊อป: ก็ไอ้โดมมันหึงเธอ หงอยทั้งวันเลย มันคิดถึงเธอ555
โดม: มึงเงียบไปเลยนะ!
อาร์ม: โดม ชั้นขอคุยอะไรกับนายหน่อยสิ
โดม: ได้ ไปหลังบ้านดีกว่านะ
แล้วอาร์มกับโดมก็เดินมาคุยกันที่หลังบ้าน
อาร์ม: ชั้นถามนายตรงๆนะ นายชอบแฟร์รี่ใช่มั้ย
โดม: เออ...คือว่า...แต่นายชอบแฟร์รี่ไม่ใช่หรอ?
อาร์ม: ชั้นบอกแฟร์รี่ไปแล้ว แต่แฟร์รี่ไม่ได้ชอบชั้น ถ้านายชอบแฟร์รี่จริงๆชั้นเอาใจช่วยนะ
โดม: ชั้นอาจจะไม่สมหวังเหมือนกับนายก็ได้
อาร์ม: แต่ชั้นเชื่อว่านายต้ิงสมหวังแน่นอน
โดมเริ่มมีหวังที่จะสานสัมพันธ์กับแฟร์รี่ แต่โดมก็แปลกใจว่าทำไมอาร์มถึงมั่นใจว่าโดมจะสมหวัง แท้จริงแล้วเพราะแฟร์รี่ก็ชอบโดมเหมือนกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันพฤหัสบดีที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 3: หวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้เธอ
วันรุ่งขึ้น ทุกคนในแก๊งตัวแสบต่างพากันเก็บของในงานปาร์ตี้เมื่อวาน ป๊อปชวนฝ้ายคุยอย่างสนุกสนาน อาร์มแปลกใจว่าทำไมแฟร์รี่กับโดมยังไม่มา
ป๊อป: เมื่อวานสนุกมากเลยนะฝ้าย
ฝ้าย: ใช่ อยากให้มีปาร์ตี้บ่อยๆเลย
ป๊อป: รู้สึกว่าไอ้โดมกับแฟร์รี่อยู่ด้วยกันนะ ปกติกัดกันไม่ใช่หรอ แถมอยู่มุมเพลงรักซะด้วย
ฝ้าย: ใช่สิ แปลกจัง
ป๊อป: แต่ชั้นว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรบางอย่างแน่เลย วิดวิ้ว
อาร์ม: เออแล้วทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ?
แล้วแฟร์รี่ก็มาซึ่งเดินมาพร้อมกับโดมพอดี วันนี้ดูทั้งสองคนจะสงบลงเยอะ ทั้งที่จริงทั้งสองคนต้องกัดกัน
โดม: สวัสดีนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: เช่นกันนายโดม ขอโทษทีนัทุกคนที่มาช้า
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก เรามาช่วยกันเก็บของดีกว่า
ในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ โดมเดินเข้ามาช่วยแฟร์รีถือของ
โดม: มา เดี๋ยวชั้นช่วย
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก นายไปเก็บตรงอื่นเถอะ
โดม: แต่มันหนักมากนะ ให้ชั้นช่วยเถอะ
ทั้งสองคนแย่งกันจนเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ทั้งสองล้มลงไปกับพื้น ปากของโดมได้จูบลงบนแก้มของแฟร์รี่ ทั้งสองเขินมาก แล้วทุกคนที่เหลือก็มาเห็น ป๊อปกับฝ้ายแอบอมยิ้ม แต่อาร์มกลับรู้สึกไม่พอใจ เดินหนีไปเลย แฟร์รี่กับโดมได้สติแล้วรีบลุกขึ้นทันที
โดม: เราขอโทษนะ
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นอุบัติเหตุ
ป๊อป: ทำไมหน้าแดงกันทั่งคู่เลยหละ
โดม: เปล่านะเว้ย! ไอ้ป๊อป!
แฟร์รี่: ชั้นก็ไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย!
ฝ้าย: เออแล้วอาร์มไปไหนแล้วหละ
ป๊อป: ไม่รู้เหมือนกัน ไปเก็บของกันเถอะ หรือว่าจะหน้าแดงกันต่อไป555
โดม: ไอ้บ้า! ไปเร็ว!
อาร์มแอบมายืนหลบมุมอยู่คนเดียว อาร์มทนเห็นภาพแฟร์รี่กับโดมไม่ได้ อาร์มแอบรักแฟร์รี่มาสักพักแล้ว อาร์มปวดใจมาก
อาร์ม: ชั้นแอบรักเธอแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วนะ แฟร์รี่
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 3: หวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้เธอ
วันรุ่งขึ้น ทุกคนในแก๊งตัวแสบต่างพากันเก็บของในงานปาร์ตี้เมื่อวาน ป๊อปชวนฝ้ายคุยอย่างสนุกสนาน อาร์มแปลกใจว่าทำไมแฟร์รี่กับโดมยังไม่มา
ป๊อป: เมื่อวานสนุกมากเลยนะฝ้าย
ฝ้าย: ใช่ อยากให้มีปาร์ตี้บ่อยๆเลย
ป๊อป: รู้สึกว่าไอ้โดมกับแฟร์รี่อยู่ด้วยกันนะ ปกติกัดกันไม่ใช่หรอ แถมอยู่มุมเพลงรักซะด้วย
ฝ้าย: ใช่สิ แปลกจัง
ป๊อป: แต่ชั้นว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรบางอย่างแน่เลย วิดวิ้ว
อาร์ม: เออแล้วทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ?
แล้วแฟร์รี่ก็มาซึ่งเดินมาพร้อมกับโดมพอดี วันนี้ดูทั้งสองคนจะสงบลงเยอะ ทั้งที่จริงทั้งสองคนต้องกัดกัน
โดม: สวัสดีนะแฟร์รี่
แฟร์รี่: เช่นกันนายโดม ขอโทษทีนัทุกคนที่มาช้า
ป๊อป: ไม่เป็นไรหรอก เรามาช่วยกันเก็บของดีกว่า
ในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ โดมเดินเข้ามาช่วยแฟร์รีถือของ
โดม: มา เดี๋ยวชั้นช่วย
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก นายไปเก็บตรงอื่นเถอะ
โดม: แต่มันหนักมากนะ ให้ชั้นช่วยเถอะ
ทั้งสองคนแย่งกันจนเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ทั้งสองล้มลงไปกับพื้น ปากของโดมได้จูบลงบนแก้มของแฟร์รี่ ทั้งสองเขินมาก แล้วทุกคนที่เหลือก็มาเห็น ป๊อปกับฝ้ายแอบอมยิ้ม แต่อาร์มกลับรู้สึกไม่พอใจ เดินหนีไปเลย แฟร์รี่กับโดมได้สติแล้วรีบลุกขึ้นทันที
โดม: เราขอโทษนะ
แฟร์รี่: ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นอุบัติเหตุ
ป๊อป: ทำไมหน้าแดงกันทั่งคู่เลยหละ
โดม: เปล่านะเว้ย! ไอ้ป๊อป!
แฟร์รี่: ชั้นก็ไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย!
ฝ้าย: เออแล้วอาร์มไปไหนแล้วหละ
ป๊อป: ไม่รู้เหมือนกัน ไปเก็บของกันเถอะ หรือว่าจะหน้าแดงกันต่อไป555
โดม: ไอ้บ้า! ไปเร็ว!
อาร์มแอบมายืนหลบมุมอยู่คนเดียว อาร์มทนเห็นภาพแฟร์รี่กับโดมไม่ได้ อาร์มแอบรักแฟร์รี่มาสักพักแล้ว อาร์มปวดใจมาก
อาร์ม: ชั้นแอบรักเธอแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วนะ แฟร์รี่
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันจันทร์ที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ตอนที่ 2: ปาร์ตี้เพลงรัก
แก๊งตัวแสบทั้งหลายต่างก็เริ่มสนิทสนมกัน ถึงแม้ว่าจะกัดกันบ้าง ตอนนี้แก๊งตัวแสบได้เปิดชมรมมิวสิคปาร์ตี้ เพื่อเป็นแหล่งรวมตัวสำหรับคนรักเสียงเพลง
แฟร์รี่: วันนี้เป็นวันเปิดชมรม พวกเราจะทำไรกันดี?
โดม: ก็ร้องเพลงสิ! ถามได้ ไม่งั้นจะเปิดชมรมนี้ทำไม?
แฟร์รี่: รู้ว่าต้องร้องเพลง แต่ชั้นถามนายเนี่ยชั้นต้องการจะรู้ว่าเราจะทำอะไรนอกเหนือจากร้องเพลงอีก
ป๊อป: เต้นรำด้วยมั้ย แบบคุณชายทั้งห้าแห่งจุฑาเทพไง
อาร์ม: จะบ้าหรอ! นี่มันยุคไหนกัน มันต้องแดนซ์สิ
ฝ้าย: เราว่าทั้งเต้นรำ และแดนซ์ด้วยเลย จัดเป็นปาร์ตี้ได้ทุกแนวเพลงดีกว่านะ
โดม: ชั้นเห็นด้วยกับฝ้ายนะ ดนตรีไม่มีขีดจำกัดอยู่แล้ว
แฟร์รี่: เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่นายพูดดีเหมาะกับสมองของนายหน่อย
โดม: นี่หลอกด่าชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ย!
แฟร์รี่: แล้วแต่จะคิด 555
ฝ้าย: เลิกเหนบกันได้แล้ว เรามาช่วยกันทำงานนี้ให้สำเร็จดีกว่า
หลังจากนั้น เหล่าแก๊งตัวแสบก็เตรียมจัดปาร์ตี้แห่งเสียงเพลง และต้อนรับเพื่อนๆคนอื่นๆมาร่วมงานด้วย ในงานเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
โดม: เป็นไง ปาร์ตี้ฝีมือชั้น
แฟร์รี่: ใครว่าฝีมือนายคนเดียวหล่ะ ทุกคนตังหาก
อาร์ม: ชั้นดีใจมากนะที่ทุกๆคนในงานสนุกไปกับพวกเรา
ป๊อป: ชั้นว่าชั้นไปมุมเพลงแดนซ์กันดีกว่า ชั้นจะเป็นดีเจเอง
โดม: ชั้นกลัวว่าถ้าแกเป็นดีเจแล้วงานจะเละหว่ะ555
ป๊อป: เละยังไงวะ?
โดม: ก็เวลาแกพูดทีไรเหมือนจะพาพวกมาตีกันไงวะ555
ป๊อป: หุบปากหมาๆไปเลย ไปแล้ว เซ็ง!
ทุกคนต่างสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ ป๊อปอยู่ที่มุมเพลงแดนซ์ ฝ้ายอยู่ที่มุมเพลงป๊อป อาร์มอยู่ที่มุมเพลงร็อค ส่วนโดมกับแฟร์รี่กำลังไปที่มุมเพลงรัก โดมได้เปิดเพลงรักของวงสุนทราภรณ์ขึ้น แฟร์รี่แปลกใจอย่างมาก
แฟร์รี่: นี่นายฟังเพลงสุนทราภรณ์เป็นหรอ? ไม่น่าเชื่อ
โดม: ทำไมจะฟังไม่เป็นหล่ะ มันเป็นเพลงที่พ่อแม่ชั้นชอบ พ่อชั้นจีบแม่ชั้นด้วยเพลงนี้แหละ
แฟร์รี่: ชั้นก็ชอบเกมือนกัน ชั้นฟังเพลงได้ทุกแนว แต่ชั้นก็ชอบเพลงรักมากที่สุด
โดม: แหม่ โรแมนติคเหมือนกันนะเนี่ย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิงหนิ ชั้นตังหากที่ต้องพูดคำเนี้ย
โดม: ก็ชั้นทั้งหล่อ เก่ง โรแมนติค สาวๆถึงได้รุมรักชั้น
แฟร์รี่: ไหนวะ? ไม่เห็นมีเลย555
โดม: เธอไม่รู้มากกว่ามั้ง
แฟร์รี่: ชั้นคนนึงแหละที่ไม่มีวันหลงรักนาย เพราะชั้นเกลียดผู้ชายกวนตีนอย่างนาย!
โดม: คอยดูแล้วกัน สักวันเธออาจจะตกหลุมรักชั้นก็ได้ เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น
แฟร์รี่เผชิญหน้ากับโดม ทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่ปลายจมูก ในใจของแฟร์รี่ก็แอบหวั่นไหวเมื่อใกล้โดม โดมก็หลงเสน่ห์ของแฟร์รี่คนสวยเข้าแล้ว เพลงรักก็บรรเลงต่อไปท่ามกลางคู่รักมากมาย รวมทั้งแฟร์รี่และโดม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ตอนที่ 2: ปาร์ตี้เพลงรัก
แก๊งตัวแสบทั้งหลายต่างก็เริ่มสนิทสนมกัน ถึงแม้ว่าจะกัดกันบ้าง ตอนนี้แก๊งตัวแสบได้เปิดชมรมมิวสิคปาร์ตี้ เพื่อเป็นแหล่งรวมตัวสำหรับคนรักเสียงเพลง
แฟร์รี่: วันนี้เป็นวันเปิดชมรม พวกเราจะทำไรกันดี?
โดม: ก็ร้องเพลงสิ! ถามได้ ไม่งั้นจะเปิดชมรมนี้ทำไม?
แฟร์รี่: รู้ว่าต้องร้องเพลง แต่ชั้นถามนายเนี่ยชั้นต้องการจะรู้ว่าเราจะทำอะไรนอกเหนือจากร้องเพลงอีก
ป๊อป: เต้นรำด้วยมั้ย แบบคุณชายทั้งห้าแห่งจุฑาเทพไง
อาร์ม: จะบ้าหรอ! นี่มันยุคไหนกัน มันต้องแดนซ์สิ
ฝ้าย: เราว่าทั้งเต้นรำ และแดนซ์ด้วยเลย จัดเป็นปาร์ตี้ได้ทุกแนวเพลงดีกว่านะ
โดม: ชั้นเห็นด้วยกับฝ้ายนะ ดนตรีไม่มีขีดจำกัดอยู่แล้ว
แฟร์รี่: เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่นายพูดดีเหมาะกับสมองของนายหน่อย
โดม: นี่หลอกด่าชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ย!
แฟร์รี่: แล้วแต่จะคิด 555
ฝ้าย: เลิกเหนบกันได้แล้ว เรามาช่วยกันทำงานนี้ให้สำเร็จดีกว่า
หลังจากนั้น เหล่าแก๊งตัวแสบก็เตรียมจัดปาร์ตี้แห่งเสียงเพลง และต้อนรับเพื่อนๆคนอื่นๆมาร่วมงานด้วย ในงานเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
โดม: เป็นไง ปาร์ตี้ฝีมือชั้น
แฟร์รี่: ใครว่าฝีมือนายคนเดียวหล่ะ ทุกคนตังหาก
อาร์ม: ชั้นดีใจมากนะที่ทุกๆคนในงานสนุกไปกับพวกเรา
ป๊อป: ชั้นว่าชั้นไปมุมเพลงแดนซ์กันดีกว่า ชั้นจะเป็นดีเจเอง
โดม: ชั้นกลัวว่าถ้าแกเป็นดีเจแล้วงานจะเละหว่ะ555
ป๊อป: เละยังไงวะ?
โดม: ก็เวลาแกพูดทีไรเหมือนจะพาพวกมาตีกันไงวะ555
ป๊อป: หุบปากหมาๆไปเลย ไปแล้ว เซ็ง!
ทุกคนต่างสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ ป๊อปอยู่ที่มุมเพลงแดนซ์ ฝ้ายอยู่ที่มุมเพลงป๊อป อาร์มอยู่ที่มุมเพลงร็อค ส่วนโดมกับแฟร์รี่กำลังไปที่มุมเพลงรัก โดมได้เปิดเพลงรักของวงสุนทราภรณ์ขึ้น แฟร์รี่แปลกใจอย่างมาก
แฟร์รี่: นี่นายฟังเพลงสุนทราภรณ์เป็นหรอ? ไม่น่าเชื่อ
โดม: ทำไมจะฟังไม่เป็นหล่ะ มันเป็นเพลงที่พ่อแม่ชั้นชอบ พ่อชั้นจีบแม่ชั้นด้วยเพลงนี้แหละ
แฟร์รี่: ชั้นก็ชอบเกมือนกัน ชั้นฟังเพลงได้ทุกแนว แต่ชั้นก็ชอบเพลงรักมากที่สุด
โดม: แหม่ โรแมนติคเหมือนกันนะเนี่ย
แฟร์รี่: ก็ชั้นเป็นผู้หญิงหนิ ชั้นตังหากที่ต้องพูดคำเนี้ย
โดม: ก็ชั้นทั้งหล่อ เก่ง โรแมนติค สาวๆถึงได้รุมรักชั้น
แฟร์รี่: ไหนวะ? ไม่เห็นมีเลย555
โดม: เธอไม่รู้มากกว่ามั้ง
แฟร์รี่: ชั้นคนนึงแหละที่ไม่มีวันหลงรักนาย เพราะชั้นเกลียดผู้ชายกวนตีนอย่างนาย!
โดม: คอยดูแล้วกัน สักวันเธออาจจะตกหลุมรักชั้นก็ได้ เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น
แฟร์รี่เผชิญหน้ากับโดม ทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่ปลายจมูก ในใจของแฟร์รี่ก็แอบหวั่นไหวเมื่อใกล้โดม โดมก็หลงเสน่ห์ของแฟร์รี่คนสวยเข้าแล้ว เพลงรักก็บรรเลงต่อไปท่ามกลางคู่รักมากมาย รวมทั้งแฟร์รี่และโดม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันเสาร์ที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556
นิยาย เรื่อง บ่วงรักแก๊งตัวแสบ
ผู้เขียน BBN
ตัวละคร: โดม แฟร์รี่ อาร์ม ป๊อป ฝ้าย ฯลฯ
ตอนที่ 1: เปิดแก๊งจอมแสบ
ณ โรงเรียนแอริน่าสคูล วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของนักเรียนทุกคน โดม หนุ่มม.6 สุดหล่อ แต่เป็นตัวแสบประจำชั้น ยืนรอหน้าโรงเรียนเพื่อดักเด็กใหม่ม.6 รุ่นเดียวกัน แฟร์รี่ อาร์ม และฝ้าย เด็กใหม่ม.6 ก้าวเท้าเข้าประตูโรงเรียน โดมกวนตีนใส่ทุกๆคน
โดม: ว่าไงไอ้เด็กใหม่ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นใคร
แฟร์รี่: ชั้นจะไปรู้ได้ไงว่านายเป็นใคร
โดม: ชั้นเป็นคนที่พวกเธอต้องกลัว พวกเธอต้องยอมชั้น
แฟร์รี่: ทำไม! แล้วถ้าชั้นไม่ยอมแล้วนายจะทำอะไรชั้น ฮะ!
ฝ้าย: ใจเย็นๆก่อนนะ นายอย่าทำแบบนี้เลย พวกเราอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ
อาร์ม: ชั้นว่านายเอาเวลาไปเตรียมตัวเรียนดีกว่ามั้ย หรือว่านาย...ไม่มีสมอง555
โดม: นี่นายกล้าว่าชั้นหรอ! ไอ้หน้าจืด!
แฟร์รี่: อาร์มพูดถูก นายมันคงได้แต่กวนตีนชาวบ้านไปวันๆ555
ฝ้าย: พอได้แล้วทุกคน! ไปเรียนกันได้แล้ว
ณ ห้องเรียน เด็กใหม่ทุกคนได้แนะนำตัวหน้าชั้นเรียน ป๊อปซึ่งเป็นเพื่อนกับโดมได้ปิ๊งฝ้ายตั้งแต่แรกเจอ ฝ้ายเองก็เขินไม่เบาที่ ป๊อปมองฝ้าย หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันพักก่อนที่จะเข้าเรียน
ป๊อป: เธอชื่อฝ้ายหรอ น่ารักสมชื่อเลย
ฝ้าย: ขอบใจนะ แล้วนายชื่ออะไรหรอ
ป๊อป: ชั้นชื่อป๊อป เป็นเพื่อนกับโดม แต่ชั้นไม่กวนตีนแบบมันนะ ไม่ต้องห่วง
ฝ้าย: ชั้นเชื่อนาย นายรู้มั้ยว่าเมื่อเช้าโดมมาดักชั้นกับเพื่อนเด็กใหม่ด้วย
ป๊อป: ชั้นขอโทษแทนไอ้โดมมันด้วย มันก็เป็นแบบนี้แหละ พอมันเริ่มสนิทมันก็ดีขึ้นแหละ รู้มั้ยว่าโดมมันเรียนเก่งมากเลยนะ
ฝ้าย: จริงหรอ อาร์มกับแฟร์รี่ด่าโดมว่าไม่มีสมองไปหนะ คงอายน่าดู
อาร์มกับแฟร์รี่คุยกัน สักพักโดมก็เข้ามาแทรก
อาร์ม: ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าไอ้หมอนั่นมันจะได้เหรียญทอง ไม่น่าเชื่อจริงๆ
แฟร์รี่: เรียนเก่งจริง แต่แม่งโคตรกวนตีนเลย
โดม: เห็นมั้ย ชั้นหน่ะเก่งกว่าพวกเธออีก
แฟร์รี่: ขอให้จริงเถอะ...ระวังว่าชั้นจะแย่งเหรียญทองนายปีนี้ให้ได้
โดม: ไม่มีทางหรอก ยังไงชั้นต้องได้เหรียญทองเหมือนเดิม
ป๊อป: เถียงกันเข้าไป ชั้นว่าพวกเรามาคุยดีๆกันเถอะ
ฝ้าย: พวกเรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ จะได้ทำงานร่วมกันได้
โดม: ก็ได้! ชั้นเห็นแก่เธอนะฝ้าย
แฟร์รี่: ก็ได้!
อาร์ม: งั้นพวกเรามาจับมือแสดงมิตรภาพกันเธอ ชั้นขอโทษนายนะโดม เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไปเธอ
ทุกคนได้เป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันต่อมา แก๊งนี้ชื่อว่าแก๊งตัวแสบ แต่ละคนมีนิสัยแตกต่างกัน แต่มีบางอย่างที่คล้ายกันคือ รักในเสียงเพลง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ผู้เขียน BBN
ตัวละคร: โดม แฟร์รี่ อาร์ม ป๊อป ฝ้าย ฯลฯ
ตอนที่ 1: เปิดแก๊งจอมแสบ
ณ โรงเรียนแอริน่าสคูล วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของนักเรียนทุกคน โดม หนุ่มม.6 สุดหล่อ แต่เป็นตัวแสบประจำชั้น ยืนรอหน้าโรงเรียนเพื่อดักเด็กใหม่ม.6 รุ่นเดียวกัน แฟร์รี่ อาร์ม และฝ้าย เด็กใหม่ม.6 ก้าวเท้าเข้าประตูโรงเรียน โดมกวนตีนใส่ทุกๆคน
โดม: ว่าไงไอ้เด็กใหม่ รู้มั้ยว่าชั้นเป็นใคร
แฟร์รี่: ชั้นจะไปรู้ได้ไงว่านายเป็นใคร
โดม: ชั้นเป็นคนที่พวกเธอต้องกลัว พวกเธอต้องยอมชั้น
แฟร์รี่: ทำไม! แล้วถ้าชั้นไม่ยอมแล้วนายจะทำอะไรชั้น ฮะ!
ฝ้าย: ใจเย็นๆก่อนนะ นายอย่าทำแบบนี้เลย พวกเราอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ
อาร์ม: ชั้นว่านายเอาเวลาไปเตรียมตัวเรียนดีกว่ามั้ย หรือว่านาย...ไม่มีสมอง555
โดม: นี่นายกล้าว่าชั้นหรอ! ไอ้หน้าจืด!
แฟร์รี่: อาร์มพูดถูก นายมันคงได้แต่กวนตีนชาวบ้านไปวันๆ555
ฝ้าย: พอได้แล้วทุกคน! ไปเรียนกันได้แล้ว
ณ ห้องเรียน เด็กใหม่ทุกคนได้แนะนำตัวหน้าชั้นเรียน ป๊อปซึ่งเป็นเพื่อนกับโดมได้ปิ๊งฝ้ายตั้งแต่แรกเจอ ฝ้ายเองก็เขินไม่เบาที่ ป๊อปมองฝ้าย หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันพักก่อนที่จะเข้าเรียน
ป๊อป: เธอชื่อฝ้ายหรอ น่ารักสมชื่อเลย
ฝ้าย: ขอบใจนะ แล้วนายชื่ออะไรหรอ
ป๊อป: ชั้นชื่อป๊อป เป็นเพื่อนกับโดม แต่ชั้นไม่กวนตีนแบบมันนะ ไม่ต้องห่วง
ฝ้าย: ชั้นเชื่อนาย นายรู้มั้ยว่าเมื่อเช้าโดมมาดักชั้นกับเพื่อนเด็กใหม่ด้วย
ป๊อป: ชั้นขอโทษแทนไอ้โดมมันด้วย มันก็เป็นแบบนี้แหละ พอมันเริ่มสนิทมันก็ดีขึ้นแหละ รู้มั้ยว่าโดมมันเรียนเก่งมากเลยนะ
ฝ้าย: จริงหรอ อาร์มกับแฟร์รี่ด่าโดมว่าไม่มีสมองไปหนะ คงอายน่าดู
อาร์มกับแฟร์รี่คุยกัน สักพักโดมก็เข้ามาแทรก
อาร์ม: ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าไอ้หมอนั่นมันจะได้เหรียญทอง ไม่น่าเชื่อจริงๆ
แฟร์รี่: เรียนเก่งจริง แต่แม่งโคตรกวนตีนเลย
โดม: เห็นมั้ย ชั้นหน่ะเก่งกว่าพวกเธออีก
แฟร์รี่: ขอให้จริงเถอะ...ระวังว่าชั้นจะแย่งเหรียญทองนายปีนี้ให้ได้
โดม: ไม่มีทางหรอก ยังไงชั้นต้องได้เหรียญทองเหมือนเดิม
ป๊อป: เถียงกันเข้าไป ชั้นว่าพวกเรามาคุยดีๆกันเถอะ
ฝ้าย: พวกเรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ จะได้ทำงานร่วมกันได้
โดม: ก็ได้! ชั้นเห็นแก่เธอนะฝ้าย
แฟร์รี่: ก็ได้!
อาร์ม: งั้นพวกเรามาจับมือแสดงมิตรภาพกันเธอ ชั้นขอโทษนายนะโดม เรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไปเธอ
ทุกคนได้เป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันต่อมา แก๊งนี้ชื่อว่าแก๊งตัวแสบ แต่ละคนมีนิสัยแตกต่างกัน แต่มีบางอย่างที่คล้ายกันคือ รักในเสียงเพลง
โปรดติดตามตอนต่อไป...
วันพฤหัสบดีที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2556
เริ่มต้นเปิดบล็อก
สวัสดีค่ะ หลังจากที่หายไปนานสำหรับบล็อกนี้ ตั้งแต่บัดนี้เป็นตนไปเราเองจะพยายามอัปเดตข่าวสารให้ทุกคนได้รับรู้อย่างต่อเนื่องค่ะ หวังว่าจะติดตามกันอย่างล้นหลามนะคะ แล้วเจอกันในโพสต์ต่อไป เร็วๆนี้ค่ะ
วันพุธที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2556
การเขียนแบบสถาปัตยกรรม
เริ่มงานเขียนแบบก่อสร้าง ตอนที่1
แบบก่อสร้าง (Construction Drawing)
สาระสำคัญใน แบบก่อสร้าง
การใช้เส้นสื่อความหมายในการเขียนแบบ
งานเขียนแบบก่อสร้างนั้นเป็นแบบที่เขียนขึ้นโดยมีจุดประสงค์ให้สามารถนำไปใช้เป็นแนวทางในการก่อสร้างได้ตรงตามรูปแบบที่กำหนดไว้ทุกประการ รวมไปถึงการนำไปงานใช้งานอื่นๆได้แก่ การยื่นขออนุญาตต่อทางราชการ, การประมาณราคาก่อสร้าง, การประกวดราคา, เป็นเอกสารสำคัญที่ใช้ในการทำงานร่วมกัน การทำความเข้าใจให้ตรงกันระหว่างผู้เกี่ยวข้องหลายๆฝ่าย อาทิ เจ้าของโครงการ, ผู้ออกแบบ และวิศวกรด้านต่างๆ, ผู้ควบคุมงาน, ช่างก่อสร้าง ก็ล้วนแต่อาศัยแบบก่อสร้างเป็นเครื่องมือสำคัญทั้งสิ้น
 |
| ประกอบด้วยเส้นแสดงวัตถุ, สัญลักษณ์, ข้อความ และตาราง |
Construction Drawing
ภาพแสดงงานเขียนแบบสถาปัตยกรรม
ประกอบด้วยเส้นแสดงวัตถุ, สัญลักษณ์, ข้อความ และตาราง
*ทีมาภาพ: โครงการแบบบ้านเพื่อประชาชน กรมโยธาธิการ
สาระสำคัญใน แบบก่อสร้าง
เพื่อให้ได้ผลสัมฤทธิ์สมบูรณ์ในการทำงานผลิตแบบสถาปัตยกรรม มีองค์ประกอบสำคัญ ในการการกำหนดผัง, รายละเอียดต่างๆ สถาปนิก, ผู้เขียนแบบ ต้องมีองค์ความรู้ ความเข้าใจ รวมทั้งต้องพิจารณา ทบทวน ตัดสินใจให้รอบคอบอยู่เสมอ ในการกำหนดรายละเอียดที่ปรากฏในการสร้างสรรค์งานสถาปัตยกรรมนั้น อันได้แก่
1. รูปแบบการใช้สอย และหน้าที่ที่ต้องการ (Function), รูปทรง, ลักษณะของอาคาร
2. วัสดุ และอุปกรณ์ที่นำมาใช้ (Materials)
3. โครงสร้างอาคาร ความแข็งแรง (Structure)
4. กรรมวิธี และขั้นตอนในการก่อสร้าง (Construction)
5. อื่นๆ เช่น ระบบงานอาคารต่างๆ (Building System), กฎหมายที่เกี่ยวข้อง
องค์ประกอบมาตรฐานของในการเขียนแบบทางสถาปัตยกรรม
ดังนั้น เมื่อแบบก่อสร้างเป็น เครื่องมือที่สำคัญที่มีผู้เกี่ยวข้อง ดังที่ได้กล่าวมาหลายฝ่ายด้วยกันตามที่ได้กล่าวมา ดังนั้นจึงต้องมีลักษณะ, ระบบวิธี ที่มีมาตรฐาน เพื่อให้เหล่าผู้เกี่ยวข้องนั้นมีความเข้าใจร่วมกันในสาระข้อมูลต่างๆ ในแบบก่อสร้าง ซึ่งมาตรฐานในงานแบบสถาปัตยกรรมนั้นประกอบด้วย
- ส่วนที่เป็นเส้น Graphic แสดงวัตถุ
สถาปนิกเป็นผู้กำหนดรูปร่าง, ลักษณะ, โครงสร้างทั่วไป โดยทั่วไปแสดงเป็นภาพ 2 มิติ โดยใช้หลักการของภาพฉาย (Orthographic Projection) และ ภาพตัด หรือบางครั้ง อาจจะแสดงด้วยภาพ axonometric ร่วมด้วยก็ได้ ประกอบกับภาพที่เป็นเชิงสัญลักษณ์ โดยแสดงเป็นมาตราส่วนย่อ มีสัดส่วนตามที่เป็นจริง
- การให้มิติ ระยะ ระดับ (Dimension)
- ระบบกริด และระบบพิกัด (Grid & Coordinate System)
- มาตรฐานในการใช้เส้นในการเขียนแบบ แบบต่างๆ ของเส้น (line type),
น้ำหนักความหนาของเส้น (Line weight))
- การแสดงตัวอักษร, รายละเอียด, ข้อความ, ตาราง (Lettering, Text, Table)
- สัญลักษณ์การเขียนแบบ (Symbol)
- การแสดงสัญลักษณ์วัสดุก่อสร้าง (Material Symbol)
- กระดาษมาตรฐาน (Paper Standard)
- การวางรูปหน้ากระดาษ (Paper / Document Layout)
- แนวทางการวางทิศทางในผัง การกำหนดสัญลักษณ์ทิศเหนือ
กล่าวโดยสรุปได้ว่า แบบก่อสร้างนั้นประกอบ 2 ส่วนหลักๆ คือส่วนที่เป็นภาพ (Graphic) ที่แสดงรายละเอียดของการแสดงแผ่นงานประเภทต่างๆ เช่น ผังพื้น, รูปตัด รูปด้าน แบบขยายงานสถาปัตยกรรม และโครงสร้าง และส่วนที่เป็นมิติ สัญลักษณ์รายละเอียดต่างๆ
ความสำคัญ
จึงอาจกล่าวได้ว่าเป็นการจำเป็นที่ผู้ที่ศึกษาในสาขาสถาปัตยกรรมจำเป็นที่จะต้องศึกษา ลักษณะวิธีและมาตรฐานในงานเขียนแบบ รวมทั้งฝึกฝนให้มีประสบการณ์ ความชำนาญ ในงานเขียนแบบ เพื่อที่จะถ่ายทอดสิ่งที่เราซึ่งเป็นผู้ออกแบบ ได้นำองค์ความความรู้ มากำหนดเป็น ผัง, รายละเอียด (Detail) ต่างๆ เพื่อที่จะได้ถ่ายทอดความคิดการตัดสินใจเพื่อให้นำไปใช้งานได้จริง ตามวัตถุประสงค์ของผู้ออกแบบ มิฉะนั้นหากเราไม่รู้ ไม่เข้าใจในวิธีการอ่านแบบ และเขียนแบบแล้ว สาระสื่อสำคัญในแบบก่อสร้างก็อาจจะตกไปอยู่ใต้อำนาจตัดสินใจของช่างเขียนแบบโดยสิ้นเชิง ซึ่งก็อาจจะทำให้มีข้อผิดพลาด หรือขาดตกบกพร่องได้อยู่มาก เนื่องจากเราไม่รู้ไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงวิธีในการถ่ายทอดความคิดออกมาในเชิง
เนื่องจาก งานเขียนแบบ นั้นเป็นภาษาสากลที่มีมาตรฐานที่ใช้กันอยู่ร่วมกัน ไม่ว่าจะใช้วิธีใด ทั้งการเขียนแบบด้วยมือ หรือการใช้ Software ประเภท CAD (Computer-aided Design) ผู้เขียนแบบก็จะต้องใช้ความพยายามในการทำให้ เส้น, สัญลักษณ์ และการตั้งค่าต่างต่างๆ ถูกต้องตามมาตรฐาน งานเขียนแบบ มิใช่ปล่อยละเลยไปตามค่าเริ่มต้น (Default) ของโปรแกรม
โปรแกรมต่างๆ เป็นเพียงเครื่องมือในการทำงานให้มีความสะดวกรวดเร็วขึ้น แต่เนื้อหาสาระสำคัญยังต้องอาศัยความรู้ ความเข้าใจในพื้นฐาน งานเขียนแบบ และความเข้าใจในเรื่องโครงสร้าง การออกแบบ วัสดุ อุปกรณ์ตามที่ได้กล่าวมาแล้วการเรียนรู้ในการใช้งานเทคโนโลยีประเภท CAD ต่างๆ สิ่งสำคัญอีกประการหนึ่งนอกจากการสร้างภาพ 2 มิติ หรือ 3 มิติ แล้วนั้น ลักษณะของเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ โดยพื้นฐานจะเหมาะสมกับการทำซ้ำ,การทำซ้ำบางส่วน, การจัดระบบ จัดเก็บและจำแนกข้อมูล การคำนวณขั้นสูง การเก็บและนำไปใช้ใหม่ รวมทั้งระบบวิธีในการทำงานร่วมกัน (Share & Collaboration) การเผยแพร่ และส่งต่อข้อมูล นักศึกษาจึงควรศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมในการทำงานเพื่อเพิ่มศักยภาพของตนเองต่อไป
การใช้เส้นสื่อความหมายในการเขียนแบบ
แบ่งเป็น 2 ส่วนคือ
- ลักษณะของเส้น (Line Type)
- น้ำหนัก หรือขนาดของเส้น (Line Weight)
ลักษณะของเส้น (Line Type)
ลักษณะของเส้นที่ต่างกันจะสื่อความหมายที่ต่างกัน จึงควรที่จะใช้ให้มีมาตรฐานเดียวกัน ตามที่นิยมใช้ปฏิบัติกันทั่วๆ ไปเพื่อไม่ให้เกิดความสับสน
 |
| ลักษณะของเส้นที่ต่างกันจะสื่อความหมายที่ต่างกัน |
 |
| ตัวอย่างน้ำหนักเส้นสำหรับงานเขียนแบบ |
 |
| ลักษรณะการใช้เส้นกึ่งกลาง , แกนกลาง , (Center Line) |
 |
| ลักษณะการใช้เส้นแสดงแนวตัดผ่านส่วนต่างๆของอาคาร |
การใช้เส้นชนิดต่างๆ ในงานเขียนแบบ
ขนาดของเส้น (LINE WEIGHT)
- การใช้น้ำหนักเส้นในการเขียนแปลน ละรูปตัดจะแตกต่างกับในการเขียนรูปด้าน
- หลักการในการใช้น้ำหนักของเส้นในการเขียนแบบแปลน
ใน แปลน และรูปตัด จะใช้ลักษณะวิธีการเน้นส่วนที่ถูกตัดเป็นหลัก (Cutting Plane Technique) ซึ่งต่างกับการเขียนรูปด้านซึ่งใช้เทคนิคเน้นองค์ประกอบหลัก (Major Feature Technique)
เมื่อเราทำความเข้าใจในความแตกต่างของส่วนที่ถูกตัด และไม่ถูกตัดแล้วก็จะเป็นการนำไปสู่ความถูกต้องของการใช้ (ตั้งค่า) ของการเขียนแบบส่วนประกอบต่างๆ ของอาคารได้ในการเขียนแปลน ระนาบตัดจะตัดผ่านโครงสร้างที่อยู่ทางตั้งทั้งหมด ได้แก่ หน้าตัดเสา ผนัง วงกบตั้งของประตูหน้าต่าง จะถูกเน้นด้วยเส้นที่หนักกว่าเส้นทั่วไป
 |
| เน้นเส้นของส่วนที่ถูกตัดในแปลน และรูปตัด |
- หลักการในการใช้น้ำหนักของเส้นในการเขียนรูปด้าน
การเขียนรูปด้านซึ่งใช้เทคนิคเน้นองค์ประกอบหลัก (Major Feature Technique)
โดยปกติแล้วจะใช้การเน้นน้ำหนักเส้นของเส้นรอบรูปขององค์ประกอบ หรือ massของส่วนอาคารที่อยู่ด้านหน้าให้ชัดเจนกว่าส่วนอาคารที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งอาจจะแบ่งออกเป็นหลายๆระดับตามความใกล้ ไกลก็ได้เน้นเส้นรอบรูปแสดงระยะใกล้-ไกล ในรูปด้าน
- ในการเขียนแบบเส้นจะถูกแบ่งเป็น 2 ส่วนคือเส้นจริง และเส้นอ้างอิงต่างๆ (เส้น Dimension, เส้นชี้, Gridlineเป็นต้น)
การเน้นเส้นที่ถูกต้องจะทำให้ผู้ที่อ่านแบบเข้าใจได้ง่ายขึ้น
เส้นอ้างอิงในแบบจะมีน้ำหนักเบากว่าเส้นจริง ไม่ควรตัด หรือข่มเส้นจริงซึ่งจะทำให้การอ่านแบบมีความผิดพลาดได้
ภาพแสดง: เส้นชี้, เส้นกำกับ, เส้นบอกระยะ, สัญลักษณ์ต่างๆ มีน้ำหนักเส้นบางกว่าเส้นจริง
- ตารางการแนะนำการใช้เส้นในการเขียนแปลน
องค์ประกอบ
|
การใช้เส้น
|
ขนาดเส้นที่แนะนำให้ใช้ (mm.)
| |
1:100
|
1:50
| ||
• หน้าตัดโครงสร้างหลัก (ในแปลนเสา, ผนังรับน้ำหนัก)
• เส้นทาบต่อ (Break Line)
• ชื่อเรื่อง ชื่อภาพ ( ตัวอักษรขนาดใหญ่)
|
เส้นหนามาก
|
0.50
|
0.50-0.70
|
• หน้าตัดทั่วไป (ในแปลนคือองค์ประกอบทางตั้ง)
• ตัวอักษรขนาดกลาง
|
เส้นหนา
|
0.25 -0.35
|
0.35-0.50
|
• เส้นขอบที่ไม่ถูกตัด
(ในแปลนคือองค์ประกอบทางระนาบพื้น เช่น ขอบพื้น, ระเบียง, วงกบล่าง)
• ตัวอักษรขนาดเล็ก , ตัวอักษรกำกับเส้นมิติ
• เส้น Invisible Line
|
เส้นทั่วไป
|
0.18 - 0.20
|
0.25
|
• เส้นสัญลักษณ์, อ้างอิง, เส้นบอกระยะ
• เส้น Grid Line
|
เส้นบาง
|
0.10-0.18
|
0.10 - 0.18
|
• เส้นลวดลายต่างๆ เส้นถี่ๆ Pattern
|
เส้นบางมาก
|
~ 0.05
|
~ 0.05
|
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)